«Κα Κεραμέως έχω δύο παιδιά στο πανεπιστήμιο, σας εύχομαι και τα δικά σας παιδιά μεγαλώνοντας να έχουν μια τέτοια πορεία. Δεν δέχομαι, όμως, να τα αντιμετωπίζετε ως υπόπτους. Και δεν δέχομαι να τα παρακολουθείτε. Τα έχω μεγαλωμένα ελεύθερα, με ό,τι δυσκολία έχει ο κάθε γονιός. Δεν το δέχομαι» ανέφερε μεταξύ άλλων η Όλγα Γεροβασίλη κατά τη διάρκεια της ομιλίας της στη Βουλή την Τετάρτη για το νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας.
«Η ελληνική αστυνομία γνωρίζει σήμερα ότι δεν πρέπει να προκαλεί και αποφεύγει το να προκαλεί. Και δεν θέλει να μπει μέσα στα πανεπιστήμια, γιατί ξέρει ότι θα έχει να κάνει με παιδιά 18 και 20 ετών που φυσικά στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι παραβατικά. Ούτε βέβαια μπαίνουν στο πανεπιστήμιο για να έχουν παραβατική συμπεριφορά αλλά γιατί έχουν όνειρα, ικανότητες και στόχους…» πρόσθεσε.
Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία της
«Είχα ετοιμάσει μια ομιλία για το παρόν νομοσχέδιο αλλά θα μιλήσω πέρα απ’ αυτό. Κε Οικονόμου σας εκτιμώ και γνωρίζω ότι είστε γνώστης εις βάθος της λειτουργίας της Ελληνικής Αστυνομίας. Την υπηρετήσατε και γνωρίζετε τα βήματα εκδημοκρατισμού που έκανε η Ελληνική Αστυνομία για σειρά ετών.
Δεν είναι κάτι εύκολο, προφανώς υπάρχουν αντιστάσεις αλλά έχει μεγάλη σημασία ποιος ηγείται και τι τόνο δίνει στις ενέργειες της αστυνομίας. Υπάρχει ένας κανονισμός λειτουργίας εντός του συνταγματικού πλαισίου που κατά την εκτίμηση μου είναι πάρα πολύ καλός.
Έχω βρεθεί και εγώ σε δύσκολη θέση, όχι λίγες φορές, ωστόσο, θα θυμάστε όλοι ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έφυγε από την κυβέρνηση βγήκαν οι ειδικοί φρουροί και είπαν “μας λύθηκαν τα χέρια”. Είμαι σίγουρη κε Οικονόμου ότι ξέρετε πολύ καλά τί εννοούσαν. Ποτέ κανείς δεν τους είχε “δεμένα” τα χέρια παρά τους ασκούσαμε εποπτεία για τον τρόπο που δρούσαν κατασταλτικά. Και βεβαίως υπήρχαν ποινές, για όσους άσκησαν υπέρμετρη βία, αποδεδειγμένα. Γινόταν έρευνα εις βάθος και με αποτελέσματα. Αυτό έδωσε τον τόνο στην Αστυνομία: τον τόνο να λειτουργεί εντός του κανονιστικού πλαισίου και Συντάγματος.
Όταν δεν ήμουν πια εγώ Υπουργός κι ο κος Τόσκας χάρηκαν, γιατί αισθάνθηκαν ότι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Το διατυπώνουν με λόγια, το δείχνουν με πράξεις, το λένε κάθε πρωί στην τηλεόραση. Βγαίνουν έως και απειλητικοί και προκλητικοί απέναντι στην ελληνική κοινωνία και δεν έχω δει καμία ενέργεια από εσάς.
Γνωρίζετε επίσης καλύτερα από εμένα κε Οικονόμου ότι η Αστυνομία δεν ήθελε τους ειδικούς φρουρούς ποτέ. Και γιατί δεν ήθελε; Γιατί αισθάνονται ότι κινδυνεύουν και οι ίδιοι οι Αστυνομικοί την ώρα που επιχειρούν μαζί με άσχετους και ανειδίκευτους. Εσείς αυτούς τους ειδικούς φρουρούς τους πολλαπλασιάσετε χωρίς να τους εκπαιδεύσετε και τους ρίξατε στο δρόμο. Τώρα θέλετε να τους βάλετε και στα πανεπιστήμια, ανεκπαίδευτους, οπλισμένους, να αισθάνονται ότι οι ίδιοι είναι υπεράνω του νόμου και των ελέγχων. Δεν προσφέρετε έργο έτσι. Δεν προσφέρετε υπηρεσίες στη χώρα έτσι. Εγώ δεν λέω όχι μόνο προς τη Δημοκρατία. Δεν προσφέρετε υπηρεσία στους Έλληνες πολίτες, δεν τους αρμόζουν τέτοιες συμπεριφορές. Από το βρίσιμο και τον κακό τρόπο στο δρόμο – επί των ημερών μας δεν υπήρχε – πατάχθηκε και αυτό με τρόπους που γνωρίζετε κι εσείς. Αρκεί να υπάρχει βούληση.
Αυτό που βλέπω λοιπόν είναι ότι η Κυβέρνηση αυτή δεν έχει βούληση. Κι όχι μόνο δεν έχει βούληση να αντιμετωπίσει τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές αλλά σαν να διαγκωνίζονται τα στελέχη της για το προφίλ.
Η ελληνική αστυνομία γνωρίζει σήμερα ότι δεν πρέπει να προκαλεί και αποφεύγει το να προκαλεί. Και δεν θέλει να μπει μέσα στα πανεπιστήμια, γιατί ξέρει ότι θα έχει να κάνει με παιδιά 18 και 20 ετών που φυσικά στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν είναι παραβατικά. Ούτε βέβαια μπαίνουν στο πανεπιστήμιο για να έχουν παραβατική συμπεριφορά αλλά γιατί έχουν όνειρα, ικανότητες και στόχους…
Υπάρχουν προβλήματα. Και εγώ αντιμετώπισα αρκετά. Κάποια λύθηκαν, κάποια όχι. Είναι πολλές οι δυσκολίες και το θέμα είναι σύνθετο, δεν λέω ότι είναι απλό. Ωστόσο, είναι σε συγκεκριμένα πανεπιστήμια, 3 με 4, και με συνεργασία, με συζήτηση, με οργανωμένο σχέδιο εκτιμώ ότι αντιμετωπίζονται, εσείς είστε πιο έμπειρος από εμένα, ξέρετε ότι μπορούν να αντιμετωπιστούν τα θέματα με συνεργασία.
Υπάρχει το νομικό πλαίσιο, η αστυνομία μπορεί να μπει. Επί των ημερών μου μπήκε με μεγάλες επιχειρήσεις στο ΑΠΘ, με τα βήματα βεβαίως που υπαγορεύει ο νόμος, δηλαδή το πανεπιστήμιο να καλέσει την αστυνομία, διότι συντελούνταν κάποια αδικήματα. Συνήθως πλημμελήματα είναι αυτά, αλλά και λίγο παραπάνω, συμμορίες κτλ.
Υπάρχουν προβλήματα όπως και στην ελληνική κοινωνία. Δηλαδή, θα ήταν πολύ χρήσιμο, αυτή τη “μεγάλη προσπάθεια” που κάνετε για να στηθεί η αστυνομία στα πανεπιστήμια, να την αφιέρωνε το Υπουργείο και η ΕΛΑΣ για να αντιμετωπίσει το έγκλημα, την παραβατικότητα στις γειτονιές, με τις δυσκολίες που υπάρχουν. Δεν λύνεται ποτέ εντελώς αλλά αντιμετωπίζεται στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Δεν καταργείται το έγκλημα. Δεν καταργείται η παραβατικότητα. Αλλά ο πολίτης μπορεί να αισθανθεί την αστυνομία δίπλα του. Και δίπλα του πραγματικά, όχι απέναντί του.
Αυτός, λοιπόν, ο δρόμος που ακολουθήθηκε τόσα χρόνια, ούτως ώστε να φτάσουν οι Έλληνες πολίτες να αισθάνονται φιλικό το Σώμα της Αστυνομίας – παλιά φιλικό έβλεπαν μόνο το Πυροσβεστικό Σώμα- αυτά που είχαν γίνει τα καταργήσατε όλα, τα ακυρώσατε, τα σταματήσατε. Γιατί;
Και ξέρετε τι μας είπατε εδώ; Ότι «δεν είναι αυτό που νομίζετε». Έγιναν αυτά που έγιναν σήμερα, έγιναν αυτά που έγιναν στην επέτειο του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου, βίντεο, φωτογραφίες που έχει δει όλη η Ελλάδα, φυσικά τα έχετε δει κι εσείς, αλλά μας λέτε, “δεν είναι αυτό που νομίζετε, είναι κάτι άλλο, γιατί εμείς δημοκρατικά λειτουργούμε και τα λοιπά και τα λοιπά”, είπε ο κ. Βρούτσης. Πες, πες, κάτι θα μείνει. Μπορεί να το πιστέψετε κι εσείς κ. Βρούτση. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Επειδή το λέτε δεν ισχύει κιόλας.
Οι πράξεις αποδεικνύουν, όχι τα λόγια. Αλλά ακούμε πολλά λόγια, διότι μας αρέσει η επικοινωνία -εννοώ στη ΝΔ, στην κυβέρνηση- και πιστεύουν ότι εφόσον τα πούνε, θα γίνει, ότι ο Μητσοτάκης είναι ικανός, είναι έξυπνος, είναι ευφυής, ότι είναι ο Μωυσής. Πιστεύουν ότι αφού το λένε ότι θα αποτυπωθεί. Δεν τρώνε κουτόχορτο οι Έλληνες. Για να μην καταχραστώ χρόνο:
Κα Κεραμέως, έχω δύο παιδιά στο πανεπιστήμιο, σας εύχομαι και τα δικά σας παιδιά μεγαλώνοντας να έχουν μια τέτοια πορεία. Δεν δέχομαι, όμως, να τα αντιμετωπίζετε ως υπόπτους. Και δεν δέχομαι να τα παρακολουθείτε. Τα έχω μεγαλωμένα ελεύθερα, με ό,τι δυσκολία έχει ο κάθε γονιός. Δεν το δέχομαι.»
