Με αυτοματοποιημένα ανακλαστικά η ελληνική πολιτική τάξη καταδίκασε την προσάρτηση των ρωσόφωνων περιοχών, δίχως να τη συνδυάσει με τη συνεχιζόμενη για οχτώ χρόνια καταπίεση των γλωσσικών και πολιτικών δικαιωμάτων του ρωσόφωνου πληθυσμού της χώρας, την τρομοκρατία που είχαν επιβάλει τα νεοναζιστικά τάγματα και τους βομβαρδισμούς των πόλεων του Ντονμπάς, μπαίνοντας έτσι στο παιχνίδι της «πλουραλιστικής» επιβολής στην πληροφόρηση που έχει επιβληθεί στη Δύση.
Σας φτιάχνουμε μια εικονική πραγματικότητα καθορίζοντας ποια είναι τα σημαντικά και ποια όχι και σας αφήνουμε να τη διακοσμήσετε με δεξιά ή αριστερά σχόλια, αλλά πάντα μένοντας πιστοί σ’ αυτήν!
Από την αρχή της «επανάστασης» του Μαϊντάν, που έδιωξε έναν πρόεδρο με μεγάλη πλειοψηφία στις ρωσόφωνες περιοχές (διεφθαρμένο, αλλά όχι περισσότερο από τους προκατόχους ή τους διαδόχους του, ο οποίος όμως κρατούσε ισορροπία μεταξύ Ρωσίας και Δύσης και μεταξύ ρωσόφωνων και ουκρανόφωνων), έχουμε μια άνευ προηγουμένου επίθεση με αμερικανική υποστήριξη εναντίον του ενός τρίτου του πληθυσμού της χώρας στο γλωσσικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο.
Η αναγόρευση του Μπαντέρα σε ήρωα του έθνους (με αμερικανική ανοχή, αν όχι υποστήριξη), ο οποίος με τους δωσίλογούς του κατά τη γερμανική κατοχή είχε σκοτώσει εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους, Πολωνούς και Ρώσους ή ρωσόφωνους, αποτελούσε κήρυξη πολέμου στα παιδιά των θυμάτων και σε ολόκληρο κομμάτι της χώρας.
Η απονομιμοποίηση της ρωσικής γλώσσας, που πριν ήταν εξίσου επίσημη στις ρωσόφωνες επαρχίες, αποτελούσε επίθεση στα ανθρώπινα δικαιώματα αυτού του πληθυσμού δίχως προηγούμενο (εκτός ίσως τον διωγμό της κουρδικής γλώσσας από το τουρκικό εθνικιστικό καθεστώς), όπως και το ελεύθερο που δόθηκε στους νεοναζιστές να τρομοκρατούν τους διαφωνούντες, κυρίως στον νότο και στην ανατολή.
Η Ρωσία και οι αυτονομιστές έκαναν πολλές προτάσεις για μια ομοσπονδιακή ουδετερόφιλη λύση που θα επέτρεπε να σωθούν τα νιάτα της χώρας, όμως η Ουκρανία με την υποστήριξη των ΗΠΑ δεν δεχόταν, συνεχίζοντας και εντείνοντας τους βομβαρδισμούς στο Ντονμπάς.
Η μαζική βοήθεια στον στρατό της Ουκρανίας από τη Δύση οδήγησε στην αδυναμία των αυτονομιστικών δυνάμεων να αντισταθούν από μόνες τους, κάνοντας έτσι την προσάρτηση στη Ρωσία αναγκαία
λύση για την προστασία τους. Ακόμη και οι οργανώσεις ομογενών Ελλήνων στο Ντονμπάς που είδαν τι σημαίνει η κυριαρχία των νεοναζί επέλεξαν να υποστηρίξουν την ένταξη στη Ρωσία.
Η μόνη λύση σήμερα είναι αυτή που πρότεινε ο πρόεδρος Ομπραδόρ του Μεξικού. Δηλαδή μια πενταετής εκεχειρία με εντατική διαπραγμάτευση ώστε να βρεθεί λύση που να μην είναι η καλύτερη για κανέναν, αλλά να γίνει αποδεκτή από τους ενδιαφερόμενους και να απομακρύνει τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου για την ανθρωπότητα.
Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να ξαναφέρει στη συζήτηση τη λύση «ελβετικού τύπου» συντάγματος και ουδετερότητας της χώρας, σώζοντας τους ρωσόφωνους από τον κίνδυνο μαζικών αιματηρών αντεκδικήσεων και διατηρώντας την ενότητα της χώρας.
Όσοι ζητούν την άμεση αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων και την ανακατάληψη αυτών των περιοχών από τον ουκρανικό στρατό τι εγγυήσεις προτείνουν για τα πολιτικά, γλωσσικά και στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα των ρωσόφωνων και τι προστασία από τα τάγματα των νεοναζιστών που εκφράζουν ανοιχτά μίσος για τους «Ρώσους» και θα μπουν στα εδάφη αυτά σαν «εθνικοί ήρωες-τιμωροί».
Η καταδίκη της προσάρτησης από τα περισσότερα αριστερά κόμματα της Δύσης δίχως αναφορά στα δικαιώματα των ρωσόφωνων και η –ηθελημένη ή μη– άγνοια του δράματος που παίχτηκε εδώ και οχτώ χρόνια με τον εμφύλιο πόλεμο και τη γλωσσική καταπίεση των ρωσόφωνων περιοχών αποτελούν σημαντικά πολιτικά και ηθικά λάθη, τα οποία ενδέχεται να εκμεταλλευτεί η ακροδεξιά, παίρνοντας τοποθέτηση στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα ζήτημα βασικό για τους αριστερούς: το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης. Είναι επείγον η Αριστερά της Ελλάδας να ενταχθεί στο κόμμα της ειρήνης και να μην παρασύρεται στο κόμμα του πολέμου, έστω με αριστερές υποσημειώσεις.
Το κόμμα της ειρήνης είναι το μόνο κόμμα της Αριστεράς στο ζήτημα. Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Γάλλος Ζαν Ζορές και η Γερμανίδα Ρόζα Λούξεμπουργκ εντάχθηκαν σε αυτό με κίνδυνο τη ζωή τους, ενώ στην αντίπερα όχθη διακρίθηκε ένας «σοσιαλιστής» ονόματι Μπενίτο Μουσολίνι.
Ας μπει έστω και καθυστερημένα η Αριστερά της χώρας μας σε μια γραμμή παράλληλη με την τοποθέτηση του Μεξικανού προέδρου, η οποία εκφράζει και την τοποθέτηση της Αριστεράς μεγάλου τμήματος του Τρίτου Κόσμου καθώς και την ανάγκη ειρήνης ώστε η ανθρωπότητα να αντιμετωπίσει τα τεράστια κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα που την απειλούν.
Ο Δημήτρης Σκαρπαλέζος είναι συνταξιούχος επίκουρος καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot στο Παρίσι
Διαβάστε επίσης
Βίντεο – ντοκουμέντο: Καρέ καρέ η έκρηξη πυραύλου σε κατοικημένη περιοχή στο Ντνίπρο της Ουκρανίας