Εδώ και δύο μήνες η συζήτηση για την Αριστερά βρέθηκε ξανά με έναν τρόπο στο επίκεντρο. Ομως, αλίμονο, όχι για καλό, όχι στη βάση των θέσεών της, της αναγκαιότητάς τους και της στρατηγικής της, αλλά με όρους απόλυτης και ολοκληρωτικής γελοιοποίησης. Σαν η συζήτηση αυτή να αποτελεί κάποια επιπλέον τιμωρία για την εκλογική συντριβή του Μαΐου και του Ιουνίου, ένα ιδιότυπο vae victis στον δημόσιο λόγο.
Αναμφίβολα η ανερμάτιστη διαδικασία εκλογής ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ και διαμέσου αυτής η προσγείωση ενός πολιτικού UFO, ουσιωδώς επικίνδυνου για την Αριστερά και τον τρόπο που παράγεται η πολιτική, είναι το πιο έντονο φαινόμενο σε αυτήν τη διαδικασία γελοιοποίησης. Ομως δεν είναι η μόνη. Και στην πραγματικότητα –ας το επισημάνουμε αυτό– δεν πρόκειται για την αιτία του προβλήματος αλλά για το σύμπτωμά του. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην εγκατάλειψη και τελικά τη δυσφήμηση των ιδεών της Αριστεράς τα τελευταία οκτώ χρόνια, μέσω της ταύτισής τους με πολιτικές αντικοινωνικές, πολιτικές υποταγής στο σύστημα κυριαρχίας, το οποίο –στην Ελλάδα τουλάχιστον– μπόρεσε να ξεπλυθεί και να ανακάμψει ακριβώς χάρη στη συνθηκολόγηση της Αριστεράς.
Δυστυχώς, οι συνέπειες αυτής της ήττας είναι μακροχρόνιες. Δεν είναι τυχαίο ότι στελέχη που αποστοιχίζονται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη το κάνουν ομνύοντας ακριβώς στις πολιτικές που προκάλεσαν αυτή την πολιτική συντριβή, εκφράζοντας την περηφάνια τους για τις πολιτικές που ασκήθηκαν –εξαναγκαστικά, θεωρούσαμε ως τώρα– κατά την περίοδο των μνημονίων. Ενας λόγος που πάνω από τα ζητήματα της υπεράσπισης της εργασίας, της ανάδειξης των δικαιωμάτων, της προστασίας του περιβάλλοντος, θέτει ξανά το ζήτημα της «κυβερνησιμότητας», ξορκίζοντας κάθε αριστερή εκδοχή που δεν είναι «κυβερνώσα».
Ποτέ στην Iστορία η Αριστερά δεν ένιωθε τόσο αμήχανη απέναντι στο ενδεχόμενο να είναι στην αντιπολίτευση. Αντίθετα, η αντιπολίτευση ήταν πάντα η δομική στάση της Αριστεράς μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο. Η ταυτότητα της Αριστεράς διαμορφωνόταν από την εναντίωση στην κυριαρχία της εκμετάλλευσης, της καταστολής, της επιτήρησης, της περιβαλλοντικής καταστροφής. Αν μετατραπεί σε έναν κουρασμένο μηχανισμό που ενδιαφέρεται πρωτίστως για να κυβερνήσει και μόνο επικουρικά για τα ταυτοτικά της ζητήματα, μετατρέπεται σε κοινωνικά περιττή. Και όλοι αυτοί οι κήνσορες του δήθεν ρεαλισμού και της πάση θυσία κυβερνησιμότητας τείνουν να λησμονούν ότι η Αριστερά στην Ελλάδα βρέθηκε στην κυβέρνηση όταν όξυνε και όχι όταν λείανε τον ταυτοτικό της λόγο.
Σε αυτήν τη συγκυρία το ΜέΡΑ25 επιμένει ότι η συζήτηση για την Αριστερά οφείλει να γίνει με όρους ενδυνάμωσης της κίνησης αλλαγής των πραγμάτων σε κατεύθυνση ριζοσπαστικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Μια Αριστερά που θα δρα σε τρεις διαστάσεις: εξισωτική, ελευθεριακή και οικολογική.
Εξισωτική ως προς την άρση της σημερινής κυριαρχίας του κεφαλαίου και την ανάδειξη πολιτικών που να στοχεύουν στη μείωση της παρασιτικής κερδοφορίας, την αύξηση του εργατικού εισοδήματος, την αποφασιστική μείωση του χρόνου εργασίας και την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων.
Ελευθεριακή ως προς την υπεράσπιση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την αντιπαράταξη στην ακροδεξιά και στον φασισμό, την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τις μετανάστριες, την αντίσταση στον δήθεν φιλελεύθερο αυταρχισμό.
Οικολογική ως προς την ανάδειξη της ανάγκης για κλιματική δικαιοσύνη, ανάσχεση των πολιτικών ανάπτυξης που καταστρέφουν τον πλανήτη και τελικά ανάδυσης ενός άλλου μοντέλου παραγωγής και ζωής που θα διασφαλίζει την κοινωνική ισορροπία.
Καθεμία από αυτές τις διαστάσεις αποτελεί σήμερα αναγκαία συνθήκη για την αναγέννηση της Αριστεράς αλλά και για την έξοδο από τον κύκλο της ήττας. Είναι ένα βήμα δύσκολο να γίνει. Είναι όμως και το μόνο δυνατό.
