Ο Γιάννης Μποσταντζόγλου με αφορμή την αποφυλάκιση του πρωτόδικα καταδικασμένου για δύο βιασμούς Δημήτρη Λιγνάδη έστειλε στο Docville κείμενο καταθέτοντας τη δική του άποψη.
Χωρίς να μασά τα λόγια του και ιδιαίτερα αιχμηρός ο ηθοποιός κατακεραυνώνει όσους τα έχουν βάλει με τους καλλιτέχνες και δίνει το δικό του μήνυμα «Ούτε τους φοβόμαστε ούτε τους υπολογίζουμε. Καληνύχτα τους!»
Αναλυτικά το κείμενο
Λέτε ότι δεν γνωρίζετε κανέναν από τους 350 επώνυμους που σας κράζουν, προσπαθείτε να ταπεινώσετε και να απαξιώσετε κάθε φορά τους αντίδικους, πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κάνετε το άσπρο μαύρο, διαστρεβλώνετε και ψεύδεστε, αναιρείστε και επανέρχεστε και επειδή χρόνια και χρόνια προσπαθούμε να μείνουμε αξιοπρεπείς μακριά από το κάθε είδους λασπουριό και τα μπουγαδόνερα τους, νομίζετε ότι δεν μπορούμε να κρίνουμε, να αρθρώσουμε αντίρρηση και να αντιπαρατεθούμε σε τέτοια ρεσιτάλ χυδαίας ξεφτίλας και εμετικής μεσαιωνικής οπισθοδρόμησης. Αλλά κάποιες στιγμές κι εμείς άνθρωποι είμαστε, ξεπερνάμε τα εσκαμμένα του σαβουάρ βιβρ που το έχετε ευαγγέλιο σας. Άλλωστε εσείς το κάνετε κάθε μέρα.
Όλοι και όλα σας φταίνε και όσο για αυτοκριτική, μηδέν εις τη νιοστή. Τώρα τελευταία σας έχει τσιμπήσει και η ενοχλητική μύγα του πολιτισμού. Με τον Κραουνάκη τα έχετε, με τον Λαζόπουλο, με τη Συνατσάκη που ελπίζετε να είναι φυσιολογική, με την ορκισμένη εχθρά σας Χρηστίδου, με τον Δεληβοριά, με τον γιο του Χατζιδάκι, με τον Μπιμπίλα, με τον Βαλλιανάτο, με το ΣΕΗ των μέτριων ηθοποιών, μ΄εμένα…
Η Ελλάδα δεν ρυπάνθηκε από εμάς κ. Κούγια, αλλά από κάτι άλλους γραφικούς μοχλούς του συστήματος που έχουν κάποια εξουσία –ανάθεμα κι αν ξέρουμε πως την απέκτησαν- και ενώ είναι απολογητές της δεν μπορούν να την χειριστούν υπέρ της κοινωνίας, του αυτονόητου και του ορθού. Προτίμησαν τον παρτακισμό, την υποκρισία, την επίδειξη, τον ετσιθελισμό κα μας τύλιξαν εντέχνως σε μια χαοτική αισθητική των πάντων, σε μια πολιτισμική αφασία και σε μια λογική ξεπλύματος και φτήνιας.
Κι αν θεωρήσουμε ότι έχουμε κάνει λάθος και ότι δεν μας νοιάζει το περιβάλλον μας με της Γιακούζα, της μαφίας, και της Καμόρα, θα ζητούσαμε και συγνώμη. Λεβεντιά και μάλιστα μεγάλη είναι αυτή. Πότε όμως μας σκέφτηκαν; -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- οι κρατικοί μας λειτουργοί και τα τσιράκια τους;
Πότε μας αγάπησαν, πότε μας χάιδεψαν; Μόνο φέρε, δώσε και πέθανε για τη δόξα μας. Δεν θα λογοδοτούμε πια στους λακέδες για τα χίλια δίκαια που μας πνίγουν; Αλλά που θα πάει; Πόσο θα κοιμούνται ακόμη η μνήμη και το δίκαιο; Θα τα ξυπνήσουμε.
Ας μπούνε όλες οι μούμιες στις πυραμίδες της ξιπασιάς και της έπαρσης τους κι ας μας αφήσουν επιτέλους ήσυχους . Γιατί είναι ύβρις η αλαζονική αντίληψη ότι όλα είναι δικά μας και πως οι άλλοι οφείλουν να σκύβουν το κεφάλι. Αυτά είναι άλλων αιώνων κατάλοιπα κι εμείς όσο αντέχουμε θα τους της λέμε.
Ούτε τους φοβόμαστε ούτε τους υπολογίζουμε. Καληνύχτα τους!
*Πρώτη δημοσίευση Docville
