Σφαγές, θηριωδίες, αιματοκύλισμα. Αυτό συμβαίνει στα παλαιστινιακά εδάφη εδώ και δεκαετίες. Έχει επέλθει δηλαδή μία απόλυτη κανονικοποίηση της φρίκης στα μάτια της κοινής γνώμης που, μέχρι πρότινος, αντιδρούσε μόνο όταν διαταράσσονταν η θίγονταν τα δικά του (οικονομικά, συνήθως) συμφέροντα και πιο συγκεκριμένα αν «όλο αυτό» θα ανέβαζε την τιμή του πετρελαίου, άρα τα καύσιμα.
Τώρα ήρθε ο πόλεμος. Τύποις ατάκτων με έναν τακτικό στρατό, από τους καλύτερους μάλιστα του κόσμου. Πλέον ο κόσμος σοκάρεται γιατί τα παιδιά που κρατά ομήρους η Χαμάς είναι πολίτες του δυτικού κόσμου. Επικρατεί οργή. Και δικαίως. Δεν είναι Παλαιστίνιοι, όπως στην πλειονότητα των περιπτώσεων, που γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν ή δολοφονούνται φυλακισμένοι μέσα στη χώρα τους. Κάπως έτσι κανονικοποιήθηκε ο παραλογισμός της βίας όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή τη γωνιά του κόσμου.
Στη βία δε χωρούν αστερίσκοι. Αδιαπραγμάτευτα υπέρ των αμάχων και των θυμάτων. Σε όλες τις πλευρές. Παντού και πάντα. Αυτή είναι, και πρέπει να είναι, η σωστή πλευρά της κάθε ιστορίας.
Ο προθάλαμος
Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στα παλαιστινιακά εδάφη προκαλούν τεράστια ανισορροπία στη διεθνή σκακιέρα και η αναταραχή συνιστά προθάλαμο μίας νέας κρίσης, τα χαρακτηριστικά της οποίας αγνοούμε πλήρως. Κυρίως με γνώμονα την παραδοχή του παράγοντα «Ιράν». Ως τώρα. Σε αυτό το μήκος κύματος έρχεται η διπλωματία των όπλων με τις ΗΠΑ να στέλνουν άρον άρον αεροπλανοφόρο στην περιοχή (άλλωστε, ως γνωστόν, ο φόβος φυλάει τα έρμα) ενώ ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας Μπλίνκεν μεταβαίνει στο Ισραήλ, μία επίσκεψη που μόνο συμβολικό χαρακτήρα δεν έχει καθώς οι ΗΠΑ δεν θα ήθελαν επ ουδενί η κατάσταση στην περιοχή να αποτελέσει, αυτό που λέμε: «Αχαρτογράφητα νερά». Όλα αυτά τη στιγμή που αυξάνονται τα ερωτήματα με βασικότερο όλων το εξής ένα: Τι έκαναν οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ και δεν μπόρεσαν να προλάβουν το ασύλληπτο αιματοκύλισμα; Και αυτό το ερώτημα ζητά απάντηση. Στην περιοχή που επί δεκαετίες η κατάσταση εκτροχιάζεται με την ίδια ευκολία και… αβάσταχτη ελαφρότητα, όπως στο γνωστό πείραμα ένας φυσικός, κουνάει ή ζεσταίνει το πασίγνωστο κουτί με τα μυρμήγκια, διαταράσσοντας την ισορροπία.
Και η φυλακή
Το μεγαλύτερο λάθος θα ήταν να προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει την κατάσταση στη Μέση Ανατολή με όρους δυτικών κοινωνιών. Η διαφορά είναι η εξής: Κάθε χώρα στον κόσμο έχει τη δική της φυλακή. Μπορεί κανείς να την αναζητήσει ή και να απαριθμήσει τις μεγαλύτερες ή τις σκληρότερες φυλακές του κόσμου. Αλλά πουθενά δε θα συναντήσει κανείς μία όπως η Γάζα που είναι αναμφίβολα, πέρα πάσης αμφιβολίας: Η μεγαλύτερη φυλακή στον κόσμο.
