Ο Γεώργιος Ελ. Τζιτζικάκης ασχολείται με τη συγγραφή από τα εφηβικά του χρόνια. Στα δεκαεπτά του κέρδισε βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών για το διήγημά του «Ο Ζητιάνος» και εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Σιωπή… η δυνατότερη κραυγή…».
Έκτοτε, έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα, παραμύθια και στίχους για τραγούδια. Συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους της Ελλάδας ως αξιολογητής κειμένων και σύμβουλος εκδόσεων και αρθρογραφεί για θέματα που αφορούν στη λογοτεχνία, τη μουσική και το θέατρο, ενώ επί σειρά ετών έχει ασχοληθεί με την παραγωγή μουσικών εκπομπών στο ραδιόφωνο.
Ο «Ανεμόγερτος» είναι το ένατο βιβλίο του συγγραφέα και αποτελεί ένα auto-fiction μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικές εμπειρίες. Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου απαντά στο Ερωτηματολόγιο του Docville.
Πού γεννηθήκατε και πού μεγαλώσατε;
Γεννήθηκα στα Χανιά, έζησα τα περισσότερα χρόνια μου στην Αθήνα, και συνεχίζω να μεγαλώνω ανάμεσα στους δύο αυτούς τόπους.
Όταν ακούτε τη λέξη σπίτι τι σας έρχεται στο μυαλό;
Σχηματίζω την εικόνα μιας φωλιάς. Κάτι το ζεστό και ασφαλές, ένας τόπος αγάπης και οικογένειας όπου μέσα του μπορείς να γαληνεύεις.
Μια ανάμνηση από τα παιδικά σας χρόνια.
Παγωτό! Μια λέξη, χίλιες εικόνες.
Πότε ήταν η πρώτη φορά που βυθιστήκατε σε ένα βιβλίο;
Αν και δεν αποτελεί το πρώτο μου ανάγνωσμα, στιγμές βύθισης μέσα σε ένα βιβλίο, θυμάμαι να βιώνω μέσα στα ποιήματα του Καββαδία.
Ποιος ήταν ο άνθρωπος που σας μύησε στο διάβασμα;
Δεν θυμάμαι να με έσπρωξε κάποιος στο διάβασμα –οι δικοί μου δεν διάβαζαν και πολύ–, ως παιδί χωρισμένων γονιών ωστόσο, μάλλον αποτέλεσε ένα καταφύγιο όπου βυθιζόμουν και ξέφευγα από άλλα.
Τι σας ώθησε στη συγγραφή;
Πρωτόγραψα στα 14 μου. Αποτελούσε την ανάγκη μου να δημιουργήσω έναν κόσμο πιο ελπιδοφόρο, διαφορετικό από αυτόν που ζούσα, τον τόσο σκοτεινό – ακόμη και σήμερα, γι’ αυτό γράφω.
Η συγγραφή είναι τρόπος ζωής;
Για εμένα ναι, καθώς αποτελεί γράπωμα μιας ελπίδας μέσα στη μέρα μου, νήσο λογικής στη ζήση μου και εντέλει μια σωτηρία, κάτι που εφαρμόζω για να ισορροπώ πάνω στο σχοινί της ζωής δίχως να πέφτω στην άβυσσο.
Η ζωή του συγγραφέα είναι μοναχική;
Ναι, είναι… Ίσως αν βιώσεις κάποια επιτυχία, η μοναχική σου πορεία να μειωθεί κάπως από την αναγνώριση και όσους έρθουν κοντά σου –αν αυτό σε απασχολεί να έχεις, δηλαδή–, αλλά επειδή τις περισσότερες φορές η επιτυχία δεν συναντά τα όνειρά μας, η μοναξιά αποτελεί έναν δρόμο τον οποίο αναπόφευκτα θα περπατήσεις.
Υπάρχουν ιδανικές συνθήκες για τη συγγραφή ενός βιβλίου;
Στην περίπτωσή μου δεν υπάρχουν. Ξεκινώ με σκέψεις σε σημειωματάρια που μπορεί να γίνουν σκηνές σε ένα βιβλίο ή να απορριφθούν γιατί δεν άξιζαν, και συνεχίζω γράφοντας, όποτε νιώσω ότι έχω κάτι να πω, για να δω πού θα με πάει η Μούσα· αν θεωρήσω ότι αυτό το κάτι, αξίζει να γίνει βιβλίο και να διαβαστεί, τότε μεταπηδώ σε πιο συστηματική γραφή ώστε να ολοκληρωθεί το έργο.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκατε όταν ολοκληρώσατε το νέο βιβλίο σας;
«Θα αρέσει;» Πάντα αυτό σκέφτομαι, καθώς το σημαντικότερο κομμάτι ενός βιβλίου είναι οι αναγνώστες του – εκείνοι βάζουν την οριστική τελεία σε ένα βιβλίο ή δεν τη βάζουν και ποτέ συνεχίζοντας να το αγαπούν και να το προτείνουν.
Νιώσατε ποτέ φόβο έκθεσης;
Μέσα από τα έργα μου όχι, αλλά μέσα από την επαφή μου με τον κόσμο ναι, κι ετούτο διότι εκείνος που δεν σε γνωρίζει, συνήθως σχηματίζει λανθασμένη εντύπωση για σένα
Η ζωή του συγγραφέα είναι μοναχική;
Ναι, είναι… Ίσως αν βιώσεις – είτε υπέρ σου, είτε κατά σου. Σε αυτό, προσθέστε και το γεγονός πως εκεί έξω υπάρχει λιγότερη διάθεση για αγάπη και περισσότερη για μίσος, ενώ όταν έρχεται –είτε η αγάπη είτε το μίσος– πάντα κάπου αποσκοπεί.
Συγγραφικό μπλοκάρισμα. Σας έχει τύχει;
Όχι. Εκείνο που έχει συμβεί είναι ένα γενικότερο μπλοκάρισμα κατά το οποίο δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω ούτε να γράψω, όμως εκείνο δεν έτυχε, ήταν αναμενόμενο πως θα συμβεί διότι είχα υπερφορτώσει τις σκέψεις μου μετά από ορισμένα τραυματικά γεγονότα – για περισσότερα, μπορείτε να διαβάσετε το μυθιστόρημα «Ανεμόγερτος».
Ποιοι συγγραφείς έχουν «γράψει» μέσα σας;
Καββαδίας, Καζαντζάκης, Κινγκ, Γιάλομ, Σκαμπαρδώνης, Μουρσελάς, Κουμανταρέας, είναι μονάχα λίγα από τα ονόματα που μου έρχονται κατά νου αυτή τη στιγμή.
Το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο;
Εξαρτάται την περίπτωση και την εκάστοτε συνθήκη. Σίγουρα, όμως, δεν πρέπει να είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο, αλλά να υφίσταται μια εναλλαγή της κατάστασης καθώς αυτό είναι και που χρωματίζει τη ζωή.
Αύριο ξημερώνει μια καλύτερη μέρα;
Αν το πιστεύαμε αυτό, τότε κανένας μας δεν θα υπέφερε από αϋπνίες. Ωστόσο, αν ξημερώσει το αύριο, τότε θα πρέπει να σου αρκεί για να έχεις μια καλύτερη μέρα, απλώς και μόνο αναλογιζόμενος ότι σε χιλιάδες περιπτώσεις άλλων, δεν ξημέρωσε η σημερινή – αλλά ποιος το σκέφτεται, πράγματι, αυτό;
Βασίζεστε στην καλοσύνη των ξένων;
Χα χα χα χα! Yeah, right…
Η κόλαση είναι οι άλλοι;
Όχι! Η κόλαση είναι το μέσα μας, αυτό που σκεφτόμαστε, αυτό που νιώθουμε, αυτό από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, και, εντέλει, η κόλαση είναι τόσο κόλαση όσο εμείς θελήσουμε να την κάνουμε.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης εκτιμάτε ιδιαιτέρως;
Την μπέσα, το φιλότιμο, την αξιοπρέπεια. Δυστυχώς, έχουν μείνει ελάχιστοι που φέρουν αυτό το χαρακτηριστικό.
Ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης σας απωθεί;
Η υποκρισία και όλα τα παράφερνά της – ψέμα, εξαπάτηση κ.λπ.
Τι ρόλο παίζει η φιλία στη ζωή σας;
Είμαι στη φάση που αρχίζω να αποδέχομαι πως δεν κάνουμε για όλους κι οι όλοι δεν κάνουν για εμάς. Δεν μπορώ να σας πω ότι βασίζομαι σε μια φιλία, καθώς έχω βιώσει στη ζωή μου την προδοσία και έχω καταλάβει πλέον ότι οι περισσότεροι «φίλοι» φεύγουν στα ζόρια παρά μένουν καθώς οι σχέσεις –στο μεγαλύτερο ποσοστό τους– διέπονται από μεροληψία . Οπότε, περισσότερη σημασία στη ζωή μου σήμερα, έχει να είμαι εγώ σωστός φίλος για εκείνους παρά να προσδοκώ να είναι εκείνοι προς εμένα.
Είναι σημαντικός για εσάς ο έρωτας;
Είναι πολύ σημαντικός, όμως σημαντικότερη είναι η αγάπη.
Τι είναι ευτυχία για εσάς;
Θάλασσα, γιαλός, ήλιος, μουσική, βιβλία, κι ένα χέρι να βαστάει το δικό σου.
Η ομορφιά μπορεί να σώσει τον κόσμο;
Η ομορφιά δεν αρκεί, χρειάζεται και δύναμη – δυστυχώς, όμως, η δύναμη, τις περισσότερες φορές διαθέτει χαρακτηριστικά αγριότητας και ασχήμιας.
Πώς σκέφτεστε τον εαυτό σας σε δέκα χρόνια;
Ζωντανό –ελπίζω–, υγιή σωματικά και ψυχικά, έχοντας γράψει και εκδώσει ακόμη δέκα βιβλία, έχοντας κάνει ταξίδια, πάει σε συναυλίες, ζήσει στιγμές ζωής και αγάπης, δημιουργήσει οικογένεια, κάνοντας αυτό που αγαπώ και χαμογελώντας που κατάφερα να μην τρελαθώ.
Είστε ικανοποιημένος με όσα έχετε καταφέρει μέχρι σήμερα;
Κρίνοντας από την προσπάθεια που έχω κάνει και τα middle fingers που έχω φάει, δεν μπορείς να πεις ότι τα έχω καταφέρει και άσχημα εφόσον ακόμα ζω και συνεχίζω· ωστόσο, αυτή η διαδρομή δεν αποτυπώνεται ως επιτυχία και ούτε διακρίνεται ως χαρά πάνω μου, αλλά επειδή έχω δώδεκα ανάδρομους πλανήτες όπως μου έχουν πει, συνεχίζω να παίζω το παιχνίδι παρά τις αναποδιές που συναντώ και ελπίζω μετά τα σαράντα να στρώσει το πράγμα. Let’s see what happens…
Info
Το βιβλίο «Ανεμόγερτος» του Γεώργιου Ελ. Τζιτζικάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κάκτος.