Με αφορμή την εκλογή προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την Κυριακή έχει ανοίξει μια έντονη αντιπαράθεση στα κοινωνικά δίκτυα μεταξύ των μελών που ακολουθούν τους υποψηφίους. Πέρα από γηπεδικού τύπου αντιπαραθέσεις και “μπηχτές” για τους υποψήφιους που μόνο μυημένοι καταλαβαίνουν, καλό θα ήταν να μιλήσουμε για την μεγάλη εικόνα,για το υπόστρωμα ιδεών και τα επίδικα που πρέπει να λυθούν με την εκλογή προέδρου.
Πολύ συνοπτικά, θεωρώ ότι υπάρχουν δύο πολιτικές γραμμές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ για το μέλλον του και για το πώς κάνει πολιτική.Η αντιπαράθεση αυτή υπάρχει από την εποχή που ξεκίνησε η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η διεκδίκηση με αξιώσεις της κυβερνητικής εξουσίας και συνεχίστηκε καθόλη την περίοδο της διακυβέρνησης.Οι περισσότεροι ι θυμούνται την συζήτηση του να μην καταντήσουμε ΠΑΣΟΚ(δηλ. ένα διαχειριστικό κόμμα) ,την κρίση εντός κόμματος μετά την υπογραφή του νέου μνημονίου, το οποίο ήταν ασύμβατο με τις αριστερές ιδέες (γι αυτό κι ένα μικρό αλλά δυναμικό κομμάτι έφυγε για άλλους σχηματισμούς).Η σύγκρουση των δύο λογικών για την αριστερά φάνηκε στο 3ο συνέδριο του κόμματος, προσωποποιήθηκε από συγκεκριμένα στελέχη και θεωρώ ότι αποτελεί και το διακύβευμα στις εκλογές προέδρου.
Η μία άποψη εστιάζει στο κόμμα ,στο τι θα λέει, στο ποια θα είναι η ταυτότητα του ,ποιες θα είναι οι κοινωνικές αναφορές του ,ποια τα χαρακτηριστικά του προγράμματος του.Μιλάει για ένα κόμμα που θα συνεδριάζει και θα παράγει πολιτική , θα εκπαιδεύει τα μέλη του, θα κάνει δουλειά μυρμηγκιού και θα επιδιώκει την διεύρυνση όχι με μεταγραφές στελεχών από άλλους χώρους αλλά ενσωματώνοντας την νέα εργατική τάξη (παιδιά που δουλεύουν σε πλατφόρμες σε ντιλιβεράδες κτλ).Ένα κόμμα που θα δίνει τη μάχη των ιδεών απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό θα μιλάει χωρίς εκπτώσεις για μετανάστες, ΛΟΑΤΚΙ,για χωρισμό κράτους εκκλησίας..Στην ουσία ο λόγος αυτός μιλάει στην ψυχή και καρδιά όσων πέρασαν και στρατεύτηκαν στην αριστερά σε κάποια περίοδο της ζωής τους ή ήταν στο ΣΥΡΙΖΑ στα πέτρινα χρόνια του 3% ,της εποχής που έμπαινε ή δεν εμπαινε στη βουλή.
Όμορφα λόγια…. όμως λείπουν πολλά.Λείπει ο απολογισμός της κυβερνητικής περιόδου,λείπει η ανάλυση του γιατί χάσαμε ,λείπει πώς αυτό το σώμα ιδεών λειτούργησε την περίοδο της διακυβέρνησης, τι έκαναν οι εκπρόσωποι του ,γιατί δεν εφάρμοσαν τις ιδέες τους για διεύρυνση στις οργανώσεις που είχαν δύναμη,ποια μάχη ιδεών έδωσαν σε μαζικούς χώρους.Πώς γίνεται να κατηγορείς τον άρτι αφιχθέντα υποψήφιο για την οικονομικές του θέσεις (ιδέες από το Δημοκρατικό Κόμμα της Αμερικής) όταν έκανες τα ίδια ως κυβέρνηση και υπουργείο οικονομικών (κεντρικός ρόλος του κράτους και δίχτυ προστασίας αδυνάτων). Μήπως λοιπόν ο “νέος υποψήφιος” δεν είναι κάτι ξένο αλλά απόρροια της πολιτικής που ακολούθησες στην κυβερνητική σου περίοδο.Πώς γίνεται να μιλάς για ενεργοποίηση του κόμματος και των λειτουργιών του όταν ως στελέχη στήριξαν την προηγούμενη μορφή (ας την πούμε προεδρική ) και ενώ η γραμματέας του κόμματος(η οποία ορίστηκε μετά το 3ο συνέδριο) που ανήκει στο ίδιο ρεύμα ιδεών δεν πήρε καμιά πρωτοβουλία προς αυτήν την κατεύθυνση.Πώς γίνεται να μιλάς για αναζωογόνηση του κόμματος ως παραγωγός πολιτικής αλλά να επιλέγεις διαδικασία εκλογής προέδρου του κόμματος χωρίς να προηγηθεί συνέδριο που θα αναλύει τα αίτια της ήττας και να σχεδιάζει τις πτυχές του νέου προγράμματος,αλλά με υποψηφίους που περιφέρονται στην Ελλάδα και δίνουν ομιλίες και συνεντεύξεις (διαφέρει αυτό από την διαδικασία του Δημοκρατικού Κόμματος στην Αμερική;)
Το άλλο ρεύμα εστιάζει στην πολιτική ,εστιάζει στο γιατί χάσαμε και στο πώς θα γίνει η επόμενη φορά να είναι αλλιώς .Δεν μιλάει γενικά και αόριστα για νεοφιλελευθερισμό μιλάει για μπλοκ εξουσίας που συγκροτείται σε όλους τους αρμούς εξουσίας σε όλες τις πτυχές της διακυβέρνησης (πολιτικό προσωπικό ,δικαστικό σώμα ,τραπεζικό σύστημα ,κεντρική διοίκηση,ΜΜΕ) και του τι πρέπει να γίνει, για να αναμετρηθείς μαζί του.Μιλάει μια πιο “πρακτική “ γλώσσα ,ισχυρίζεται ότι για να αντιμετωπίσεις τον νεοφιλελευθερισμό δεν αρκεί η μάχη ιδεών αλλά πρέπει μία επιχείρηση σε κάθε τομέα κοινής ωφέλειας να περάσει στα χέρια του δημοσίου ώστε να μπορέσει να ελέγξει τιμολόγια και να κάνει φιλολαΪκή πολιτική(μία συστημική τράπεζα ,η ΔΕΗ να επιστρέψει σε δημόσιο έλεγχο κτλ) υποστηρίζει ότι απέναντι στο επιτελικό κράτος πρέπει να στηθεί μια αποκεντρωμένη δομή με μεταβίβαση πόρων και ευθυνών στην αποκεντρωμένη διοίκηση η οποία όμως θα δέχεται διαχειριστικό έλεγχο(σκεφτείτε τι θα έβγαζε για Αγοραστό και Μπέο….) στο τέλος της θητείας.Μια μεταρρύθμιση που θα έσπαζε τα πελατειακά δίκτυα και τον διαμεσολαβητικό ρόλο των κατά τόπους βουλευτών.Υποστηρίζει ότι η μάχη για να κερδίσεις την πλειοψηφία δεν θα κριθεί μόνο στη μάχη ιδεών αλλά στην δημιουργία ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που θα κάνει αναδιανομή υπέρ της εργασίας (και βέβαια ποια εμπόδια πρέπει να ξεπεράσεις για να το υλοποιήσεις).Συνοψίζοντας το ρεύμα αυτό απηχεί τις ιδέες ενός κόσμου που ήρθε στο ΣΥΡΙΖΑ μετά την διεύρυνσή του και είχε διαφορετικές πολιτικές εμπειρίες από τους παλαιότερους αριστερούς.Όπως λέει και ένας σύντροφος “μιλάμε για δύο διακριτά πολιτικά ρεύματα …με διαφορετική πολιτική κουλτούρα”.Για να συνεχίσει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοψηφικό ρεύμα πρέπει να έχει και τα δύο αλλά την πρωτοκαθεδρία πρέπει να την έχει το ρεύμα εκείνο που μπορεί να παράγει το πολιτικό σχέδιο μάχης με το σημερινό μπλοκ εξουσίας.
ΥΓ .Το 2015 δεν κέρδισες την μάχη των ιδεών για να γίνεις κυβέρνηση ,ήσουν ο μόνος που πρότεινες πολιτική λύση στα προβλήματα που γέννησαν τα μνημόνια (θέλω την πολιτική εξουσία, για να σταματήσω τη λιτότητα) γι αυτό σε πλησίασε ο κόσμος, γιατί έδινες πολιτική προοπτική στην οργή του.Το ότι δεν κατάφερες να εντάξεις στις γραμμές σου αυτόν τον κόσμο που ακούμπησε τις ελπίδες του σε σένα είναι και μια από τις απαντήσεις για τη σημερινή κατάσταση.
* Γιώργος Πολάκης, Δάσκαλος Ρέθυμνο
