Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Ο Αδωνης Γεωργιάδης ήταν πάντοτε ακραία κυνικός και αναίσχυντος και αξιοποίησε στο έπακρο αυτά τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά του για να κάνει καριέρα: για να πηδάει από το ένα κόμμα στο άλλο, για να είναι αντισημίτης και μετά να μην «αναγνωρίζει» τον εαυτό του εκείνης της περιόδου, για να γλείφει όταν χρειαζόταν εκεί που έφτυνε. Δεν είναι καινοφανές λοιπόν για ένα τέτοιο άτομο να δηλώνει ότι οι συμπολίτες μας δεν ενδιαφέρονται να αποδοθούν ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών και ότι όσοι μιλούν για τέτοια θέματα «ασχολούνται με πράγματα που δεν αφορούν κανέναν, παρά μόνο τον μικρόκοσμό τους». Θα μπορούσαμε λοιπόν να θυμίσουμε ότι εκ στόματος κόρακος εξελεύσεται κρα και να προσπεράσουμε τη δήλωση; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι «όχι» και μάλιστα ηχηρό. Γιατί ο λεγάμενος δεν είναι ο κακός γείτονας που πάλι δημιουργεί προβλήματα στην πολυκατοικία. Οπως δεν είναι απλώς ένας παλιοχαρακτήρας που πρέπει να ανεχόμαστε έστω και για λίγο κάπου ένα γύρο γιατί δεν μπορούμε να τον ξωπετάξουμε από το γραφείο ή το καφενείο.
Ο άθλιος είναι αντιπρόεδρος μιας κυβέρνησης και η δήλωσή του είναι απόλυτα ιδιοτελής: γίνεται εμφανέστατα για να σταματήσει κάθε συζήτηση για τις κυβερνητικές ευθύνες και για να επηρεαστούν όσοι μπορούν να επηρεάσουν σχετικές αποφάσεις. Και μια τέτοια «συγγνώμη» δεν είναι παρά μια ακόμη όψη της αθλιότητας. Αλλωστε ποιοι είναι πραγματικά οι στόχοι της κυβέρνησης και ότι η αθλιότητα είναι κεντρικά σκηνοθετημένη το δείχνει η κάλυψη που έσπευσαν να προσφέρουν στον Αδωνη ο γνωστός και μη εξαιρετέος Βορίδης αλλά και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, που έκανε επίσης αναφορά στο 41% για να δηλώσει ότι (και) οι υποκλοπές κρίθηκαν. Τίποτε δεν είναι τυχαίο λοιπόν! Ούτε αυτός ο «γαλάζιος» διαγωνισμός αθλιότητας που έχει στόχο την κανονικοποίησή της.
