Αγλάισμα των απανταχού τραπεζιτών και έμπιστος των απανταχού κοπτήρων, ο Γιάννης Στουρνάρας έχει διανύσει μέχρι σήμερα εντυπωσιακή πορεία από τον όχλο του πρώιμου ΠΑΣΟΚ προς τις κορυφές της πραγματικής εξουσίας. Εκείνης που βρίσκεται όχι μόνο πάνω από την πλέμπα και τους μικρομεσαίους αλλά και πάνω από βουλευτές και υπουργούς και σε μία τουλάχιστον περίπτωση –του Τσίπρα, εννοείται– πάνω και από πρωθυπουργούς, κουδουνίζοντας ένα τεράστιο πουγκί. Και επιβεβαιώνοντας έτσι τον Σαίξπηρ ότι το χρήμα –το δικό μας, στην περίπτωσή του– «κάνει άσπρο το μαύρο, άσχημο το όμορφο, σωστό το λάθος, σπουδαίο το χυδαίο, νέο το παλιό, γενναίο το δειλό… Φτιάχνει και παύει νόμους, ενόχους αθωώνει, παίρνει κλέφτες και τους δίνει αξία».
Αυτό είναι το πορτρέτο του Γιάννη Στουρνάρα. Σερπετός, συνωμότης των επιτοκίων, δήθεν τεχνοκράτης, δήθεν ουδέτερος, σκαρφάλωσε από τον σοσιαλισμό στις δεκαοχτώ στις πλάτες του Σημίτη, ύστερα του ΣΕΒ, ύστερα του Σαμαρά, σε μια καριέρα δήθεν ΜΗ πολιτική, που δεν καταδέχτηκε ποτέ να υποκλιθεί στη δύναμη της δημοκρατικής ψήφου. Για να προσφέρει την ανεκτίμητη υπηρεσία του ως υπουργός Οικονομικών των μνημονίων και να αναλάβει αρχιστράτηγος της υπονόμευσης της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ όταν αυτός βρέθηκε μπροστά στις πόρτες της εξουσίας. Τον Στουρνάρα άφησε πίσω το σύστημα των δανειστών, των τοκιστών και των σουλατσαδόρων, των μουλαράδων και των σαμαράδων για να βάλει χαλινό στο επικίνδυνο μουλάρι.
Μια χαρά τα κατάφερε και ανταμείφθηκε ποικιλοτρόπως γι’ αυτό. Θηλιά έβαλε στον λαιμό του Τσίπρα, την έσφιγγε και τη χαλάρωνε κατά τις εντολές, έδινε αναφορά στις τρόικες και στα κουαρτέτα σαν Αρτέμης Μάτσας, έκανε το άσπρο μαύρο με επιστημονική εμβρίθεια και εκθέσεις-καταπέλτη, αντιστάθηκε σε κάθε μέτρο χαλάρωσης, δικαιοσύνης, προόδου, στήριξης των αδύναμων. Ετσι κέρδισε την αγάπη εκείνων που σπάνια και μόνο έναντι μεγάλης αμοιβής αγαπούν και έφτασε όχι μόνο να μονιμοποιηθεί στον θρόνο της Τράπεζας της Ελλάδας από τον Μητσοτάκη, αλλά και να εμφανίζεται συστηματικά – αν και πανάσχημος– ως όμορφος από τη μεταλλαγμένη ενημέρωση. Κανένας επώνυμος της εξουσίας δεν βρίσκεται τόσο εκτός κριτικής και εντός λιβανίσματος όσο ο κεντρικός μας τραπεζίτης.
Τελευταία, λαχανάκια Βρυξελλών και γκουρμέ Κολωνακίου τον φέρουν και ως αυριανό πρωθυπουργό. Ο Μητσοτάκης αποδείχτηκε λίγος, ανίκανος, μοναχοφάης, επισύρει πλέον επικίνδυνη κοινωνική οργή και η εναλλακτική μιας κυβέρνησης «τεχνοκρατών» παίζει δειλά δειλά στις Βρυξέλλες και στο Κολωνάκι. Και ποιος πιο άξιος να ενώσει στο πουγκί και να προστατεύσει απ’ την οργή; Ο Στουρνάρας βέβαια. Να δούμε, ακόμη είμαστε στην αρχή. Πάντως αν δικαιωθεί κι εδώ ο Σαίξπηρ και βρεθεί γαμπρός ο Στουρνάρας για τη χήρα τη γριά την πολιτική εξουσία, τότε θα ζήσουμε μια μαύρη κωμωδία ανεπανάληπτη. Ο Αρτέμης Μάτσας πρωθυπουργός!
