Έχει ο καιρός γυρίσματα – που την εποχή της παγκοσμιοποίησης «γυρίζουν» με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις από τότε που ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ντόναλντ Τουσκ έλεγε, ύστερα από τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία και των βουλευτικών στην Ολλανδία, ότι «η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη διακόπηκε», ήρθαν οι εκλογές στη Γερμανία στα τέλη Σεπτεμβρίου και οι εκλογές της Κυριακής στην Αυστρία για να το διαψεύσουν πλήρως.
Ιδιαίτερα στην Αυστρία δεν έχουμε μια απλή «άνοδο», αλλά έναν θρίαμβο της Ακροδεξιάς. Το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, που ιστορικά ακολουθούσε μετριοπαθή χριστιανοδημοκρατική γραμμή, μεταλλάχθηκε υπό τον νέο πρόεδρο του, τον 31χρονο Σεμπάστιαν Κουρτς, στο προσφυγικό θέμα σε ακροδεξιότερο των Ακροδεξιών. Αν ο κ.Κουρτς γίνει, όπως όλα δείχνουν, μετά την εκλογική «πρωτιά» του της Κυριακής, καγκελάριος της Αυστρίας (ο νεότερος πρόεδρος κυβέρνησης στη μεταπολεμική Ευρώπη!), τότε θα μετατρέψει ευθέως την ξενοφοβική πολιτική, που ακολουθούσε μέχρι τώρα, στην ξενοφαγική, που υποσχέθηκε προεκλογικά: Ούτε ένας επιπλέον «παράνομος» παράνομος πρόσφυγας στην Αυστρία, συνεργασία με τα κράτη του Visegrad (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) για τη μετατροπή των συνόρων τους σε «απόρθητο» φρούριο για τους καταδιωγμένους ξένους.
Με τη νίκη του Λαϊκού Κόμματος (31,6% των ψήφων) και της ανόδου του ακροδεξιού Φιλελεύθερου Κόμματος (26%) υπό τον Χάιντς Κρίστιαν Στράχε εμπεδώνεται έτσι στην Αυστρία μια δομική δεξιά-ακροδεξιά πλειοψηφία, που στο προσφυγικό θέμα είναι ακροδεξιά-ακροδεξιά προσεγγίζοντας το 60% των ψηφοφόρων. Ο τελευταίος, που στα νιάτα του ήταν νεοναζί, ετοιμάζεται να γίνει υπό τον κ.Κουρτς αντικαγκελάριος της Αυστρίας και, έτι χειρότερα, υπουργός Εσωτερικών – ένας γνήσιος λύκος που φυλάει τα πρόβατα.
Θεωρητικά θα μπορούσε να πάρει τα ίδια πόστα και από τους Σοσιαλδημοκράτες, που του πρότειναν ήδη συνεργασία. Οι πιθανότητες πραγματοποίησής της είναι όμως μηδαμινές. Οι προϋποθέσεις που θέτει ο νυν σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Κριστιαν Κερν για την συγκρότηση κυβέρνησης συνασπισμού με το κόμμα του δεν θα γινόταν ποτέ αποδεκτές από τον κ.Στράχε.
Γριφώδης κόσμος. «Η Αυστρία είναι η πλέον μακάρια χώρα της Ευρώπης: υψηλά εισοδήματα, χαμηλή ανεργία, άριστες υπηρεσίες, καλή παιδεία. Η Βιέννη ψηφίζεται μάλιστα εδώ και οκτώ χρόνια από τους ειδικούς ως η πόλη του κόσμου με τα καλύτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά» λέει ο δημοσιολόγος Γκέοργκ Χόφμαν Όστενχοφ. «Παρόλα αυτά κινείται, με λίγες εξαιρέσεις, όλο και περισσότερο προς τα δεξιά».
Το κλειδί για τη λύση του γρίφου, σύμφωνα με τον ίδιο: η παγκοσμιοποίηση. «Παρόλο που ζούνε όσο ποτέ καλά, οι Αυστριακοί πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να γίνουν θύματα των ανεξέλεγκτων αλλαγών που επιφέρουν οι νέες τεχνολογίες και η ψηφιοποίηση» λέει. Γι αυτό και αναζητούν το πλέον εύκολο εξιλαστήριο θύμα – τους ξένους. Οι πολιτικοί, στους οποίους συμμετέχουν και πολλοί Σοσιαλδημοκράτες, όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για να τους προσανατολίσουν σωστά, αλλά αντίθετα, κάνουν τα πάντα για να τους αποπροσανατολίσουν.
Ο κ.Κουρτς δεν είναι «ο Μακρόν της Ανατολής», όπως τον παρουσιάζει η γερμανική συντηρητική εφημερίδα «Die Welt», που συμπορεύεται και αλληλοσυμπληρώνεται με τον αυθεντικό (Εμανουέλ) «Μακρόν της Δύσης», με τον πρώτο να «λύνει» ριζικά την κρίση στο προσφυγικό και τον δεύτερο εκείνη στην ευρωζώνη. Αυτό αδικεί τον γάλλο πρόεδρο, ο οποίος είναι μεν βέρος νεοφιλελεύθερος και «killer» (εξολοθρευτής) των εργασιακών δικαιωμάτων στη Γαλλία, κατά τα άλλα όμως είναι πιο «πράος» έναντι των προσφύγων και πολιτικά κλασικός φιλελεύθερος.
Ο Κουρτς, αντίθετα, έχει μια τάση προς τον αυταρχισμό, με πρώτο δείγμα γραφής την μετατροπή του κόμματός του σε καθαρά προσωποπαγές μόρφωμα – κάτι, που δυστυχώς, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, γίνεται αποδεκτό από την πλειοψηφία του κοινού, που λαχταρά να δει στην κορυφή της εξουσίας έναν «ισχυρό άντρα».
Από την άλλη βέβαια, ο κ. Κουρτς δεν είναι (όχι ακόμα τουλάχιστον!) ένας «ολοκληρωμένος» Ακροδεξιός. «Δεν θέλει να γίνει ο αυστριακός Βίκτορ Όρμπαν, αλλά να κινείται ελεύθερα ανάμεσα στις Βρυξέλλες και το Visegrad» αποφαίνεται ο κ.Χόφμαν-Όστενχοφ. Έτσι θα αποφύγει την απομόνωση από το ευρωπαϊκό κατεστημένο και κυρίως από το Βερολίνο – παρόλο που στο θέμα του προσφυγικού παραβιάζει βάναυσα το «δόγμα» Μέρκελ: τη λύση του προβλήματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όχι σε εθνικό, ή στο πλαίσιο της κοινοπραξίας λίγων ξενοφοβικών χωρών.
Ταυτόχρονα θα μπορεί να αναμιχθεί πιο ενεργά στα θέματα της ευρωζώνης. Ο μελλοντικός καγκελάριος αποκλίνει και εδώ, επιμέρους τουλάχιστον, από την γραμμή του Βερολίνου: Από τη μια είναι κατά του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, από την άλλη όμως συζητάει την «ελάφρυνση» και θέλει παράλληλα τον τερματισμό του σοϊμπλικού τύπου λιτότητας. Αυτό δεν τον μετατρέπει σε έναν «μεσοευρωπαίο Τσίπρα» (συμπληρωματικό προς τον νοτιανατολικό Τσίπρα), αλλά σε έναν κυβερνητικό ηγέτη, τον οποίον σίγουρα πρέπει να προσεγγίσει η Αθήνα. Αποκλειστικά στο θέμα της ελάφρυνσης φυσικά. Στο προσφυγικό καλό θα είναι η Αθήνα να κρατά κάθε δυνατή απόσταση.
