Η Φρανσουάζ Αρντί, γνωστή για την υπέροχη φωνή της και την κομψότητά της, που την κατέστησαν μια από τις πιο επιτυχημένες ποπ σταρ της Γαλλίας, πέθανε σε ηλικία 80 ετών.

Ο θάνατός της έγινε γνωστός από τον γιο της, τον μουσικό Thomas Dutronc, ο οποίος έγραψε «Maman est partie» («η μαμά έφυγε») στο Instagram μαζί με μια βρεφική φωτογραφία του ίδιου και της Αρντί.

View this post on Instagram

A post shared by Thomas Dutronc (@thomas.dutronc)

Η Αρντί έπασχε από λεμφικό καρκίνο από το 2004 και είχε υποβληθεί σε πολυετή ακτινοθεραπεία και άλλες θεραπείες για την ασθένεια. Το 2015, τέθηκε για λίγο σε τεχνητό κώμα μετά την επιδείνωση της κατάστασής της, ενώ από τότε είχε προβλήματα με την ομιλία, την κατάποση και την αναπνοή. Το 2021 είχε ταχθεί υπέρ της ευθανασίας, λέγοντας ότι η Γαλλία είναι «απάνθρωπη» που δεν επιτρέπει τη διαδικασία.

Η Αρντί γεννήθηκε εν μέσω αεροπορικής επιδρομής στο κατεχόμενο από τους Ναζί Παρίσι το 1944 και μεγάλωσε στην πόλη, κυρίως από τη μητέρα της. Σε ηλικία 16 ετών, έλαβε την πρώτη της κιθάρα ως δώρο και άρχισε να γράφει τα δικά της τραγούδια, να τα ερμηνεύει ζωντανά και να κάνει οντισιόν για δισκογραφικές εταιρείες. Το 1961 υπέγραψε συμβόλαιο με την Disques Vogue.

Η Αρντί εμπνευσμένη από το γαλλικό τραγούδι και τις μπαλάντες του αλλά και από τα αναδυόμενα πιο μοντέρνα στυλ της pop και του rock’n’roll, έγινε βασικό κομμάτι του στυλ yé-yé που κυριάρχησε στη γαλλική μουσική των μέσων του αιώνα. Ονομάστηκε έτσι από την προτίμηση των αγγλόφωνων συγκροτημάτων της εποχής να τραγουδούν το «yeah», και η Αρντί έβαλε το χεράκι της στην επινόησή του: ένα πρώιμο τραγούδι, το La Fille Avec Toi, ξεκινούσε με τις αγγλικές λέξεις: «Oh, oh, yeah, yeah, yeah».

Η σύνθεσή της «Tous les garçons et les filles» ήταν η μεγάλη της επιτυχία το 1962 και πούλησε περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια αντίτυπα- ήταν στην κορυφή των γαλλικών charts, όπως και τα πρώιμα singles Je Suis D’Accord και Le Temps de L’Amour. Το 1963, η Αρντί εκπροσώπησε το Μονακό στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision και κατέλαβε την πέμπτη θέση.

Η αυξανόμενη ευρωπαϊκή φήμη της σήμαινε ότι άρχισε να ηχογραφεί εκ νέου το ρεπερτόριό της σε πολλές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αγγλικών. Το 1964 το τραγούδι της All Over the World, μεταφρασμένο από το Dans le Monde Entier, έγινε η μοναδική της επιτυχία στο Top 20 του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά η φήμη της διήρκεσε στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία. Το 1968, το Comment te Dire Adieu, μια εκδοχή του It Hurts to Say Goodbye (που αρχικά έγινε διάσημο από τη Vera Lynn) σε στίχους του Σερζ Γκενσμπούρ, έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της.

Έγινε μούσα για σχεδιαστές όπως ο Yves Saint Laurent και ο Paco Rabanne, ενώ αποτέλεσε επίσης συχνό θέμα για φωτογραφίες μόδας, τις οποίες τράβηξαν οι Richard Avedon, David Bailey και William Klein. Αργότερα, η σχεδιάστρια Rei Kawakubo θα ονόμαζε την εταιρεία της Comme des Garçons από τον στίχο του τραγουδιού της Αρντί.

Η Αρντί υπήρξε αντικείμενο λατρείας για πολλούς άνδρες αστέρες της ποπ της δεκαετίας του ’60, συμπεριλαμβανομένων των Rolling Stones και του David Bowie. Ο Bob Dylan έγραψε ένα ποίημα γι’ αυτήν για τις σημειώσεις του άλμπουμ του 1964 Another Side of Bob Dylan, ξεκινώντας: «Για τη Françoise Hardy, στην άκρη του Σηκουάνα, μια γιγάντια σκιά της Παναγίας των Παρισίων προσπαθεί να πιάσει το πόδι μου …».

Την φλέρταραν επίσης σκηνοθέτες, εμφανιζόμενη σε ταινίες των Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Ρότζερ Βαντίμ, Τζον Φρανκενχάιμερ και άλλων.

Η Hardy εγκατέλειψε την Disques Vogue εν μέσω οικονομικών διαφορών και υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με τη Sonopresse το 1970. Αυτή η δημιουργικά πλούσια περίοδος την είδε να ηχογραφεί μαζί με τον Βραζιλιάνο μουσικό Tuca στο πολύ επιτυχημένο La Question του 1971 και να συνεχίζει τις πολύγλωσσες κυκλοφορίες της, αλλά μέχρι τη λήξη του συμβολαίου η φήμη της είχε μειωθεί και δεν ανανεώθηκε.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 επικεντρώθηκε κυρίως στην ανατροφή του γιου της Τόμας με τον σύντροφό της, τον μουσικό και ηθοποιό Jacques Dutronc. Οι κυκλοφορίες ξεκίνησαν ξανά με το Star του 1977 και η Αρντί αγκάλιασε -όχι πάντα με ενθουσιασμό- τους ήχους της funk, της disco και της ηλεκτρονικής pop. Ένα μεγαλύτερο διάλειμμα στη δεκαετία του 1980 διακόπηκε από το Décalages του 1988, που χαρακτηρίστηκε ως το τελευταίο της άλμπουμ, αν και επέστρεψε το 1996 με το Le Danger, αλλάζοντας την παλέτα της σε κυκλοθυμικό σύγχρονο ροκ. Κυκλοφόρησε άλλα έξι άλμπουμ, ολοκληρώνοντας με το Personne D’Autre το 2018.

Αφού συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 1967, παντρεύτηκε με τον Jacques Dutronc το 1981 – «μια αδιάφορη τυπική διαδικασία», όπως είπε αργότερα για το γάμο γενικά – και χώρισαν το 1988, αν και παρέμειναν φίλοι.