Ενας υπουργός που έχει… παράσημο τη δημόσια ξεφτίλα την οποία του επιφυλάσσουν εκείνοι που του ανέθεσαν τη δουλειά όταν αυτή στραβώσει
Ο Γιάννης Βρούτσης είναι ένα ανατριχιαστικό παράδειγμα προσκόλλησης στην εξουσία που διαθέτουν άλλοι. ίδιος διαθέτει υπουργικό τίτλο, υπουργικό γραφείο, υπουργική φρουρά, υπουργικό ύφος και την ανάλογη δημοσιότητα. Το πρόβλημα ότι την πραγματική εξουσία τη διαθέτουν άλλοι και την ασκούν συχνά χωρίς να τον ρωτήσουν ή να τον ενημερώσουν δεν δείχνει να τον ενοχλεί. Προφανώς του αρκούν τα αποφάγια από τα εξουσιαστικά γεύματα του Μητσοτάκη, του ΣΕΒ, της μεγάλης εργοδοσίας, των βαρόνων της ενημέρωσης. Ενώ τον γεμίζουν δημιουργικά οι «βρόμικες δουλειές» που αυτοί οι άλλοι του αναθέτουν και αυτός διεκπεραιώνει με κέφι, φαντασία και μια ατέλειωτη ποικιλία από παραμύθια και σαχλαμάρες.
Ετσι, ως υπουργός Εργασίας έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά του με τα χειρότερα εις βάρος των εργαζομένων. Από την άποψη αυτή είναι ένα είδος πολιτικού μπράβου, που το καθήκον του είναι να βάλει στη θέση της την εργατική τάξη, να την περιορίσει σε καθεστώς μηδενικών δικαιωμάτων, να της κόψει όχι μόνο το μεροκάματο, τα δώρα, τις άδειες, αλλά και τον βήχα. Και τα καταφέρνει μια χαρά, είτε εκτελεί εντολές των ξένων πιστωτών είτε τρέχει να εφαρμόσει εντολές των εγχώριων τοκιστών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Του Σαμαρά παλιότερα, του Μητσοτάκη τώρα. Χωρίς βέβαια να παραβλέπει το παράπλευρο καθήκον ουκ ολίγων υπουργών και κουμπάρων. Τις θολές πρωτοβουλίες και τις απευθείας αναθέσεις που εξασφαλίζουν στους ενδιαφερόμενους ζωή νεούκτη και εισόδημα ελικικού.
Η είδηση όμως είναι αλλού. Είναι η παροιμιώδης αντοχή του στο πολιτικό σουρομάδημα που του απονέμουν συστηματικά και αντί επαίνου ο πρωθυπουργός-αφεντικό και οι πίσω και πάνω απ’ αυτόν. Το παράσημο του Βρούτση είναι ο διασυρμός, το ξύλο, η δημόσια ξεφτίλα που του επιφυλάσσουν εκείνοι που του ανέθεσαν τη δουλειά όταν αυτή στραβώσει. Εγινε με τα «σκόιλ», έγινε τελευταία και με την απόπειρα κακοποίησης των χαμηλοσυνταξιούχων. Επεσε η σφαλιάρα σύννεφο, με το μοχθηρό κοινό να χειροκροτεί, αλλά αυτός… κρατιέται. Στα λιλιά μιας εξουσίας που τον κάνει μισητό στον πολύ κόσμο και ευάλωτο στα βίτσια της πραγματικής εξουσίας. Δεν έχει πρόβλημα αν τον φτύνουν εκείνοι που έπρεπε να τον επαινούν για την αφοσίωσή του. Ψιχαλίζει…
Μιλάμε δηλαδή για έναν ήρωα στις μπούφλες. Ηρωα καταρχάς γιατί δεν λέει όχι σε κάθε είδους αποστολή που του αναθέτουν, όσα θύματα κι όσες παράπλευρες απώλειες κι αν αυτή συνεπάγεται για τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Και δυο φορές ήρωα γιατί και όταν στο τέλος ο πρωθυπουργός, για να διασώσει τη δική του εικόνα, τον ρίχνει με μια ανάρτηση στα σκυλιά του Facebook, αυτός το δέχεται στωικά. Γυρίζει μάλιστα και το άλλο μάγουλο, με τη σίγουρη προσμονή ότι μπούφλα είναι, θα περάσει…
