Γράφει ο διευθυντής της γαλλικής εφημερίδας Libération, Laurent Joffrin.
Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε την πρώτη κυβέρνηση του Εμανουέλ Μακρόν, αυτή είναι η πρώτη μας σκέψη. Ο Λε Μερ και ο Νταρμανέν στο Μπερσί, μια διευθύντρια ανθρωπίνων πόρων, η Μιριέλ Πενικό, στο υπουργείο Εργασίας, και απέναντί τους ο Νικολά Ιλό στην οικολογία, η Φρανσουάζ Νισιέν στον πολιτισμό, η Ανιές Μπουζιν στην υγεία.
Τα τρία τελευταία υπουργεία είναι ασφαλώς σημαντικά, αλλά στην πρώτη γραμμή αυτής της κυβέρνησης θα βρίσκονται αποστάτες των Ρεπουμπλικανών, υπό τη διεύθυνση ενός πρωθυπουργού με την ίδια πολιτική προέλευση.
Είναι αλήθεια ότι στα υπουργεία Εσωτερικών και Εξωτερικών εγκαθίστανται δύο βαριά ονόματα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Η οικονομική και κοινωνική πολιτική, όμως, θα έχει τη σφραγίδα ενός φιλελευθερισμού τόσο ήπιου όσο και σαφώς προσδιορισμένου.
Ανάλογες σκέψεις μπορούμε να κάνουμε και για την άλλη καινοτομία αυτής της κυβέρνησης, την παρουσία ενός μεγάλου αριθμού υπουργών που είναι ξένοι προς την πολιτική τάξη. Πρόκειται για μια αξιόλογη πρεμιέρα στην ιστορία της Δημοκρατίας. Κι επειδή τα ονόματα είναι σημαντικά, είναι βέβαιο ότι η επιλογή αυτή θα αρέσει στην κοινή γνώμη, που έχει βαρεθεί τους πολιτικούς και λαχταρά για καινούργια πρόσωπα.
Όμως οι άνθρωποι αυτοί δεν προέρχονται από ποικίλα στρώματα της κοινωνίας των πολιτών. Δεν συναντάμε ανάμεσά τους έναν εργάτη, έναν υπάλληλο ή έναν αγρότη. Υπάρχουν δύο εκπρόσωποι των «ορατών μειονοτήτων», κι αυτό είναι όλο.
Η κυβέρνηση μοιάζει λοιπόν περισσότερο με μια αντιπροσωπεία της «υψηλής Γαλλίας», η οποία μπορεί να μην έφτασε εδώ από τύχη, μπορεί να οφείλει την άνοδό της στην αξία της, συχνάζει όμως περισσότερο στη Rotonde του Μονπαρνάς παρά στο Balto της Σαρσέλ.
Αυτό είναι λοιπόν το βασικό χαρακτηριστικό της «μακρονικής» εποχής που ξεκινά: ένα ανακάτεμα της τράπουλας στους κόλπους της ηγετικής τάξης, όχι ένα άνοιγμα στο σύνολο αυτής της κοινωνίας των πολιτών για την οποία ακούγονται τόσο πολλά. Η πολιτική κινητικότητα, η ευαισθησία και ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός αποτελούν ατού: η κυβέρνηση αυτή μπορεί να αρέσει. Είναι δύσκολο όμως να μιλήσουμε για κοινωνική κινητικότητα, κι ακόμη περισσότερο για μια λαϊκή κυβέρνηση.
(*) Ο Λοράν Ζοφρέν είναι διευθυντής της Libération
Πηγή: Libération / ΑΠΕ-ΜΠΕ
