Στο πλαίσιο του διαλόγου στο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία για την ιδεολογικό-πολιτική ταυτότητα του χώρου, την προοδευτική διακυβέρνηση και το εναλλακτικό σχέδιο έχουν εκφραστεί ενδιαφέρουσες απόψεις και προβληματισμοί.
Θέλοντας να συμβάλλω, ως μέλος της ΚΕΑ στη συζήτηση αυτή θα αναφερθώ συνοπτικά σε τέσσερα βασικά σημεία, τα οποία θεωρώ κρίσιμα.
Σε επίπεδο κοινωνίας σήμερα το αίσθημα που κυριαρχεί είναι η κόπωση και η αναδίπλωση σε ατομικές επιλογές που επιτείνεται τόσο λόγω της πανδημίας που ακυρώνει ουσιαστικά το δημόσιο χώρο όσο και έλλειψης πολιτικών πρωτοβουλιών που να γεννούν προσδοκία, όραμα, σαφή κατεύθυνση και αγωνιστική διάθεση.
Αφουγκραζόμενοι την κοινωνία και αναλύοντας τα ποιοτικά στοιχεία των τρεχουσών δημοσκοπήσεων θα μπορούσαμε να πούμε ότι σήμερα η ελληνική κοινωνία μετατοπίζεται σταδιακά «από τον φόβο μην αρρωστήσω, στο φόβο πως θα ζήσω», όπως πολύ εύστοχα ανέφερε πρόσφατα ο επικεφαλής της MRΒ, Δ. Μαύρος.
Και πλέον το «πώς θα ζήσω» δεν αναφέρεται μόνο στο οικονομικό πεδίο όπως ίσχυε την περίοδο των μνημονίων, δηλαδή πώς οικονομικά θα κατορθώσω να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις αλλά αναφέρεται συνολικά στο πώς θα είναι η ζωή από εδώ και πέρα.
Οι πολίτες επιζητούν κατεύθυνση για το τι ζωή θα έχουμε στο εξής συνολικά.
Στο πλαίσιο αυτό οι πολίτες προσδοκούν σαφές σχέδιο για την ανάκαμψη συνολικά της Οικονομίας της χώρας και της δικής τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία αδυνατεί μέχρι σήμερα να αντιμετωπίσει το μεγάλο αυτό ζητούμενο της χώρας περί συνολικής Ανάπτυξης και βελτίωσης της ποιότητας ζωής.
Δεν αρκεί το περίφημο Κοινωνικό Συμβόλαιο. Απαραίτητο είναι ένα σύγχρονο, ρεαλιστικό Παραγωγικό Συμβόλαιο, ως βάση του Κοινωνικού.
Υπάρχει επίσης, κατά τη γνώμη μου, ζήτημα αξιοπιστίας στην γενική πολιτική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία καθώς και κρίση αξιοπιστίας όσον αφορά πρωτοβουλίες και δραστηριότητες ηγετικών στελεχών.
Το κύριο ζήτημα της πολιτικής είναι οι θέσεις και οι λύσεις. Το πρόβλημα είναι το πολιτικό περιεχόμενο, δεν είναι απλώς η έλλειψη μιντιακής προβολής ή η προπαγάνδα.
Η «μιντιακή» υπεροπλία, η προσπάθεια χειραγώγησης και ο εκφοβισμός μέσω των δελτίων των 8 της αντίπερα όχθης κατά την περίοδο 2012-2015 ήταν άλλωστε, πολύ χειρότερη.
Όμως οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες της χώρας μας και κυρίως η κοινωνική βάση του πρώην ΠΑΣΟΚ τότε κράτησε αρχές και οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας.
Στην παρούσα συγκυρία είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι κοινωνικοί και πολιτικοί όροι για να επαναληφθεί το 2015.
Το γεγονός αυτό συνδέεται άρρηκτα με το δεύτερο ζήτημα που θα ήθελα να σημειώσω. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία δε συνιστά ακόμη στα μάτια των προοδευτικών πολιτών και των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας την εναλλακτική λύση, ενώ το σχέδιο του για τη χώρα δεν είναι σαφές με όρους πραγματικότητας και αξιοπιστίας.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο προοδευτικός χώρος είναι απαραίτητο να δημιουργήσει πλαίσιο- πυξίδα για το που πρέπει να πάει η χώρα την επόμενη περίοδο με όρους προοδευτικού προσανατολισμού και κατευθύνσεων.
Η ρητορική, η πολεμική και η προπαγάνδα είναι χρήσιμη αλλά δεν αρκεί. Όποιος βρίσκεται στην κοινωνία και την πραγματική ζωή το βλέπει και το αφουγκράζεται καθημερινά.
Επιπροσθέτως, το τρίτο ζήτημα που θα ήθελα να θέσω είναι ότι η ρητορική περί συνεργασιών σε επίπεδο κορυφής προκαλεί μεγάλη βλάβη και φυσικά αποσυσπείρωση. Το ζητούμενο στο οποιοδήποτε ενδεχόμενο εκλογικής διαδικασίας δε μπορεί παρά να είναι η συγκρότηση πλειοψηφικού ρεύματος και η απόκτηση της πρώτης θέσης, η πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία. Τα άλλα έπονται του εκλογικού αποτελέσματος. Η ρητορική περί συνεργασιών στην παρούσα φάση το μόνο που επιτυγχάνει είναι η συσπείρωση των μικρότερων κομμάτων που στοχεύουν στην διαπραγμάτευση από τη καλύτερη δυνατή θέση μετεκλογικά.
Ορισμένοι, λειτουργούν στο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ως αν να στοχεύουν πρωτίστως ακριβώς σε αυτή την ενίσχυση κομμάτων όπως το ΚΙΝΑΛ αντί να επιδιώκουν ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία να καταλάβει τη πρώτη θέση ενώ κατά τα άλλα ομνυούν φυσικά στο όνομα της «ηγεμονίας».
Τώρα πώς γίνεται ηγεμονία, χωρίς την συγκρότηση πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας, είναι απορίας άξιον…
Δεδομένα πάντως και ορθολογικά μιλώντας, αποτελεί στρατηγική ήττας.
Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι δεν αρκεί ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια που απορρέει από την πολιτική της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία θα πρέπει να μιλήσει για τη χώρα και για τον πολίτη του σήμερα, με όρους πλειοψηφίας και ενωτικά. Το πρόγραμμα μας θα πρέπει να αποτελεί πυξίδα για το που πάμε ως χώρα.
Η ανάδειξη ως κυρίαρχο ζήτημα των εσωτερικών συζητήσεων βλάπτει σε επίπεδο κοινωνίας καθώς δείχνει ένα κόμμα χωρίς ενότητα στελεχών, κατευθύνσεων, στόχων και προοπτικής.
Η πολυδιάσπαση απόψεων και τάσεων είχε αρνητικό αντίκτυπο στους πολίτες αυτή την περίοδο και συνιστά μειοψηφική πρακτική.
Προέχει η ουσία της πολιτικής και ως εκ τούτου πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες για πολιτική ενότητα, ενότητα στη δράση και φυσικά ανασύνταξη των προοδευτικών δυνάμεων και συμπόρευση στη βάση κοινών αρχών, αξιών και πολιτικού σχεδίου, με αμοιβαιότητα και ισοτιμία.
Η Προοδευτική Συμμαχία εξακολουθεί να είναι ζητούμενο που δεν πετύχαμε ακόμη.
Η Κατερίνα Μαμώλη είναι επικοινωνιολόγος-πολιτική αναλύτρια, μέλος ΚΕΑ ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία.
