Οι περισσότεροι έχουμε συνδέσει το όνομα του με τον Σεπτέμβρη, την επέτειο της δολοφονίας του ή με την 7η του Οκτώβρη και την καταδίκη της Χρυσής Αυγής.
Έντεκα χρόνια μετά από τη μαχαιριά του Ρουπακιά και τέσσερα από την καταδίκη της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, τρία ακροδεξιά κόμματα έχουν μπει στη Βουλή με τρομακτικά ποσοστά και απήχηση στους νέους. Το καθένα εξ αυτών εκπροσωπεί μια διαφορετική πτυχή του ελληνικού ακροδεξιού φαινομένου. Είναι η τρομακτική υπενθύμιση πως όσες καταδίκες να υπάρξουν η ακροδεξιά μπορεί να επιστρέψει με διάφορες μορφές.
Σήμερα ο Παύλος Φύσσας θα γινόταν 45 ετών. Δεν ξέρω πόσο περήφανοι θα μπορούσαμε να είμαστε για ένα κοινοβούλιο με τρία ακροδεξιά κόμματα και τη βία -ένα από τα κύρια συστατικά του φασισμού- να είναι πανταχού παρούσα στην κοινωνία μας. Ο Παύλος εκείνο το βράδυ στάθηκε όρθιος απέναντι στο τέρας. Το ίδιο τέρας υπάρχει και σήμερα.
Το θεριεύει η φτωχοποίηση των πολιτών. Το θεριεύει μια κυβέρνηση που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να ζουν με τα λίγα και απλά να επιβιώνουν. Είναι η ίδια κυβέρνηση που άφηνε τον Κασιδιάρη να κάνει προεκλογικό αγώνα μέσα από τον Κορυδαλλό. Το θεριεύει η διάλυση του κράτους δικαίου και η διάλυση-ξεπούλημα των δημόσιων δομών. Το θεριεύει ένα πολιτικό σύστημα του οποίου την τροχιά ελέγχει μια αλαζονική κυβέρνηση του 41%. Το θέριευαν κάποτε τα ΜΜΕ που έδειχναν την lifestyle πλευρά του Κασιδιάρη και ξέπλεναν τους δολοφόνους της εγκληματικής οργάνωσης. Πώς το είχε πει ο Μπάμπης Παπαδημητρίου (στις 11/9/2013): «Γιατί όχι μια σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να υποστηρίξει, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μια συντηρητική συμμαχία;». Μια εβδομάδα μετά δολοφονήθηκε ο Παύλος από τη Χρυσή Αυγή
Το θεριεύουν ακόμα και σήμερα τα ίδια ΜΜΕ που σε κάθε στραβοπάτημα της κυβέρνησης βρίσκουν έναν εσωτερικό εχθρό ή γκρεμίζουν κάθε εμπιστοσύνη στη δημοκρατική διαδικασία με το κλασσικό απολιτίκ δόγμα «όλοι ίδιοι είναι».
Σήμερα ο Παύλος θα γινόταν 45 ετών και το σκοτάδι υπάρχει ακόμα. Με άλλες μορφές, αλλά το ίδιο πυκνό. Η μνήμη αποτελεί μια σημαντική οχύρωση για τη Δημοκρατία. Η Χρυσή Αυγή τελείωσε, αλλά δεν τελείωσαν όλα. Το φίδι του φασισμού υπάρχει και σέρνεται ύπουλα μέσα στην κοινωνία. Μαζί με κάθε θεωρία μίσους και ξενοφοβίας για να φτάσει ως την καρδιά της Δημοκρατίας.
Ακριβώς όπως το είχε γράψει ο διαχρονικός Μάνος Χατζιδάκις το μακρινό πια 1993: «Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.[…] Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος».
