Παθαίνουν αναφυλαξία και βγάζουν φλύκταινες ορισμένοι και μόνο στο άκουσμα των αρχικών “ΕΑΜ”, “ΕΛΑΣ”, “ΕΠΟΝ” και προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία με βάση τις κομματικές τους παρωπίδες και τις ιδεολογικές τους αγκυλώσεις, παραχαράσσοντας τα γεγονότα και σερβίροντας – κατά το επιεικέστερο – εικασίες ότι τάχα η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1944 ύστερα από την είσοδο των ανταρτικών δυνάμεων στην πόλη, αλλά ότι οι Γερμανοί… “αποχώρησαν μόνοι και μετά εισήλθαν στην πόλη οι αντιστασιακές ομάδες”, όπως σοβαρά-σοβαρά ισχυρίστηκε χτες μόλις κάποιος βουλευτής.
Όντως. Οι Γερμανοί είχαν έρθει στη Θεσσαλονίκη, όπως και στην υπόλοιπη χώρα για … τουρισμό και μόλις έληξε η τουριστική περίοδος, επιβιβάστηκαν τουριστικών λεωφορείων και αναχώρησαν, κάτω από τις ιαχές αγάπης και ευχαρίστησης του πληθυσμού της πόλης και των τουριστικών παραγόντων, ευχαριστώντας τους που ξόδεψαν το συνάλλαγμά τους και ικετεύοντάς τους να επανέλθουν.
Μάλιστα, ο ίδιος βουλευτής πρότεινε να … “ανασχεδιασθεί η δομή της γιορτής ώστε να μην αποτελεί μονόλογο της αριστεράς”. Δηλαδή, με λίγα λόγια, να σβύσουμε με ένα σφουγγάρι τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα και να αποσιωπήσουμε το ότι η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε ύστερα και από τις σκληρές και πολυαίμακτες μάχες που δόθηκαν στην περίμετρό της ανάμεσα στα προελαύνοντα ανταρτικά τμήματα της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας του ΕΛΑΣ και τους υποχωρούντες Γερμανούς.
Εκτός αν θεωρεί ότι οι δεκάδες νεκροί αντάρτες που έπεσαν στις μάχες κατά των Ναζί στο Δρυμό, τη Νέα Σάντα, το Δερβένι, το Σέδες, το Φοίνικα, δεν σκοτώθηκαν σε πολεμική αναμέτρηση, αλλά σε … τροχαία ατυχήματα από γερμανικά αυτοκίνητα. Και όλοι αυτοί που έγραψαν για την είσοδο του ΕΛΑΣ στη Θεσσαλονίκη με στόχο την εκδίωξη των κατακτητών, όπως ο Νίκος Μπακόλας, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Γιώργος Βαφόπουλος, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, ο Περικλής Σφυρίδης, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Στέργιος Βαλιούλης, ο Φραγκίσκος Σομμαρίπας, ο Γιώργος Καφταντζής, ο Κώστας Τομανάς, η Ρούλα Παπαδημητρίου και τόσοι άλλοι; Μήπως κι αυτοί ενεργούσαν με βάση τον …”μονόλογο της αριστεράς”;
Ας σοβαρευτούμε επιτέλους. Η ιστορία δεν μπορεί να παραχαραχτεί, να μουντζουρωθεί, ούτε να “ανασχεδιαστεί”. Όπως επίσης κανείς δεν μπορεί να αποσιωπήσει και να αποκρύψει το γεγονός ότι με την είσοδό τους στη Θεσσαλονίκη, την 30η Οκτωβρίου 1944, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ πρόσφεραν στους κατοίκους της ένα τεράστιο δώρο, αποτρέποντας την ανατίναξη των βασικών υποδομών της πόλης (υδραγωγείο, εργοστάσια ηλεκτρικής εταιρείας, μύλοι Αλλατίνι) που είχαν υπονομευθεί με εκρηκτικά για να ανατιναχτούν κατά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών από την πόλη. Κάτι που θα σήμαινε, αν γίνονταν οι ανατινάξεις αυτές, ότι οι Θεσσαλονικείς θα έμεναν για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς νερό, δίχως ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς ψωμί που ήταν τότε το βασικό είδος διατροφής, αλλά και χωρίς συγκοινωνία, δεδομένου ότι το μόνο μεταφορικό μέσο εκείνη την εποχή ήταν το ηλεκτροκίνητο τραμ.
