Εικοσι-έξι ημέρες εχθροπραξιών στη Μέση Ανατολή και αντί τα ερωτήματα να μειώνονται, αυξάνονται. Πρώτο το θεμελιώδες ερώτημα πώς έγινε το αιματοκύλισμα στο φεστιβάλ σουπερνόβα κάτω από τη μύτη των ιστραηλινών μυστικών υπηρεσιών, με όλα τα υπερσύγχρονα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους για να προστατέψουν τους πολίτες τους. Και τη βαριά σκιά που αφήνει αυτό πίσω του.
Πώς πέρασε, δηλαδή, κάτω από τα «ραντάρ» των ισραηλινών η αδιανόητη, ακόμα και τώρα, επίθεση κατά αμάχων που πυροδότησε εν συνεχεία τον βομβαρδισμό και το αιματοκύλισμα στη Γάζα. Ένα ατελείωτο λουτρό αίματος που μέχρι στιγμής έχει στοιχίσει τη ζωή σε 8.500 ανθρώπους και 3.500 παιδιά, όπως αποκάλυψε η οργάνωση Save The Children. Γιατί το πραγματικό κόστος των εχθροπραξιών μετριέται στις ανθρώπινες απώλειες. Και από τις δύο πλευρές.
Και τη στιγμή που βομβαρδίζονται νοσοκομεία, άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να χειρουργούνται χωρίς χρήση αναισθησίας στην πολύπαθη Γάζα, τα πλέον επίσημα ισραηλινά χείλη αναζητούν να χτίσουν «άλλοθι» για τα πλήγματα σε θέσεις αμάχων. Σε αυτό το μήκος κύματος επιστράτευσαν τραγικό γεγονός του βομβαρδισμού σχολείου στην Κοπεγχάγη από βρετανικά αεροσκάφη όταν και σκοτώθηκαν περισσότερα από 100 παιδιά. Ο λόγος για την «επιχείρηση Καρχηδόνα», τον Μάρτιο του 1945, λίγους μήνες πριν τελειώσει ο πόλεμος. Μόνο που ο στόχος των συμμαχικών δυνάμεων δεν ήταν το σχολείο αλλά το αρχηγείο της Γκεστάπο στην πρωτεύουσα της Δανίας. Μία ακούσια μεν, μαύρη κηλίδα δε στις επιχειρήσεις των συμμάχων στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όλα αυτά στον απόηχο της αποκάλυψης των Wikileaks για ένα σχέδιο του Τελ Αβίβ. Ανεξάρτητα από αν αυτό έχει υιοθετηθεί επίσημα. Πρόκειται για ένα σχέδιο με αρκετές αδιευκρίνιστες παραμέτρους αλλά μία κοινή συνισταμένη: Να εκτοπιστούν οι Παλαιστίνιοι από τη Γάζα και να οδηγηθούν νοτιότερα.
Και μετά από αυτό παίρνεις βαθιά ανάσα, κάνεις πίσω και σκέφτεσαι. Κοιτάς το ημερολόγιο για να βεβαιωθείς. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να αναρωτηθεί κανείς αν στα παλαιστινιακά εδάφη ζουν στον 21ο αιώνα. Μία ματιά στην ισοπεδωμένη Γάζα και στην αδιάκοπη ανθρωπιστική κρίση, αρκεί. Αυτό που έχει αξία να αναρωτηθεί κανείς είναι πώς και κυρίως γιατί η παγκόσμια κοινή γνώμη είτε επικροτεί είτε γνέφει συγκαταβατικά σε όρους και πρακτικές 1945. Και σε ανθρώπους που διατυμπανίζουν με ευαρέσκεια πρακτικές τύπου: εμπρός… πίσω.
