Γεωργιάννα Νταλάρα: «Έχω πολλά κοινά με τον πατέρα μου»

Με αφορμή την πρώτη της ατομική έκθεση μιλήσαμε με τη νεαρή εικαστικό για όσα την εμπνέουν, την κινητοποιούν και κάνουν καλύτερη της ζωή της.

Τα εικαστικά έργα της περικλείουν όλη τη χαρά και την ομορφιά του σύμπαντος. Εντονα χρώματα, απεικονίσεις ζωικών μορφών, ψαριών κυρίως, γαλήνη και ηρεμία σε αφθονία. Και όχι μόνο πάνω σε καμβά, αλλά και σε μπλουζάκια, φούτερ, σκουλαρίκια και κούπες. Πέραν της απίστευτης φυσιογνωμικής ομοιότητας με τον πατέρα της, η Γεωργιάννα Νταλάρα μοιάζει περισσότερο με παιδί του Βούδα και της Φλέρυς Νταντωνάκη, γεννημένη στην κοιλάδα του Βραχμαπούτρα και όχι στην Αθήνα. Αφορμή για την κουβέντα μας είναι η πρώτη ατομική της έκθεση στην Γκαλερί 7 μέχρι τις 28/10. Τη συναντήσαμε και μας μίλησε για την τέχνη της και τις βαθύτερες εσωτερικές αναζητήσεις της.

Πότε αρχίσατε να εκφράζεστε με τη ζωγραφική;

Αυτό ξεκίνησε ως κάτι πολύ χαρούμενο, όταν ξαφνικά μείναμε όλοι σπίτι λόγω της πανδημίας. Επειδή προηγουμένως αναγκαζόμουν να δουλεύω πολλές ώρες εκτός σπιτιού, άρχισα να κάνω δικά μου πράγματα κατά τον εγκλεισμό. Διά της επαναλήψεως και της πρακτικής η ζωγραφική έγινε δεύτερη φύση μου. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη διδασκαλία της γιόγκα, που έγινε κι αυτή καθημερινότητά μου.

Παράλληλα γράφετε μουσική, αγγλόφωνο στίχο και τραγουδάτε.

Η σύνδεσή μου με τη μουσική είναι επίσης πηγαία μέσω του χορού, ο οποίος εκφράζεται μέσω της γιόγκα. Είναι ένα πράγμα πανάρχαιο και παντελώς ολοκληρωμένο. Τα τραγούδια μου ήταν ένας συνδυασμός μουσικής και ποίησης, καθώς όλα ξεκίνησαν από ποιήματα αγγλόφωνα και όχι μόνο. Πρώτα ήρθαν οι μελωδίες στον νου μου και μετά πρόσθεσα τους στίχους. Πάντως όλα είναι σε ισορροπία μέσα μου. Απ’ το να είμαι ζωγράφος ή μουσικός, προτιμώ να είμαι άνθρωπος.

Μεγαλώσατε σ’ ένα σπίτι όπου μπαινόβγαιναν μουσικοί. Επαιξε ρόλο ως προς την ενασχόλησή σας με το αντικείμενο;

Ο πατέρας μου έπαιξε ρόλο, όχι όλοι οι άλλοι, το περιβάλλον του. Σίγουρα έχω πάρα πολλά κοινά με τον πατέρα μου ως προς τον τρόπο έκφρασης και το «ηχείο», τη φωνή του. Κι εκείνος πάλι έχει πολλές ομοιότητες με Ινδούς λόγου χάρη, σαν ένας άνθρωπος που πλησιάζει τα αρχέτυπα.

Είναι η πρώτη σας ατομική έκθεση;

Επειδή ζωγράφιζα από μικρή δεν μου φαίνεται σωστό να πω ότι είναι η πρώτη μου ατομική έκθεση. Εχω κατά καιρούς εκθέσει έργα και οργάνωνα επίτηδες διάφορα παζάρια σε εξωτερικούς χώρους, που κάποιος θα χαρακτήριζε installation.

Οι επιρροές σας από άλλους ζωγράφους;

Θα έλεγα τον Εσερ λόγω των γραμμικών, των ψαριών και της λεπτομέρειας. Είχα πάει σε έκθεση έργων του όταν ήμουν μικρή που μου εντυπώθηκε. Ούτε με ενδιέφερε η καλλιέργεια προσωπικού στιλ, αφού αυτό ήρθε από μόνο του και δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι άλλο.

Ποια είναι η σχέση σας με τα ψάρια;

Εγώ δεν τρώω ψάρια, είμαι βίγκαν. Δεν πιστεύω σε τίτλους που δημιουργούν έριδες και διχασμούς, όπως των ακτιβιστών. Είναι μια αυταπάτη, αφού οδηγεί στη δυαδική αντίληψη της πραγματικότητας, άρα είναι ψέμα. Δεν ορίζω με λέξεις τον εαυτό μου ούτε με εντάσσω σε ομάδες. Είπα ότι δεν τρώω ψάρια, γιατί το ψάρι είναι ένα ζώο που εξ ορισμού βρίσκεται μακριά απ’ τον άνθρωπο.

Τι περιμένετε απ’ τις εκθέσεις των έργων σας;

Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη προσδοκία ή επιθυμία. Σε όλες τις δράσεις μας θα έπρεπε να λειτουργούμε από το περίσσευμά μας και όχι από την ανάγκη ή το έλλειμμά μας.

Σας απασχολεί η κριτική;

Οχι, γιατί θεωρώ πως ένας άνθρωπος που κρίνει γενικώς είναι σαν να μην αντέχει να βλέπει κάτι που του εγείρει πράγματα και φαίνεται να έχει τρομερά άλυτα θέματα μέσα του. Ενας που δεν κρίνει βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό του και με το γύρω του.

Πόσο σας ενδιαφέρει η πλήρης αρμονία;

Αυτός είναι ο σκοπός του ανθρώπου και άπαξ και το καταλάβει θα είναι πολύ πιο χαρούμενος εδώ που ήρθε. Πρόκειται για απόλυτα ζεν φιλοσοφία. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν ρακένδυτοι κι είναι οι πιο ευτυχισμένοι στον κόσμο. Ο Βούδας ήταν γιος βασιλιά που πήγε κι έζησε στην έρημο για να βρει και ν’ αποδείξει την απόλυτη ηρεμία. Αν όλοι ήταν ζεν, δεν θα υπήρχε φτώχεια στον πλανήτη.

Εχετε αγαπημένο Έλληνα συνθέτη;

Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, μην ακούγοντας ελληνική μουσική. Θα είμαι πολύ ειλικρινής: εγώ άκουγα mantras από παλιά. Ούτε τα τραγούδια του πατέρα μου ακούω. Εχω προσπαθήσει να τα μελετήσω, γνωρίζω κάποια, δεν θα τα ακούσω όμως στον ελεύθερο χρόνο μου. Καθόλου δεν τον ενοχλεί αυτό, αφού κι εκείνος που τραγουδούσε από παιδί είδε ραγδαίες εξελίξεις στο ηχόχρωμα και το ρεπερτόριό του. Ηταν άλλες εποχές, πιθανόν κι αυτός να αναγκάστηκε να ακολουθήσει οδηγίες.

Σας απασχολεί η έννοια του χρόνου;

Είμαστε προσωρινά εδώ και απλώς φέρουμε ένα σαρκίο που οφείλουμε να φροντίζουμε. Κάποια στιγμή αυτό θα το αφήσουμε σαν πουκάμισο φιδιού και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε με άλλη μορφή. Είναι νομοτέλεια σε καθετί ολοκληρωμένο να χαλάσει για να εμφανιστεί πάλι με κάποια ανώτερη μορφή. Το συναντάμε σ’ όλες τις θρησκείες. Ενας μπούσουλας είναι όλα αυτά για να εξηγήσεις τον κόσμο.