Γιάννης Λασπιάς: «Όταν κατάλαβα ότι στη ζωή δεν πρέπει να ‘χεις απωθημένα, αποφάσισα να κινήσω μόνος μου τα νήματα» [Συνέντευξη]

Τον Γιάννη Λασπιά αυτόν τον καιρό μπορούμε να τον βρούμε μπροστά και πίσω από τα φώτα της θεατρικής σκηνής. Σκηνοθετεί μια πολλά υποσχόμενη ιστορία, το «GRACE AND GLORIE» του Tom Ziegler σε πανελλήνια πρώτη τόσο του συγγραφέα όσο και του έργου. Ταυτόχρονα συμπρωταγωνιστεί με την Μάνια Παπαδημητρίου στην παράσταση «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» το γνωστό έργο του Πιραντέλο σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή.

Ο Γιάννης Λασπιάς μιλάει στο documentonews για τις δύο του ιδιότητες αλλά και για τη σχετικότητα της αλήθειας τόσο στην κοινωνία όσο και στις διαπροσωπικές σχέσεις.

-Πότε και με ποιο τρόπο ξεκίνησε η σχέση σας με την υποκριτική;

Στα πανεπιστημιακά μου χρόνια, στο πρώτο έτος της σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου που είχα περάσει, αποφάσισα να δώσω τις τότε εξετάσεις που διεξάγονταν από το υπουργείο πολιτισμού, για την εισαγωγή στις δραματικές σχολές. Προετοιμάστηκα ένα καλοκαίρι και ευτυχώς πέρασα, γιατί δεν ξέρω αν τότε θα το ξαναπροσπαθούσα καθότι είχα και το πανεπιστήμιο. Μέσα από τη σχολή κατάλαβα ότι μ’ ενδιαφέρει η υποκριτική, αν και την εξάσκησα αρκετά χρόνια αργότερα. Μετά τον θητεία μου στο στρατό, που τότε διαρκούσε αρκετούς μήνες, δούλεψα σε άλλο αντικείμενο, αλλά πάντα είχα το απωθημένο. Όταν κατάλαβα ότι στη ζωή δεν πρέπει να ‘χεις απωθημένα, γιατί θα είσαι δυστυχής και μίζερος, αποφάσισα να κινήσω μόνος μου τα νήματα και να πάρω την τύχη στα χέρια μου. Κάπως έτσι έγιναν όλα. Με αρκετές δυσκολίες φυσικά γιατί δεν είχα κάποιον να με βοηθήσει και δεν είχα και αυτό που λέμε καλλιτεχνικό κύκλο ή θεατρική οικογένεια.

-Υπηρετώντας και τους δύο ρόλους, του ηθοποιού και του «ενορχηστρωτή» ποια από τις δύο ιδιότητες σας γοητεύει περισσότερο;

Πλέον με γοητεύουν και οι δύο ρόλοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Η σκηνοθεσία είναι πιο απαιτητική και πιο αγχωτική διαδικασία από την υποκριτική σίγουρα. Έχεις την συνολική ευθύνη και θέλει μεγάλη υπομονή. Η υποκριτική είναι πιο ξεκούραστη, για μένα τουλάχιστον, γιατί απλώς ακολουθείς τις οδηγίες του σκηνοθέτη και φυσικά την έρευνα που έχεις κάνει γύρω από το ρόλο. Αλλά σίγουρα δημιουργείς πάνω στο όραμα που έχει ο σκηνοθέτης. Γι’ αυτό κιόλας έχω αποφύγει ως τώρα να σκηνοθετώ και να παίζω στο ίδιο έργο. Για να ‘χω μια καθαρή ματιά σε ότι κάνω. Πάντως νομίζω ότι για να σκηνοθετήσεις είναι χρήσιμο να ‘χεις περάσει από το ρόλο του ηθοποιού, ώστε να μπορείς ν’ αντιληφθείς καλύτερα την ψυχολογία του, αλλά και τη θεατρική λειτουργία γενικότερα.

-Τι ήταν αυτό που σας κέρδισε στο Grace & Glorie και επιλέξατε να το σκηνοθετήσετε;

Η θεματολογία του καταρχήν. Μετά το Deathtrap του Ira Levin που σκηνοθέτησα πέρυσι στο ίδιο θέατρο, στο Αγγέλων Βήμα, ένα καταπληκτικό comedy thriller, γεμάτο ανατροπές, είχα ανάγκη από μια δυνατή ιστορία αγάπης και φιλίας. Στο συγκεκριμένο λοιπόν έργο του Tom Ziegler, που παρουσιάζεται γα πρώτη φορά στην Ελλάδα, δύο εντελώς διαφορετικές γυναίκες η ενενηντάχρονη αγρότισσα Grace και η Glorie, μία γυναίκα σαράντα ετών, πτυχιούχος του Χάρβαρντ, πρώην κάτοικος Νέας Υόρκης και πρώην διευθυντικό στέλεχος μεγάλης εταιρίας συναντιούνται στη μέση του πουθενά, στα βουνά της Βιρτζίνια, «μετριούνται» με την ζωή τους αλλά και με την ίδια τη ζωή, αποκαλύπτουν θαμμένα μυστικά και ανακαλύπτουν την ουσία και την αξία της αγάπης. Μια όμορφη ιστορία ζωής δοσμένη με πολύ χιούμορ και συγκίνηση. Σημαντικό συν στην επιλογή μου και το ίδιο το θέατρο που μου το πρότεινε, αλλά και οι δύο σπουδαίες ηθοποιοί που συνεργάζομαι, η Αλεξάνδρα Παντελάκη και η Δώρα Χρυσικού.

-Πρωταγωνιστείτε στο έργο «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε» του Πιραντέλο στο οποίο θίγεται η σχετικότητα της αλήθειας. Τελικά πόσο σχετική είναι η αλήθεια στην κοινωνία που ζούμε και στις διαπροσωπικές σχέσεις ειδικότερα;

Ναι μαζί με ένα υπέροχο θίασο, σε σκηνοθεσία και διασκευή του Νίκου Καμτσή στο θέατρο Τόπος Αλλού. Ένα από τα πιο δημοφιλή έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο, που θέτει με πολύ έξυπνο τρόπο το ζήτημα της σχετικότητας της «αλήθειας». Παράλληλα με τη γνωστή καυστική του γλώσσα ο Πιραντέλλο περιγράφει τη διάθεση για κουτσομπολιό μιας μικρής κοινωνίας ανθρώπων που η περιέργειά τους παίρνει κανιβαλικές διαστάσεις. Η αλήθεια είναι πάντα σχετική, αναλόγως της οπτικής γωνίας που την εξετάζεις. Η αλήθεια για τον καθένα είναι η πραγματικότητα που βιώνει. Η πραγματικότητα αυτή καθορίζεται από όσα αισθάνεται και πιστεύει. Συνήθως, όταν χρησιμοποιούμε τον όρο αλήθεια, αναφερόμαστε σε πράγματα που αισθανόμαστε και πιστεύουμε από κοινού.

Στις διαπροσωπικές σχέσεις επίσης υπάρχει μια διαφορετική εικόνα, με την οποία κάποιος βλέπει και αντιμετωπίζει μια κατάσταση ή ένα πρόσωπο, αναλόγως των εμπειριών του, της χώρας του, της θρησκείας του κτλ.

Μαρία Κίτσου: «Το δώρο του έρωτα δεν εκτιμάται σήμερα» [Συνέντευξη]

Για τον Πιραντέλλο δεδομένη αλήθεια δεν υπάρχει. Η σημερινή αλήθεια δεν είναι και αυριανή. Τίποτα δεν είναι αληθινό, αλλά γι’ αυτό ακριβώς καθετί μπορεί να είναι αλήθεια, τη στιγμή που έχει κανείς τη θέληση να το πιστέψει και τη δύναμη να το επιβάλλει. Επίσης στη σημερινή κοινωνία μέσα από τη δύναμη των μέσων και της εικόνας η αλήθεια συχνά και πολύ εύκολα πλέον «κατασκευάζεται». Ας μην ξεχνάμε πόσες «κατασκευασμένες αλήθειες» πήραν τη μορφή θρησκείας, προσωπολατρίας ή και φασιστικών μορφωμάτων. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο τί διαβάζουμε και στο τί βλέπουμε. Τα γρήγορα πορίσματα και συμπεράσματα μόνο προβλήματα δημιουργούν.

Φωτογραφίες Χριστίνα Φυλακτοπούλου

INFO «GRACE AND GLORIE» στο θέατρο ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ (ΣΑΒ. 21.15 & ΚΥΡ. 19.00). «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε», θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, πρεμιέρα 23 Νοεμβρίου, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20.00.

Φιλαρέτη Κομνηνού: «Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να μένουν απομονωμένοι»