Το περασμένο Σάββατο 10 Ιουνίου ολοκληρώθηκε το δέκατο τρίτο Athens Pride και το πρώτο στην πλατεία Συντάγματος με περισσότερο κόσμο από ποτέ (πάνω από 40.000 άτομα). Όντας είτε ως εθελοντής είτε ως απλώς συμμετέχων να είμαι εκεί από το πρώτο που έγινε το 2005, στο οποίο ήμασταν δεν ήμασταν 500 νοματαίοι, η συγκίνηση, η χαρά, και η περηφάνια που ένιωσα ήταν μεγαλύτερη από ποτέ.
Δεν παύει –νομίζω μάλιστα ότι δεν θα πάψει ποτέ– το να είμαι εκεί και να το βλέπω χρόνο με τον χρόνο να μεγαλώνει, να εξελίσσεται, να αποκτά μεγαλύτερο χώρο και ορατότητα να με συγκινεί το ίδιο, αν όχι και περισσότερο από την προηγούμενη φορά. Είναι σαν ένας έρωτας, μια αγάπη, που αντί να φθείρει με τα χρόνια μεγαλώνει, ωριμάζει, επεκτείνεται. Βέβαια, δεν νιώθουν όλες και όλοι το ίδιο. Όπως είναι λογικό, όσο μεγαλώνει κάτι που αντιστέκεται στα πρέπει, στα μη, και στις προκαταλήψεις μας τόσο μεγαλώνουν και οι αντίθετες απόψεις, οι έχθρες, οι αντιστάσεις απέναντι σε αυτό και στην εξέλιξή του.
Φυσικά δεν έλειψαν τα ευτράπελα, οι συγκρούσεις, τα κακώς κείμενα που όσο μεγεθύνεται το Pride μεγεθύνονται και αυτά. Γιατί κάποιες και κάποιοι –για πολύ διαφορετικές αιτίες και αφορμές και για τελείως διαφορετικούς λόγους– την αλλαγή δεν την αντέχουν. Δεν τη δέχονται. Δεν τη σηκώνει το σύστημά τους, βρε παιδί μου.
Από τη μια είχαμε φασίστες που νωρίς το μεσημέρι όταν ήξεραν ότι δεν θα είχε ακόμη συγκεντρωθεί πολύς κόσμος (μα τι άντρες!) έκαναν επίθεση τραυματίζοντας έναν εθελοντή και βγάζοντας φωτογραφίες από συμμετέχοντες τις οποίες δημοσίευσαν σε γνωστή φασιστική σελίδα για να τους στοχοποιήσουν και την αστυνομία –η οποία κλήθηκε να παρέμβει– να σκάει μύτη αφού είχε πιει τρεις καφέδες και φάει δυό τυρόπιτες από τα κοντινότερα Έβερεστ.
Από την άλλη έχεις τους «είμαι πιο επαναστάτης από εσένα» ΛΟΑΤ συμμετέχοντες στην πορεία να επιτίθενται με ξύλο και σεξιστικές βρισιές του τύπου: «Θα σας γαμήσουμε, μουνόπανα» σε μια χούφτα αστυνομικών που είτε επειδή δηλώνουν και οι ίδιοι ΛΟΑΤ άτομα είτε επειδή θέλουν να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους συμμετείχαν επίσης στην πορεία.
Έχεις όμως και τους «σοβαρούς» γκέι και λεσβίες που επιτίθενται στις τρελές με τα φτερά και τα πούπουλα, τις προκλητικές, τις τσούλες που χαλάνε την αισθητική τους και την εικόνα του γκέι που «είναι σαν κι εσένα». Δηλαδή σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε ανθρώπους που ενώ υποτίθεται ότι θέλουν να παλέψουν για ίσια δικαιώματα, για μη βία και για μη προκατάληψη, οι ίδιες και οι ίδιοι χρησιμοποιούν βία και προβάλλουν τις προκαταλήψεις τους απέναντι σε οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τα δικά τους πιστεύω. Η γνώμη μου είναι ότι σε ένα Pride δεν χωράνε ούτε οι μεν ούτε οι δε.
Το Pride είναι μια μέρα διεκδίκησης, γιορτής και μνήμης για όσα έχουμε καταφέρει και όσα θέλουμε ακόμη να πετύχουμε. Το Pride είναι ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης, ενδυνάμωσης και επανάστασης απέναντι στην αδικία. Δεν είναι ένας χώρος για να επιβάλουμε πάνω σε άλλους τη βία που δεν θέλουμε να μας επιβάλλουν.
Έτσι δεν κάνουμε δουλειά.
Αν θέλουμε την αστυνομία να έρχεται όταν την καλούν «αδερφές», πρέπει να υποστηρίξουμε την μειονότητα των αστυνομικών που παλεύουν να το πετύχουν. Αν θέλουμε να καταρριφθούν τα στερεότυπα, πρέπει να υποστηρίξουμε ότι οι «φτερούδες» και τα ημίγυμνα σώματα έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζονται όπως εκφράζονται χωρίς αυτό να τους κάνει λιγότερο άξιους από τους κυρίους με τις γραβάτες και τις κυρίες με τα ταγέρ.
Αν θέλουμε να διεκδικήσουμε αλλαγές, πρέπει να δεχτούμε ότι αλλαγές ήδη γίνονται και να μην αντιστεκόμαστε σε αυτές.
Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Ραπακούση
