Οι θεοί είναι τυφλοί και οι άνθρωποι οργισμένοι: δύο μήνες πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, έτσι, η Μαρίν Λεπέν είναι πιο ισχυρή από ποτέ.
Οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν μια άνετη νίκη της στις 23 Απριλίου και η δυναμική είναι με το μέρος της. Το χειρότερο δυνατό σενάριο, η τελική της νίκη, δεν μπορεί λοιπόν να αποκλειστεί.
Για πρώτη φορά στην ιστορία μας, η απειλή ενός θριάμβου της ακροδεξιάς δεν απορρέει από κάποια ξόρκια, αλλά από ένα φάσμα ρεαλιστικών πιθανοτήτων. Το προεδρικό μέγαρο δεν βρίσκεται ακόμη στο τέλος του δρόμου της Λεπέν, ούτε όμως αποτελεί έναν αντικατοπτρισμό που απομακρύνεται όσο εκείνη πλησιάζει. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και μεγαλώνει.
Οι συνθήκες τη βοηθούν. Η Μαρίν Λεπέν δυναμώνει από τις αδυναμίες των αντιπάλων της. Στην primaire της κεντροδεξιάς, ο Φρανσουά Φιγιόν εκπροσωπούσε μια ρήξη με τις προηγούμενες προεδρικές θητείες και συνδύαζε τις παραδοσιακές αξίες της Δεξιάς με τις πανάρχαιες αρετές της επαρχιακής καθολικής μεγαλοαστικής τάξης. Η έφοδος της Λεπέν προσέκρουε σε ένα σοβαρό εμπόδιο. Και ξαφνικά, το εμπόδιο αυτό γκρεμίστηκε. Νομίζαμε ότι ζούσαμε σε ένα μυθιστόρημα του Φρανσουά Μοριάκ και ξαφνικά βρεθήκαμε σε ένα βιβλίο του Ερβέ Μπαζέν. Η υπόθεση Φιγιόν επιβεβαιώνει την καρικατούρα της Λεπέν για τον πολιτικό κόσμο.
Η Αριστερά, από την πλευρά της, την εξυπηρετεί διπλά. Πρώτον, λόγω της διάσπασής της, με τον Ζαν-Λικ Μελανσόν να θεωρεί, στο όνομα του επαναστατικού ναρκισσισμού, ότι το άτομό του είναι σημαντικότερο από το σύνολο. Δεύτερον, λόγω του πειρασμού της ουτοπίας και της απομάκρυνσης από τη σοσιαλδημοκρατία, που κάνει το εκλογικό σώμα να αισθάνεται πιο ασφαλές με το πρόγραμμα της Μαρίν Λεπέν.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, τέλος, προσελκύοντας τις ανώτερες μεσαίες τάξεις, ψαλιδίζει τα φτερά τόσο του Σοσιαλιστικού Κόμματος όσο και των Ρεπουμπλικανών. Κάτι που επίσης ενισχύει τη Λεπέν.
Αλλά και στο διεθνές επίπεδο, το Brexit, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Μπέπε Γκρίλο και τώρα ο Μάρτιν Σουλτς σαρώνουν τους «συστημικούς» υποψήφιους που έμοιαζαν μέχρι πρόσφατα ασφαλείς: ο Ντέιβιντ Κάμερον, η Χίλαρι Κλίντον, ο Ρέντσι, ακόμη και η Μέρκελ, απορρίφθηκαν ή απειλούνται. Σε όλο τον δυτικό κόσμο τα αγάλματα τρέμουν και τα προεδρικά μέγαρα κινδυνεύουν από τους κυκλώνες.
Αν κανείς δεν είναι άξιος σεβασμού, γιατί να μη δοκιμαστεί μια συμφωνία με τον διάβολο; Αν η υπάρχουσα κοινωνία απορρίπτεται, γιατί να μην ξεκινήσει μια περιπέτεια; Η Μαρίν Λεπέν δεν έχει κυβερνήσει ποτέ, η αποτελεσματικότητά της στην εξουσία δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ. Δεν έχει καμιά εμπειρία, κανένα σημείο αναφοράς, ενσαρκώνει το απόλυτο στοίχημα, τη βουτιά στο κενό. Αυτό δεν είναι το κλίμα της εποχής;
Η Μαρίν Λεπέν αντιπροσωπεύει την απόλυτη πρόκληση. Ποτέ η υπόθεση της εκλογής της δεν ήταν πιο ρεαλιστική. Δεν θα τη σταματήσουν οι εκρήξεις βίας στα προάστια. Σε αυτή την προεδρική εκστρατεία, όλα την ευνοούν.
Θα πρέπει φυσικά να ξεπεράσει ορισμένα σημαντικά εμπόδια. Το πρόγραμμά της είναι βουτηγμένο στη δημαγωγία: ρήξη με το ευρώ, ρήξη με την Ευρώπη, ρήξη με την οικονομία της αγοράς, προστατευτισμός, απομονωτισμός, επίθεση κατά των μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων, ξενοφοβία, αυταρχισμός, με άλλα λόγια φυγή των επενδυτών, έκρηξη των επιτοκίων, πληθωρισμός, υποτίμηση, εμπορικός πόλεμος.
Η κρίση και το χάος υπό τη διεύθυνση μαθητευόμενων μάγων χωρίς εμπειρία και χωρίς ικανότητες. Θα γίνει αντιληπτή εγκαίρως αυτή η προοπτική; Η σχετική συζήτηση πάντως δεν έχει ακόμη ξεκινήσει.
Παρά την αποτελεσματικότητά της στην τηλεόραση, την ενεργητικότητά της, την αποφασιστικότητά της, η Μαρίν Λεπέν δεν διαθέτει κανένα στοιχείο ενός επίδοξου προέδρου. Είναι μια τυχοδιώκτρια. Θα το διακρίνουν οι Γάλλοι όσο είναι καιρός; Η «γυάλινη οροφή» ως τώρα τους προστάτεψε. Κι αν αυτή τη φορά τα πράγματα εξελιχθούν διαφορετικά;
Πηγή: Ο Αλέν Ντιαμέλ αρθρογράφος της Libération
