«Και τώρα τι και πού» είναι ο εναλλακτικός τίτλος που_x000D_
έδωσε ο Γιάννης Μανταφούνης στην κουβέντα μας, απόλυτα ταιριαστός στην_x000D_
καλλιτεχνική του φύση.
Χορευτής, χορογράφος, ανεξάρτητος δημιουργός και ερευνητής, όπως είχε δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του, έρχεται στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση με τη νέα του δημιουργία, το «Faded».
Σε μια τόσο ανήσυχη προσωπικότητα η πρώτη ερώτηση είχε να κάνει με τις πηγές της έμπνευσής του. «Εχω εμπνευστεί από πολλούς και πολλά, αλλά η πρώτη μου έμπνευση είναι εδώ και χρόνια ο Ιάπωνας δάσκαλος των πολεμικών τεχνών Akira Hino. Ολα όσα έχω μάθει, όσα πραγματικά με έχουν αγγίξει βαθύτατα, είναι από αυτόν» είπε.
Μια εύλογη ερώτηση για τον Γιάννη είναι με ποιον τρόπο παρακολουθεί παραστάσεις συναδέλφων του: σαν απλός θεατής ή κάνει την εμφάνισή του το «μικρόβιο» του κριτή; «Είμαι πολύ καλό κοινό καθώς πάντα ψάχνω να βρω κάτι θετικό κι ας μη μου αρέσει η παράσταση. Γνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να δημιουργήσεις ένα έργο, πόσο χρόνο, κόπο και αφοσίωση χρειάζεται κάτι τέτοιο. Δεν κρίνω ποτέ ούτε τις παραστάσεις ούτε τις προσπάθειες των άλλων. Αν διαφωνώ με κάτι, το κρατώ για μένα. Αλλωστε το λέει και η φράση “εγώ διαφωνώ”, άρα είναι δικό μου θέμα. Ελπίζω να το κάνουν και άλλοι συνάδελφοι αυτό, καθώς είναι πολύ σημαντικό. Πρέπει να υπάρχει χώρος για όλους στον κόσμο μας. Το μόνο που δεν αντέχω, κι εκεί είμαι αδιάλλακτος, είναι να βλέπω πως ο δημιουργός δεν έχει δουλέψει! Εκεί δεν χαρίζομαι κι όποιον πάρει ο χάρος» είπε γελώντας και συνέχισε: «Αλλά και πάλι, αν δεν ζητήσουν τη γνώμη μου, δεν θα πω τίποτε. Γενικά είμαι της άποψης πως ό,τι σπέρνεις θερίζεις».
Εχει μετανιώσει για κάτι επαγγελματικά; «Δεν έχω μετανιώσει, ίσως έχω βαρεθεί σε κάποιες φάσεις της πορείας μου, αλλά επειδή ο οργανισμός μου δεν αντέχει ιδιαίτερα τη βαρεμάρα, έφευγα γρήγορα. Γενικά, το ότι έμενα κάπου σήμαινε πως είχε ζουμί το πράγμα κι έτσι προσπαθώ πάντα να ζω! Λέω όχι και πραγματικά τρελαίνομαι όταν δεν υπάρχει σκληρή δουλειά πίσω από ένα έργο, όταν υπάρχει κάποιο καλά –ή και λιγότερο καλά– καλυμμένο ψέμα και όπου υπάρχει αυταρέσκεια».
Φτάνοντας στο τέλος της κουβέντας μας ήρθαμε στο τώρα, στο «Faded». Πόσο βιωματικό ή βιογραφικό το χαρακτηρίζει ο ίδιος; «Δεν είναι ιδιαίτερα αυτοβιογραφικό, καθώς δεν έκανα καριέρα στο μπαλέτο, άρα για μένα είναι σαν κάτι καινούργιο. Φυσικά αυτό σπούδασα και χόρεψα σε νεοκλασικές ομάδες για πολλά χρόνια. Από το 2005, όμως, όλες οι αναγνωρίσιμες μορφές κίνησης είχαν γίνει για μένα παράδειγμα προς αποφυγή. Δούλευα για να βρω δική μου κίνηση, γραμμή, τρόπο χορογραφίας. Κάποιες φορές το πετύχαινα, κάποιες όχι! Ομως η αγάπη μου για το μπαλέτο δεν έφυγε ποτέ. Η έρευνα, όμως, ήταν πάντα το πρώτο μου θέμα! Το πώς βιώνω αυτή την παράσταση ναι, είναι σημαντικό. Είναι τεράστια πρόκληση όχι μόνο να επανέλθει κάποιος σε αυτήν τη δύσκολη τεχνική ύστερα από χρόνια απουσίας, αλλά και να χορέψει πλέον διαφορετικά από ό,τι με τον κλασικό τρόπο. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον σε αυτήν τη βραδιά. Ενα τεράστιο challenge. Πώς σήμερα, έπειτα από τόσα άλλα που έχω κάνει, φαίνεται στο σώμα μου αυτή η μπαλετική κίνηση. Μου αρέσει να το χορεύω γιατί έχω μεγάλη αγάπη γι’ αυτές τις στιγμές που γίνεται κάτι μαγικό και από καλλιτεχνικής αλλά και από τεχνικής πλευράς. Είναι στιγμές αλήθειας. Αυτό που μου αρέσει στο μπαλέτο είναι ότι δεν μπορείς να πεις ψέματα! Είναι τόσο δύσκολο και απαιτητικό και αν κάνεις ένα λάθος βήμα, φαίνεται μπαμ, κατευθείαν! Είναι μεγάλο σχολείο για το εγώ του κάθε χορευτή»…
INFΟ
12-14 Απριλίου στις 20.30, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
