Η Άννα Ιβάνκα. Ετών 46. Ήρθε στην Ελλάδα από την Κούβα πριν από τέσσερα χρόνια. ΛΟΑΤΚΙ προσφύγισσα. Νοίκιασε μια υπόγα στην οδό Φυλής. Εκτός από την ίδια, έμεναν μαζί της περιστασιακά και άλλες τρανς σεξεργάτριες που δεν μπορούσαν εύκολα να στεγάσουν τον ρημαγμένο βίο τους. Με το ταλέντο της στο χορό και το drag show, έπιασε αμέσως δουλειά στις «Κούκλες» της Συγγρού.
Η Μαριλού Φραγκιαδάκη είδε το ταλέντο της και απλόχερα τη συμπεριέλαβε στο πρόγραμμα του θρυλικού μαγαζιού της, για το οποίο λέγεται πώς σε καλλιτεχνικό επίπεδο είναι ανώτερο από αντίστοιχα κλαμπ του Λονδίνου και του Βερολίνου. Την είχα πετύχει κι εγώ. Μια ψηλή εντυπωσιακή νέα γυναίκα εξωτικής ομορφιάς, που υποδυόταν όλο κέφι και χαρά διεθνείς προσωπικότητες από τη μουσική, το θέατρο και τον κινηματογράφο. Κάποια στιγμή της ζήτησα συνέντευξη. Θεώρησα ότι θα είχε τρομερό ενδιαφέρον η ιστορία μιας Κουβανής τρανς γυναίκας που βρέθηκε στη χώρα μας. Τα ελληνικά της δεν ήταν σε καλό επίπεδο, μα ούτε και αγγλικά μιλούσε, επομένως δεν στάθηκε εφικτό να την έχω απέναντι μου μ’ ένα κασετοφωνάκι ανάμεσα μας. Μπορεί να της ήταν και της ίδιας ολότελα αδιάφορες οι συνεντεύξεις.
Το διαμέρισμα της, η υπόγα της οδού Φυλής, ήταν λίγα μέτρα παραπέρα απ’ το δικό μου σπίτι. Την είχα πετύχει μια – δυο φορές μέσα στο σούπερ μάρκετ και έξω απ’ τα μπουρδέλα της γειτονιάς, που περνάνε κι αυτά την απόλυτη παρακμή τους. Πάντα χαιρετούσε με το βλέμμα χαμηλωμένο, συνήθως μ’ ένα νεύμα φιλικό σαν να μην είχε φωνή. Σκέφτομαι τώρα πως ακόμη και στις «Κούκλες», που τραγουδούσε play back, ποτέ δεν άκουσα τη φωνή της. Τα χρόνια και οι μέρες περνούσαν.
Ξέραμε πως στις «Κούκλες» εμφανιζόταν στάνταρ κι αυτή μαζί με την Εύα, τη Μάνια, τη Ρία και τ’ άλλα ταλαντούχα πλάσματα. Το βράδυ της Δευτέρας σαν να την άκουσα για πρώτη φορά – μεσοτοιχία σχεδόν τα σπίτια μας. Τη στιγμή που ένας στυγνός δολοφόνος έμπηγε το μαχαίρι του στο κορμί της, εκείνη φώναζε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου: «Μην μας σκοτώνετε! Μη»! Λέγεται ήδη στη γειτονιά πως την Ιβάνκα την «έφαγε» κάποιος απ’ αυτούς με τους οποίους νταλαβεριζόταν μοιραία. Κάποιος επίσης μετανάστης στη χώρα μας, στην «κουλτούρα» του οποίου δεν χωράνε ταυτότητες φύλου και τα συναφή. Κάποιος που αδυνατούσε να καταλάβει πώς ένας γεννημένος άνδρας επιλέγει να ζήσει ως γυναίκα. Και γι’ αυτό έπρεπε να τιμωρηθεί και να οδηγηθεί κυριολεκτικά σαν πρόβατο στη σφαγή. Ο ρατσισμός και το φυλετικό μίσος στο ζενίθ τους!
Η Ιβάνκα. Μορφή μητρική. Παγερή, ατσάλινη, θεσπέσια. Επονείδιστη και λατρεμένη Ιοκάστη. Ο αποδιοπομπαίος τράγος των διαβατών. Οι γύπες των φλεβών της που παραφύλαγαν για να σπαράξουν τους πόρους, τα μάτια, το καρύδι. Ιέρεις Βουντού που κάποτε ανακάτεψαν τις συντεταγμένες στις παλάμες της. Οι γραμμές που έδειχναν τη μοίρα της τώρα πια συνωθούνται στη σιωπή. Δεν δηλώνουν τίποτα. Αρνούνται να διαλευκάνουν την πρόδηλη και φανερή ρήση του θανάτου. Τα νεύρα της σπάσανε σαν χορδές λεπτές που ηχούν φάλτσα ντορεμί. Ένα ζόρι στον τράχηλο και ο προμήκης μυελός να πετάει απ’ τη διαστολή τις τάπες. Έφτυσε μακριά τον ήχο των καλοκαιριών μαζί με το ίδιος της το αίμα. Και το σκοτάδι.
Αντίο, Ιβάνκα.
Μακάρι να κρατηθείς μακριά απ’ το σκοτάδι που σαν σίφουνας έπνιξε τον κόσμο των αισθήσεων, των σφιγμών και των καρδιοχτύπων σου. Η μορφή σου θα είναι γραμμένη στο πεζοδρόμιο της Φυλής, ωχρή και αυστηρή, εξαϋλωμένη και θλιμμένη σαν αγιογραφία.