Πάντοτε πίστευα πως το τρέξιμο με έναν φίλο είναι κάτι σαν το πρώτο ραντεβού. Και στις δύο περιπτώσεις το άλλο άτομο σε βλέπει σε μια στιγμή που είσαι ιδιαίτερα ευάλωτος. Και στις δύο περιπτώσεις τα μεγάλα διαστήματα σιωπής και οι βαθιές αναπνοές κάνουν τις στιγμές πιο παράξενες και αμήχανες.
Για ένα δίωρο τουλάχιστον ψάχνεις να βρεις κάτι να συζητήσεις ενώ παράλληλα προσπαθείς να μην ιδρώσεις πάρα πολύ.
Πολλές ήταν οι φορές στο παρελθόν που προτίμησα για τους παραπάνω λόγους να τρέξω μόνος μου, υπομένοντας την σιωπή μου. Αυτό άλλαξε…
Διαβάστε τη συνέχεια στο runnfun.gr
