Μια συζήτηση με δυο νέους μουσικούς που γνωρίστηκαν στα φοιτητικά τους χρόνια και από τότε έχουν αλωνίσει δρόμους, πλατείες, νησιά, αλλά και εκδηλώσεις αλληλεγγύης.
Συνάντησα τους Γιαγκίνηδες σε ένα καφέ στο Μεταξουργείο με αφορμή τις εμφανίσεις τους στον Σταυρό του Νότου. Οι ίδιοι αυτοχαρακτηρίζονται ως ρεμπέτικο–λαϊκό παραδοσιακό σχήμα και κάθε εβδομάδα εμφανίζονται σε διαφορετική πόλη. Ο Σπύρος Ζήσης και ο Παναγιώτης Σικλαφίδης είναι δυο νέα παιδιά που παίζουν κομμάτια από όλο το φάσμα του ρεμπέτικου, έχουν αποκτήσει τη δική τους μουσική ταυτότητα και συνειδητά επέλεξαν στην αρχή της πορείας τους να δίνουν συναυλίες στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και όχι σε μαγαζιά.
Πώς δημιουργήθηκαν οι Γιαγκίνηδες; «Γιαγκίνι» στα μικρασιατικά σημαίνει φωτιά και στη γλώσσα του ρεμπέτικου σφοδρό ερωτικό πάθος.
Γνωριστήκαμε το 2018, όταν ήμασταν φοιτητές στη Θεσσαλονίκη, μέσω μιας κοινής γνωστής. Ξεκινήσαμε τις εμφανίσεις μας σε χαλαρούς ρυθμούς σε μαγαζάκια της πόλης. Δεν πήγε όμως καλά. Μας φάνηκε δύσκολο να συνεργαζόμαστε με αφεντικά και εργοδότες της Θεσσαλονίκης. Υπήρχαν πολλά προβλήματα. Δεν μας πλήρωναν, συχνά μας συμπεριφέρονταν σαν να μας έκαναν χάρη ή υποτιμούσαν τη μουσική μας. Ακούσαμε από γνωστούς ότι ο δρόμος είναι καλή εμπειρία και το δοκιμάσαμε. Το κάναμε με πολύ οργανωμένο και επαγγελματικό τρόπο. Οπως εσείς πηγαίνετε στο γραφείο σας κάθε μέρα, έτσι κι εμείς στήναμε το δικό μας πρόγραμμα στην Τσιμισκή. Κάποια στιγμή αγοράσαμε ηχεία και αρχίσαμε να πηγαίνουμε και στην παραλία. Μας βοήθησαν πολύ τα κοινωνικά δίκτυα και ειδικά το Instagram.
Τι σας γοήτευσε στο ρεμπέτικο και τι πιστεύετε ότι ψάχνει σε αυτό η νέα γενιά;
Είχαμε ακούσματα από όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής. Εντεχνα, παραδοσιακά, ρεμπέτικα, ελαφρολαϊκά. Το μουσικό κομμάτι στο ρεμπέτικο έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Οι στίχοι των τραγουδιών επίσης είναι διαχρονικοί. Το ρεμπέτικο κρύβει μια ανατρεπτική φύση που αρέσει στους νέους, πάει κόντρα στο σύστημα και στους κανόνες του. Υπάρχει η αφήγηση με τους τεκέδες και όλες αυτές οι ιστορίες από την εποχή που οι ρεμπέτες ζούσαν τη ζωή τους αντισυμβατικά. Είχαν αυτήν τη μαγκιά τα ρεμπέτικα, ταυτίζονταν με τους ανθρώπους που έχουν μπουχτίσει από την κοινωνία. Εμείς δεν είμαστε ρεμπέτες με τον παλιό τρόπο, έχουν αλλάξει πια οι εποχές. Η απελπισία της φτώχειας όμως υπάρχει μέχρι σήμερα.
Εχετε καταφέρει να δώσετε στο ρεμπέτικο μια δική σας ταυτότητα.
Αρχικά προσαρμόζαμε τα κομμάτια μας με τη λογική ότι πρέπει να τραγουδάμε και οι δύο και να υπάρχει ένταση στη φωνή μας για να ακουγόμαστε στη φασαρία του δρόμου. Ολα είναι με διφωνίες και σε υψηλούς τόνους, ενώ παίζουμε τα περισσότερα ένα κλικ πιο γρήγορα. Πατάμε πάνω στην ίδια μελωδία, πάνω στο ίδιο πρωτότυπο τραγούδι, όμως εμείς τα παίζουμε διαφορετικά. Ο δρόμος άφησε στη δουλειά μας το στοιχείο της αλληλεπίδρασης, απέκτησε ταυτότητα αυτό που κάνουμε μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Ακόμη και σήμερα κάποιες φορές βγαίνουμε έξω για πρόβα. Το κάνουμε πλέον επειδή το γουστάρουμε, όχι για βιοποριστικούς λόγους. Εξάλλου δεν έχουν όλοι τη δυνατότητα να πληρώσουν εισιτήριο και να έρθουν σε ένα μαγαζί να μας ακούσουν.
Το κοινό σας είναι κατά βάση νεανικό;
Ο κόσμος που έρχεται να μας ακούσει ανήκει σε όλο το φάσμα των ηλικιών. Στα φεστιβάλ συμμετέχουν κυρίως οι νέοι, όμως στα μαγαζιά ανάμεσα στους θεατές υπάρχει και μεγαλύτερος κόσμος που θέλει να βλέπει νέα παιδιά να συνεχίζουν αυτή την παράδοση. Παίζουμε κομμάτια από όλο το φάσμα του ρεμπέτικου –προπολεμικό, μεταπολεμικό, σύγχρονο–, όλα όμως έχουν τη δική μας ταυτότητα.
Πρόσφατα δώσατε το παρών στη μεγάλη αντιφασιστική συναυλία για τα δέκα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Συμμετέχουμε σε πολλά πράγματα, δεν μας αρέσει όμως να μιλάμε δημόσια για τις δράσεις μας. Νομίζω πως δείχνουμε τι πιστεύουμε με τη στάση μας και με τη μουσική μας. Θέλουμε κυρίως έμπρακτα να στηρίζουμε. Εχουμε πάει σε αντιφασιστικές κινήσεις, δράσεις οικονομικής ενίσχυσης και αλληλεγγύης για δικαστικά έξοδα. Αν μας ζητήσουν στήριξη, είμαστε εκεί.
Τι θα σχολιάζατε για την εποχή που ζούμε και την άνοδο της ακροδεξιάς στις εκλογές; Ανήκετε σε μια νέα γενιά που βιώνει απανωτές κρίσεις σε όλα τα επίπεδα.
Σίγουρα υπάρχει σύγχυση στην κοινωνία. Η τέχνη και η μουσική πάντως βοηθάνε. Ολα τα αυταρχικά καθεστώτα μειώνουν πρώτα την πρόσβαση στην εκπαίδευση και την κουλτούρα, γιατί η τέχνη κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται και να λειτουργούν πιο ανεξάρτητα. Οταν κάποιος είναι χαρούμενος γίνεται πιο χειραφετημένος και ανθεκτικός, δεν υποτιμάει τον εαυτό του, δεν ανέχεται συνθήκες και καταστάσεις εκμετάλλευσης. Η άνοδος του φασισμού υπάρχει στην ατμόσφαιρα, αλλά εμείς δεν είχαμε δει τίποτε τέτοιο στον δικό μας κύκλο. Πρόσφατα ανεβάσαμε στο Tik Tok ένα βίντεο όπου ερμηνεύσαμε το «Ακορντεόν» του Mάνου Λοΐζου στη συναυλία για τον Παύλο Φύσσα. Κάτω από το βίντεο έγραψαν πολλά σχόλια με εθνικιστικό περιεχόμενο. Αναρωτηθήκαμε «όπα, πού ήταν κρυμμένοι όλοι αυτοί; Από πού βγήκαν;».
Ο δίσκος σας «Ανθρωποι του δρόμου» κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες.
Κάθε τραγούδι αναφέρεται σε ιστορίες του κόσμου που γνωρίσαμε ενώ παίζαμε στη Θεσσαλονίκη. Ενας άνθρωπος που πουλούσε το περιοδικό «Σχεδία» μάς διηγήθηκε την ιστορία του και τα βάσανά του. Ολοι είναι πρόσωπα της γειτονιάς. Ενας μικροπωλητής, ένας εργαζόμενος στο απέναντι μαγαζί, ένας ένοικος της διπλανής πολυκατοικίας.
INFO
Παρασκευή 27 Οκτωβρίου και 3, 10 και 17 Νοεμβρίου, 21.30, Σταυρός του Νότου Plus
