Το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα είναι πραγματικά βαρύ για το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πρόκειται για μια απλή ήττα αλλά για εκλογική συντριβή και θρίαμβο Μητσοτάκη που το πιστώνεται προσωπικά ο ίδιος είτε μας αρέσει είτε όχι. Καθαρές κουβέντες που έλεγε και ένας πρώην πρωθυπουργός της ΝΔ. Τα αίτια της ήττας για το ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά και δεν χρειάζεται βαθιά και ιδιαίτερη ανάλυση. Οι αλλαγές που ζητούσε ο κόσμος της κεντροαριστεράς που τα τελευταία χρόνια βρήκαν πολιτική στέγη στο ΣΥΡΙΖΑ, φεύγοντας από το ΠΑΣΟΚ, δεν έγιναν. Οι εσωτερικοί μηχανισμοί και η κομματική γραφειοκρατία αποδείχτηκε πιο ανθεκτική.
Επί τέσσερα χρόνια η μόνη πραγματική μάχη που δόθηκε ήταν ποιος θα επικρατήσει στο εσωτερικό πεδίο του ΣΥΡΙΖΑ, μετρώντας δυνάμεις για την επαύριο των εκλογών. Ξέχασαν όμως το πιο βασικό. Καμία εκλογική νίκη και κανένα αποτέλεσμα δεν είναι δεδομένο. Η ανθρωπογεωγραφία στην Κουμουνδούρου δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Τα ίδια πρόσωπα που έχασαν το 2019, διεκδίκησαν και πάλι την ψήφο του ελληνικού λαού. Την ίδια ώρα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ κρατήθηκαν ισορροπίες. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα ένα στίγμα «θολό» και αντιφατικά μηνύματα. Κάτι, κάπου μεταξύ Αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας και λίγο από Ανδρέα Παπανδρέου. Ναι, συμφωνώ ότι σε ένα κόμμα πρέπει να ακούγονται και να υπάρχουν όλες οι απόψεις, αν θέλει να λέγεται Δημοκρατικό. Η διαφορά όμως είναι ότι σε κόμμα εξουσίας πρέπει να υπάρχει γραμμή. Σκληρή γραμμή και κόκκινες γραμμές. Για την οικονομία, για τα εθνικά, το μεταναστευτικό, για όλα. Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχαν. Καθένας κατά καιρούς έλεγε ή έγραφε, ότι του κατέβαινε στο κεφάλι. Κάτι σαν τον «άτακτο στρατό» που πάει για μάχη. Ακόμη και κείμενο για «παράλληλα νομίσματα» είδαμε προεκλογικά. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα ο κόσμος να μπερδευτεί και ταυτόχρονα να φοβηθεί. Δεν επικρότησαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη για το σύνολο της πολιτικής του, απλά έκριναν ότι με αυτόν νιώθουν πιο ασφαλείς στη διαχείριση της καθημερινότητας τους.
Πάμε τώρα στη Δημοκρατία μας. Το χθεσινό ποσοστό, όσο και να χαροποιεί τους ψηφοφόρους του Κυριάκου Μητσοτάκη ή τους παραδοσιακούς δεξιούς δεν είναι για πανηγύρια. Είναι η πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες που δεν υπάρχει στιβαρή αξιωματική αντιπολίτευση ώστε να ελέγχει αποτελεσματικά την κυβέρνηση. Χωρίς την ύπαρξη δεύτερου πόλου, ο Μητσοτάκης δεν μετατρέπεται απλά σε κυβερνήτη αλλά σε ηγεμόνα. Ειδικά σε μια Δημοκρατία νηπιακή όπως η δική μας που δεν λειτουργούν τα θεσμικά αντίβαρα και δεν υπάρχει θεσμική νοοτροπία είναι πισωγύρισμα. Ακόμη και για το εσωτερικό της ΝΔ και θα το καταλάβουν στην πορεία, όταν καταλαγιάσουν τα πανηγύρια. Είναι απαραίτητο λοιπόν στις δεύτερες εκλογές να συγκροτηθεί ισχυρός πόλος στην Κεντροαριστερά, διαφορετικά η Δημοκρατία μας θα απειληθεί. Δεν κινδυνολογώ, ούτε θέλω να φοβίσω. Είναι η προσωπική μου εκτίμηση με γνώμονα πάντοτε τη λειτουργία της Δημοκρατίας. Το είχε περιγράψει άλλωστε πάρα πολύ καλά ο περίφημος Λόρδος Άκτον λέγοντας: «Η εξουσία διαφθείρει αλλά η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».
