Οι πρόσφατες εκλογικές επέφεραν μια τεράστια τομή στον πολιτικό χρόνο της Ελλάδας. Για πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου μας, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο υποχώρησε θεαματικά σε ποσοστά αλλά υπέστη μία στρατηγική ήττα. Ένα οδυνηρό αποτέλεσμα όχι μόνο για την αριστερά, αλλά για το σύνολο του δημοκρατικού προοδευτικού κόσμου στην πατρίδα μας.
Το σύνολο του αριστερού και προοδευτικού κόσμου της χώρας αντιλαμβάνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, δεν υπέστη μια απλή εκλογική ήττα, αλλά μια ιστορική συντριβή. Μία συντριβή που μόνο στο πλαίσια του ονείρου δίνει την ελπίδα επαναφοράς. Όμως τα όνειρα- ακόμα και τα όνειρα ενός τρελού- για να γίνουν πράξη χρειάζονται ανάγνωση της πραγματικότητας, ρεαλιστική προσέγγιση των πραγματικών αιτίων της κατάρρευσης. Απαιτείται η δημιουργία προϋποθέσεων για επανίδρυση και η δημιουργία οράματος το οποίο θα θέτει ξεκάθαρους κοινωνικούς στόχους και θα εκφράζει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Όταν από το 2012, ο Αλέξης Τσίπρας έθετε το διακύβευμα της Κυβερνώσας Αριστεράς, με επακόλουθο, την ραγδαία αύξηση των εκλογικών ποσοστών, τότε, χάθηκε και η ιστορική ευκαιρία της δημιουργίας μίας μεγάλης παράταξης ικανής να εμπεριέχει και να εκφράζει όλα τα ιδεολογικά ρεύματα της αριστεράς. Η πολιτική ενοποίηση του χώρου αντί να επιτευχθεί με σοβαρές πολιτικές αποφάσεις στο πρώτο ιδρυτικό συνέδριο, γεγονός που θα έλυνε το ταυτοτικό ζήτημα της παράταξης, αφέθηκε στην απλοική αναμέτρηση και επίλυση υποτιθέμενων διαφορών ανάμεσα στα μέλη του παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ και των μελών που προέρχονταν από άλλους- πολιτικά όμορούς – χώρους . Αποτέλεσμα, να οδηγηθούν οι οργανώσεις μελών στην εσωστρέφεια, και σε πεδίο αντιπαράθεσης και επίλυσης προσωπικών διαφορών, με το πρόσχημα του «ιδεολογικού» προσήμου!
Παράλληλα , η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, επέτρεψε, τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του χώρου να επιλυθούν στην σύγκρουση μεταξύ των εσωκομματικών συλλογικοτήτων- φράξεων και τάσεων. Οι αντιπαραθέσεις διαπέρασαν κάθετα το κόμμα και ειδικότερα τις οργανώσεις μελών και τις νομαρχιακές επιτροπές , με αποτέλεσμα την ουσιαστική αδράνεια των οργανώσεων, και την απώλεια επαφής με τις τοπικές κοινωνίες.
Οι οργανώσεις μελών όφειλαν να διαδραματίζουν ηγετικό και δημιουργικό στον τόπο τους, να παρεμβαίνουν στην κοινωνία και να αναδεικνύουν τοπικά στελέχη με κυρίαρχο ρόλο στην τοπική αυτοδιοίκηση, στους τοπικούς συλλόγους. Κοντολογίς, να παρεμβαίνουν με τρόπο που η πολιτική να φτάνει στο σύνολο των πολιτών.
Όμως η εσωτερική «αναμέτρηση», οδήγησε σε βαθιά εσωστρέφεια, απομονώνοντας ή ομαδοποιώντας τα μέλη, εξαφανίζοντας κάθε έννοια συντροφικότητας, αφού το «τασικό καθήκον» έμπαινε πάνω από το το κομματικό. Αποτέλεσμα όσοι σύντροφοι, ήταν έξω από τα «τασικά παιχνίδια» εξουσίας ή να απομονώνονται ή στο τέλος για να επιβιώσουν στον κομματική Βαβέλ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να μπαίνουν και αυτοί στο συγκεκριμένο παιχνίδι που μόνο πολιτικά χαρακτηριστικά δεν είχε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είχε ευδιάκριτα σημάδια αποσύνθεσης, τα οποία αγνόησαν οι επικεφαλής των τάσεων. Κάνανε σαν να μην βλέπανε πως ο ελέφαντας είναι μέσα στο δωμάτιο. Σε όλη αυτή την κατάσταση παρακμής, υπήρχε μόνο μία συγκολλητική ουσία. Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος παρ’ όλες τις ευθύνες του , ειδικά από το 2019 μέχρι σήμερα, λόγω της χαρισματικής προσωπικότητάς του, απαντούσε στα προβλήματα αλλά , αυτό δεν υπήρξε ικανό, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκρατήσει τα κοινωνικά στρώματα που 2019 έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον ίδιο και στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ.
Αν θέλουμε να μιλάμε με ρεαλιστικούς όρους, το σύνολο το κοινωνικών στρωμάτων μας έστρεψαν την πλάτη και αυτό συνέβη διότι είχαμε γκρίζες πολιτικές στο σύνολο των πολιτικών θεμάτων του δημόσιου βίου, τόσο για τα εθνικά ζητήματα, όσο και την οικονομία, την υγεία, το ασφαλιστικό σύστημα, την αγροτική παραγωγή, την μεταποίηση, τους ελεύθερους επαγγελματίες και την Νεολαία.
Καταθέσαμε στην κοινωνία ένα «κατηγορώ» προς την δεξιά νομίζοντας θα πείθαμε τον Ελληνικό Λαό να μας ακούσει , να μας εμπιστευτεί και εντέλει να μας ψηφίσει . Όμως, τελικά η κοινωνία μας γύρισε την πλάτη με το πιο επώδυνο τρόπο. Τα δύο εκλογικά αποτελέσματα μας έδειξαν πως για να σε εμπιστευτεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία , απαιτείται ένα όραμα που θα απαντά υπεύθυνα στα σοβαρά προβλήματά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, το μόνο όπλο που είχε να επιδείξει ήταν η προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα η οποία όμως λόγω των πολιτικών μας αδιεξόδων αλλά και ενός περιβάλλοντος που είχε επιλέξει ο ίδιος, δεν υπήρξε αρκετή για ανατροπές. Με ένα περίγυρο, προσώπων που ουδεμία σχέση έχουν με την κοινωνία η προσωπικότητα θάμπωσε και εν τέλει ο πρόεδρος πήρε την απόφαση να παραιτηθεί .
Η πολιτική παρακαταθήκη του Αλέξη Τσίπρα ως ηγέτη ενός λάου και μίας παράταξής είναι τεράστια. Πήρε μία χώρα το 2015 σε πλήρη κοινωνική αποσύνθεση και την παρέδωσε κράτος ισχυρό τόσο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό .
Πάνω σ’ αυτήν την τεράστια παρακαταθήκη καλούμαστε χτίσουμε για να δώσουμε λύσεις τόσο για την αριστερά, τον προοδευτικό κόσμο αλλά και για το σύνολο της κοινωνίας. Ζητούμενο είναι η χώρος να αποκτήσει επιτέλους πολιτική και οργανωτική ενότητα αφήνοντας πίσω χρεοκοπημένες εσωκομματικές ομαδοποιήσεις και θέτοντας πολιτικά και οργανωτικά προτάγματα που θα απαντούν στις ανάγκες της εποχής . Με ένα κόμμα που θα είναι παρόν στην κοινωνία με οργανώσεις μελών που θα είναι το κόμμα στο τόπο τους και θα παίξουν κυρίαρχο ρόλο στην πολιτική διαμόρφωση των πολιτικών αποφάσεων. Με τμήματα που θα κάνουν σοβαρές επεξεργασίες για τις ανάγκες της εποχής, για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που θα αντιλαμβάνεται τα σύγχρονα μέσα παραγωγής και θα απαντά στον τρόπο διαχείρισης αυτών . Τα όργανα που θα το συγκροτούν θα είναι προϊόν δημοκρατικής απόφασης των μελών και όχι αποφάσεις επιμέρους ομαδοποιήσεων χωρίς πολιτικό πρόσημο.
Αυτά μπορούν να συμβούν μόνο με δημοκρατία και μακριά από γραφειοκρατικές αποφάσεις, όπως αυτή της πολιτικής γραμματείας η οποία δείχνει πως κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί την πραγματικότητα.
Η συγκεκριμένη απόφαση πρέπει να ανατραπεί να πάμε σ’ ένα συνέδριο επανίδρυσης που τα μέλη του κόμματος θα έχουν κυρίαρχο ρόλο , και όχι οι κάθε είδους «παράγοντες», ώστε ξεπεραστούν παθογένειες του παρελθόντος , με εκλογή νέων οργάνων, με κυρίαρχη διαδικασία την εκλογή πρόεδρου και με την κοινωνία συμμέτοχο σύμμαχο, και όχι παρατηρητή .
Όλοι μαζί να διεκδικήσουμε όχι το όνειρο ενός τρελού αλλά την κοινωνία των ονείρων μας.
