Το καταστροφικό νομοσχέδιο που ψήφισε η κυβερνώσα παράταξη για το κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό σύστημα εισάγει στις συντάξεις τον τζόγο των επενδύσεων, όπως δικαίως παρατήρησαν βουλευτές από πολλά κόμματα της αντιπολίτευσης. Χρειάζεται, όμως, να μιλήσουμε παράλληλα και για το βάθος του θέματος, το οποίο είναι ότι το ζήτημα της ασφάλισης εξαρτάται απολύτως από το τι συμβαίνει στις εργασιακές σχέσεις. Το διανεμητικό σύστημα ασφάλισης μπορεί να σωθεί μόνο αν λειτουργεί σωστά η αγορά εργασίας, που αποτελεί το βάθρο της χρηματοδότησής του.
Και μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει και η διαγενεακή αλληλεγγύη. Και η μεν Νέα Δημοκρατία όλα αυτά τα μάχεται και επιχειρεί να τα διαλύσει προς όφελος των λίγων ολιγαρχών. Και, επιπλέον, με το να εξαρτά τους εργαζόμενους από την πορεία του Χρηματιστηρίου μετακυλίει στους πιο αδύναμους το ρίσκο. Μεταφέρει, δηλαδή, το ρίσκο της οικονομίας από τους πλούσιους επενδυτές στους φτωχούς βιοπαλαιστές και τους φοβίζει, ώστε να μην μπορούν να απεργούν, να μη μπορούν να αντιστέκονται, επειδή θα έχουν ενταχθεί με το ζόρι στα παιχνίδια του χρηματιστηρίου.
Όμως και τα υπόλοιπα κόμματα του μνημονιακού τόξου, που τώρα επικαλούνται τη συνταγματικότητα, ξεχνούν πόσες φορές τα ίδια υποτίμησαν το Σύνταγμα για χάρη των μνημονιακών επιταγών. Είναι αλήθεια ότι το Σύνταγμα με το άρθρο 22, παράγραφος 5, θεωρεί ως υποχρέωση του κράτους τη μέριμνα για την κοινωνική ασφάλιση των εργαζομένων. Αυτή η επιταγή του Συντάγματος πρέπει όντως να γίνεται σεβαστή και να μην παραθεωρείται. Όμως, δεν μπορεί να αποκοπεί από το γεγονός ότι η πραγματική αγορά εργασίας έχει απορρυθμιστεί και διαλυθεί από μια δεκαετία μνημονίων.
Όταν καταβαραθρώνονται οι μισθοί, όταν εκτινάσσεται η ανεργία λόγω των μνημονιακών πολιτικών, τότε πώς θα έχουμε τις εισφορές που είναι αναγκαίες για το διανεμητικό σύστημα και τη διαγενεακή αλληλεγγύη που υποστηρίζει η Αριστερά; Ακόμη και σήμερα τα μνημόνια συνεχίζονται με άλλα ονόματα, γιατί και τώρα έχουμε απαιτήσεις για δυσβάσταχτα πρωτογενή πλεονάσματα, που σημαίνουν κάποια βασικά πράγματα: Διαρκώς υψηλή ανεργία, πρωτογενή πλεονάσματα του δημοσίου που αντιστοιχούν σε ελλείμματα του ιδιωτικού τομέα και περικοπές μισθών, άρα αδυναμία να χρηματοδοτηθεί το ασφαλιστικό σύστημα. Αυτή είναι στην ουσία η ρίζα του προβλήματος.
Η Νέα Δημοκρατία πάλι χρησιμοποιεί τη λέξη «βιωσιμότητα», που είναι και μια ωραία λέξη της μόδας, για να πει τι ακριβώς; Ότι στην πραγματικότητα είναι αδύνατο να έχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, επειδή η αγορά εργασίας είναι διαλυμένη από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Η χρήση της λέξης «βιωσιμότητα» θυμίζει την αντίστοιχη χρήση του όρου «κλιματική αλλαγή», όταν καίγονται τα δάση μας.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως δικαιολογία την ανάγκη βιωσιμότητας του ασφαλιστικού και την κλιματική αλλαγή και αποφεύγει να μας πει ότι είναι ακριβώς οι δικές της πολιτικές που δημιουργούν εξαρχής και το πρόβλημα βιωσιμότητας του ασφαλιστικού και την κλιματική αλλαγή που καταστρέφει τα δάση και τη φύση. Όταν χρησιμοποιούν, λοιπόν, οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας αυτούς τους όρους, πρέπει να το κάνουν με δέος για το αδιέξοδο στο οποίο μας έχουν φέρει οι πολιτικές τους και όχι με αυταρέσκεια επειδή έχουν ανακαλύψει δήθεν την ιδανική δικαιολογία.
Ως ΜέΡΑ25 θεωρούμε ότι αντί να κρυβόμαστε πίσω από εύηχους όρους, όπως είναι η αναφορά στη βιωσιμότητα, στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ή από ασυνεπείς επικλήσεις, όπως αυτή στο Σύνταγμα, πρέπει να δούμε κατάματα το βαθύτερο πρόβλημα που είναι η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, και σε αυτό το πλαίσιο να αναζητήσουμε και τους πόρους που θα σώσουν το ασφαλιστικό σύστημα.
Για αυτό και έχουμε καταθέσει ως ΜέΡΑ25 πρόταση νόμου για μεταβίβαση της Δημόσιας Περιουσίας στα ασφαλιστικά ταμεία και επιβολή ειδικού φόρου στις τράπεζες που θα κατευθύνεται επίσης στα Ασφαλιστικά Ταμεία. Με αυτούς τους τρόπους προτείνουμε την εξεύρεση πόρων που θα κατευθυνθούν σε ένα πραγματικά δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα.
Αλλά βέβαια, όπως και στο θέμα των πυρκαγιών, αγνοούνται με ένοχο τρόπο οι τροπολογίες που προτείνουμε για να αφοπλιστούν μια για πάντα και οι όποιοι επίδοξοι εμπρηστές, αλλά και οι όποιοι εκ των υστέρων εκμεταλλευτές, έτσι και στο θέμα του ασφαλιστικού αγνοούνται οι προτάσεις μας γιατί βρίσκονται στους αντίποδες της λογικής του ΤΑΙΠΕΔ και του υπερταμείου που ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, έχοντας την υποστήριξη όλων των κομμάτων του μνημονιακού τόξου
Στη βόρεια Εύβοια, όπου είχα μεταβεί προσφάτως ως αλληλέγγυα στον αγώνα των κατοίκων, είδα ένα πολύ χαρακτηριστικό γκράφιτι που εκφράζει τα συναισθήματα των κατοίκων. Έγραφε «αν τα δάση ήταν τράπεζες, θα τα είχαν σώσει». Το ίδιο ισχύει και για το ασφαλιστικό σύστημα. τόξου. «Αν το ασφαλιστικό σύστημα ήταν τράπεζες, θα το είχαν σώσει». Αντί να το σώσουν, το παρέδωσαν στην παρακμή και την εξάρτηση, για να κάνουν τους οικονομικά αδύναμους, ακόμη πιο αδύναμους, για να τους εκφοβίσουν και να τους κάνουν πειθήνιους και με το ζόρι εξαρτώμενους στη διαπλοκή τους.
*Η Μαρία Απατζίδη είναι Βουλεύτρια Ανατολικής Αττικής με το ΜέΡΑ25
