Η μουσική δεν είναι μία ακόμα μορφή τέχνης. Είναι το απόλυτο πεδίο για ελεύθερη έκφραση και όταν η έμπνευση συναντά την δημιουργικότητα και το ταλέντο γεννιούνται θαύματα.
Μία τέτοια γέννηση, είναι το “Genesis” του σολίστ Γιάννη Καβαλαράκη. Το μπουζούκι του συνάντησε ένα κουαρτέτο εγχόρδων και έγινε ένα μοναδικό πάντρεμα μουσικών ειδών. Με αφορμή τη νέα και ιδιαίτερη κυκλοφορία συνομιλήσαμε με τον Γιάννη, προσπαθώντας να δούμε τι κρύβεται πίσω από τις νότες.
Η πρώτη ερώτηση είχε να κάνει με το τι ακριβώς είναι το συγκεκριμένο έργο. «Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Ήθελα να κάνω ένα μουσικό έργο με κύριο πρωταγωνιστή το μπουζούκι. Να το πλαισιώσω με συνοδεία εγχόρδων και να το κάνω να συνεργαστεί αρμονικά, παρουσιάζοντας την δική μου αισθητική όσον αφορά αυτό το όργανο. Το “Genesis” πραγματεύεται τα στάδια της ζωής του ανθρώπου από την γέννηση του και έπειτα… Ηθελα να ακούσουν το μπουζούκι ακόμα και άνθρωποι που δεν είναι οπαδοί του, που ακούν άλλα είδη μουσικής, αλλά μέσα από τον ήχο του να μπορούν να δουν τον εαυτό τους σε κάποια στιγμή της ζωής».
Η κουβέντα μας προχώρησε ρωτώντας για το είδος της μουσικής που τον επηρέασε περισσότερο για την συγκεκριμένη δημιουργία και ο Γιάννης μας είπε. «Σε αυτό το είδος πάντα με εντυπωσίαζαν οι όμορφες μουσικές του Yianni. Αυτή η όμορφη αισθητική και ο συναισθηματισμός που εξέπεμπαν. Πάντα φανταζόμουν το μπουζούκι σε ένα τέτοιο σύνολο. Τα ακούσματά μου είναι αμιγώς λαϊκά, αλλά για μένα η μουσική είναι ένα ευρύτερο φάσμα συναισθηματισμού και έκφρασης που δεν έχει όριο και δεν περιορίζεται».
Είχαμε την απορία για το τι ακούει ένας δημιουργός όταν είναι μόνος, για τον ίδιο. «Μεγάλωσα με τα ακούσματα μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Αλλά δεν είναι το μόνο είδος που αγαπώ. Μου αρέσει η τζαζ, η μπλουζ μουσική, η λάτιν σχολή των μεσογειακών χωρών, τα υπέροχα “παντρέματα” ανατολής και δύσης. Αγαπημένος μου όταν είμαι μόνος; Frank Sinatra!».
Στο συγκεκριμένο έργο εμπλέκονται διάφορα μουσικά είδη και ρωτήσαμε τον Γιάννη για το αν ήταν ρίσκο η συγκεκριμένη δουλειά, καθώς μπορεί να υπάρξουν επικριτικά σχόλια από τους φανατικούς του κάθε είδους. « Ειλικρινά δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό όταν δημιουργούσα το συγκεκριμένο έργο. Σε μία εποχή πολυφωνίας ανοιχτών προκλήσεων και ευκαιριών, θα ήταν ρίσκο εάν δεν το έκανα…».
Παίρνοντας «πάσα» από τον τίτλο του έργου, ρωτήσαμε τον Γιάννη τι γεννάει το “Genesis”, θέλοντας να μάθουμε τα μελλοντικά του σχέδια. « Λένε ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο… Ήδη έχω μία καινούργια έτοιμη σύνθεση, ενορχηστρωμένη από μένα
που κινείται σε παρόμοια πλαίσια αλλά με διαφορετικά ηχοχρώματα. Φυσικά έχω σκοπό να κάνω και λαϊκά ορχηστρικά, γιατί το μπουζούκι είναι λαϊκό όργανο και δεν πρέπει να ξεχνάμε τη λαϊκή μας παράδοση. Θα ήθελα όμως αυτό το όργανο να το ακούν οι πάντες! Ακόμα και αυτοί που δεν το ακούν από επιλογή, ακόμα και άνθρωποι από ξένες χώρες που δεν γνωρίζουν τίποτα για αυτό, μόνο και μόνο γιατί μπορεί να αγγίξει την ψυχή τους. Αυτό νομίζω είναι ο μεγαλύτερος σκοπός! Και αυτό μόνο χρησιμοποιώντας το απύθμενο εύρος της μουσικής μπορεί να επιτευχθεί!
Ο Χιώτης έβαλε το μπουζούκι στα σαλόνια. Ο Γιάννης Καβαλαράκης που θέλει να το οδηγήσει; «Ο Χιώτης ήταν ένας και μοναδικός! Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος που παίζει μπουζούκι, και δεν έχει μάθει κάτι από το Χιώτη. Άφησε μία μεγάλη σχολή αλλά και μια παρακαταθήκη για τους επόμενους. Είμαστε τυχεροί που έχουμε μία τέτοια κληρονομιά από πολύ σπουδαίους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού, όπως: ο Χιώτης, ο Ζαμπέτας, ο Τσιτσάνης, ο Λεμονόπουλος και πολλοί άλλοι ακόμα… Νομίζω πως όχι μόνο εγώ, αλλά ο καθένας από εμάς τους νεότερους καλλιτέχνες, οφείλει να συνεχίσει την κληρονομιά που άφησαν αυτοί γράφοντας απλώς όμορφα πράγματα με σεβασμό στην παράδοση και την ιστορία αυτό το οργάνου. Όνειρό μου, στο μέλλον να κάνω μία σύνθεση με συμφωνική ορχήστρα».
Πλησιάζοντας προς το τέλος της κουβέντας μας, ρωτήσαμε τον Γιάννη για την ορχηστρική μουσική στην Ελλάδα. «Πλέον στην Ελλάδα υπάρχουν πάρα πολλοί μουσικοί και σπουδαίοι δεξιοτέχνες που κάνουν πολύ όμορφα πράγματα. Παναγιώτης Στεργίου, Μανώλης Καραντίνης, Μιχάλης Παούρης, Βαγγέλης Τρίγκας, Γιώργος Γεωργόπουλος και πολλοί άλλοι ακόμη που είναι κρίμα να μην τους αναφέρεις αλλά είναι πάρα πολλοί και η λίστα μεγαλώνει συνεχώς. Όλοι έχουν συμβάλλει ώστε το μπουζούκι και η ορχηστρική μουσική να ανελιχθεί σε ένα άλλο επίπεδο. Στην Ελλάδα είχαμε ανέκαθεν σπουδαίους σύνθετες και μουσικούς που εξέλιξαν την ορχηστρική τέχνη, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, Σταύρος Ξαρχάκος, Μάνος Λοΐζος, προσωπικότητες που θα χρειαζόταν πολύς χρόνος και μελάνι για να αναφερθούμε σε αυτούς και στην ιστορία τους. Νομίζω λοιπόν πως είναι φυσικό αυτή η παράδοση να συνεχίζεται ακόμα και σήμερα από νεότερους πολύ ταλαντούχους καλλιτέχνες. Αυτό είναι ένα ελπιδοφόρο μήνυμα σε μία συγκυριακά πολύ δύσκολη εποχή».
Αντί επιλόγου, θα προσθέσω το προσωπικό μου σχόλιο για τον Γιάννη. Είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ μαζί του σε ζωντανές εμφανίσεις και πέραν της προσωπικής εκτίμησης, αυτό που σίγουρα πρέπει να πω ότι είναι ένας υπηρέτης της τέχνης, με απόλυτη προσήλωση σε αυτό που κάνει και απλά, περιμένουμε την συνέχεια.
