Η συζήτηση για τις φετινές ευρωεκλογές, όταν δεν γίνεται µε όρους αστεϊσµού (ή αλλιώς «τρολιάς»), περιορίζεται στο πλαίσιο περίπου µιας µεγάλης δηµοσκόπησης και όχι αδίκως: η Ευρωβουλή διαδραµατίζει ελάχιστο ρόλο, η ΕΕ παρακµάζει ως παράρτηµα των ΗΠΑ και η εγχώρια (κεντρο)αριστερά σκορπίζει απλόχερα (πικρό) γέλιο και απογοήτευση απέναντι σε µια αποικιακού τύπου, εγκληµατική κυβέρνηση. Οι ευρωεκλογές θα καταγράψουν µια φθορά της Ν∆ και αφού τελειώσουν τα σκηνοθετηµένα πανηγύρια ενός εκ των δύο κοµµάτων (ΣΥΡΙΖΑ ή ΚΙΝΑΛ), το αδιέξοδο της πρώην ηγεµονικής κεντροαριστεράς θα παραµείνει εκκωφαντικό.
Εκτός αν…
Πέρα από έναν ολοένα συρρικνούµενο κύκλο γραφειοκρατών, η µεγάλη κοινωνική πλειοψηφία µένει αδιάφορη µπροστά σε πολιτικές οι οποίες δεν αµφισβητούν σε τίποτε τα θεµέλια του συστήµατος εξουσίας. Τα δύο κόµµατα για λόγους προφανείς και αφανείς αλλά ευχερώς κατανοητούς επιλέγουν να εµµένουν στις πολιτικές των εγχώριων και διεθνοπολιτικών µνηµονίων, οι οποίες τα απαξίωσαν. Αυτή την απαξίωσή τους θα σηµατοδοτήσουν οι ευρωεκλογές παρά τη φθορά της Ν∆. Ως εκ τούτου, οι ευρωεκλογές είναι πιθανό να πειθαναγκάσουν δυνάµεις της βάσης τους να ξυπνήσουν από τον (αυτο)καταστροφικό λήθαργο. Να ξυπνήσουν και να επιδιώξουν την ιδεολογική προγραµµατική και οργανωτική τους επανασύνδεση µε την κοινωνική βάση των µη προνοµιούχων.
Αυτή η επανασύνδεση περνά µέσα από µια τριπλή κατανόηση: ότι η Ελλάδα αποτελεί µια ιδιότυπη αποικία χωρίς εθνική λαϊκή κυριαρχία, µε σοβαρό υπαρξιακό ζήτηµα κυρίως λόγω δηµογραφικού. Οτι ο κόσµος αλλάζει εντυπωσιακώς, τόσο στο επίπεδο των διεθνών όσο και των κοινωνικών σχέσεων (ταυτόχρονη υποχώρηση της «∆ύσης» και της ηγεµονίας του καπιταλισµού). Οτι οι νέες τεχνολογίες εγείρουν πρωτοφανείς δυνατότητες αλλά και πανανθρώπινα ζητήµατα σε συνθήκες πλήρους αδιαφάνειας και έλλειψης ρυθµιστικού πλαισίου (πορεία προς τον δια-ανθρωπισµό και µετα-ανθρωπισµό).
Τα τρία αυτά σηµεία ορίζουν και τις βασικές συγκρουσιακές πολιτικές: έναν ελληνισµό µακριά από την πατρoνία της «∆ύσης», πρωταγωνιστή σε έναν πολυκεντρικό κόσµο αντί για συνένοχο στον νεοναζισµό, τον ιµπεριαλισµό και στη γενοκτονία. Ενα οικονοµικό µοντέλο το οποίο θα αποσπά δραστηριότητες από τον καπιταλισµό προς την κατεύθυνση της κοινής ωφέλειας, των οικουµενικών αγαθών και του σοσιαλισµού. Εκπαιδευτικό πλαίσιο, εργασιακό περιβάλλον, σύστηµα υγείας, δηµόσια διοίκηση και παραγωγικές επενδύσεις, που όλα µαζί από κοινού και το καθένα ξεχωριστά θα προσανατολίζονται προς µια κοινωνία αρκούντως ώριµη, συνεκτική, εξισωτική και ισχυρή ώστε να αξιοποιήσει στον µέγιστο βαθµό τα οφέλη της τεχνολογίας χωρίς να χάσει τον ανθρωποκεντρισµό της, τη λαϊκότητά της και τον πολιτισµό της (αντιθέτως, να τα ξαναβρεί).
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο µπορεί να δει κανείς όλες τις επιµέρους πολιτικές για ζωή χωρίς εκµετάλλευση, καταπίεση, άγχος, κοινωνική αποσύνθεση, σε µια πατρίδα προστατευµένη, δυνατή, ειρηνική, ικανή να δρα ως παράγοντας ελευθερίας και σταθερότητας. Ολα αυτά όµως προϋποθέτουν ότι η (κεντρο)αριστερά απέναντι στη στρατηγική του συστήµατος εξουσίας θα ορθώσει συγκρουσιακή, ηγεµονική στρατηγική, χωρίς να νερώνει το κρασί της. Αλλωστε κεντροαριστερά δεν σηµαίνει λίγο κέντρο και λίγο Αριστερά, αλλά Αριστερά που ηγεµονεύει και το κέντρο ή αλλιώς µια ταξική συµµαχία µε κύρια δύναµη τους εργαζόµενους η οποία είναι ευρύτερη της εργατικής τάξης. Μια τέτοια (κεντρο)αριστερά θα έχει και άλλο πολιτικό προσωπικό αναγκαστικώς. ∆εν χωρούν ελαφρότητες όταν τα βάζεις πραγµατικά µε τους πραγµατικώς ισχυρούς άλλωστε.
