Μια αιρετική συζήτηση με τους εμπνευστές της πρώτης ελληνικής κουίρ όπερας «Orfeas2021».
Ένας φιλµικός συγκερασµός του παρελθόντος και του µέλλοντος στο παρόν. Η διασταλτική έννοια του χρόνου παγιδευµένη σε καρέ. Ο «Ορφέας» του Κλάουντιο Μοντεβέρντι, ένα Μουσείο Μεταφυσικής Ιστορίας, ένας γκέι πρωθυπουργός στον «σεπτό» τόπο µας, το ψυχαναγκαστικό µότο «Live your myth in Greece». Η πρώτη ελληνόφωνη κουίρ όπερα µε στοιχεία µπαρόκ µελοδράµατος προβάλλεται –σε µορφή ταινίας– στο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Θεσσαλονίκης και µε την ευκαιρία µιλήσαµε µε τα ΦΥΤΑ, το ντουέτο εννοιολογικής τέχνης αποτελούµενο από τους Φιλ Ιερόπουλο και Φοίβο ∆ούσο στο οποίο η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ανέθεσε τη διασκευή του έργου του Μοντεβέρντι.
Ποιος είναι ο Ορφέας και τι γυρεύει σε έναν µετα-αποκαλυπτικό µα πάντα γνήσιο ελληνικό κόσµο;
Ο Ορφέας µας είναι ο πρώτος ανοιχτά γκέι πρωθυπουργός της χώρας. Με µεγάλες φιλοδοξίες και αρκετή αλαζονεία επιχειρεί να γράψει µια νέα σελίδα στην ιστορία της χώρας. Αλλά στα σχέδιά του βάζουν ένα στοπ οι θεοί της ελληνικότητας που δεν είναι καθόλου σύµφωνοι µε την πορεία που χαράζει ο νεαρός πολιτικός. Η συνέχεια επί της οθόνης!
Ποιος είναι ο συνεκτικός κρίκος που δένει ένα sci-fi οπερατικό µελόδραµα µε τον Κλάουντιο Μοντεβέρντι;
Το έργο του Μοντεβέρντι ήταν κι αυτό ένα πειραµατικό πολυµεσικό έργο της εποχής του. Ηταν η πρώτη όπερα, δηλαδή το πρώτο έργο που πρότεινε αυτό το είδος θεάµατος, που ένωσε στοιχεία που θεωρούνταν διαφορετικά µέσα/διαφορετικές µεθοδολογίες µέχρι τότε. Ξεκινάµε από κάτι ήδη υβριδικό λοιπόν. Θα µπορούσαµε να πούµε πως η όπερα γενικά ως είδος έχει περίεργη σχέση µε την πραγµατικότητα, δηλαδή υπάρχει κάτι µετα-αυτοαναφορικό στον πυρήνα της έννοιας της όπερας, όπου οι άνθρωποι τραγουδάνε αντί να µιλάνε και αυτό είναι µια βάση για να παίξει κανείς µε το τι είναι πραγµατικό. Αλλά και ο τρόπος µε τον οποίο λέει τη συγκεκριµένη ιστορία ο Μοντεβέρντι στο πρωτότυπο έργο παίζει πολύ µε την πραγµατικότητα/φαντασία και τα περάσµατα µεταξύ ρεαλιστικών και µεταφυσικών σηµείων είναι απότοµα.
Ποια είναι τα βασικά συστατικά του γαλανόλευκου πολτού που έχει επικαθίσει στα εγκεφαλικά κύτταρα του «έθνους» ;
Αποκλειστικά για τους αναγνώστες του Documento φτιάξαµε την επιστηµονικά τεκµηριωµένη συνταγή:
100% γαλανόλευκη ελληνικότητα = 10% µατσίλα: µαγκιά, κλανιά κι εξάτµιση, είναι τόσο βαριά η *** του τσολιά που φτάνει µέχρι την πολιτισµικά αποδεκτή κουλτούρα βιασµού
+ 10% επιλεκτική λευκότητα: ένδοξοι πρόγονοι του βόρειου ηµισφαιρίου (εναντίον µαύρων), αλλά ε όχι και πολύ Ευρωπαίοι (αυτοί είναι αδερφές)
+ 10% βόλεµα: ρουσφέτι, φακελάκι, µαφιόζικες οικογενειοκρατίες, ραγιάδες όπου βολεύει
+ 10% κόµπλεξ ανωτερότητας: όταν εµείς χτίζαµε Παρθενώνες, το ελληνικό δαιµόνιο, των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία (Λιακόπουλος)
+ 10% καφενείο: παγκόσµιο ρεκόρ στις θεωρίες συνωµοσίας, ψευδή βιβλία ιστορίας, ταξιτζήδες, µην ακούς τι λένε θα σου πω εγώ, αντιεµβολιαστές
+ 10% παρελθοντολαγνία: από τα µάρµαρα και τις τραγωδίες µέχρι τους µοντερνιστές της παλιάς Αθήνας, πάντα όσο πιο παλιό τόσο πιο καλό
+ 10% δεισιδαιµονία: παπάδες, κόλλυβα, µάτι, κατάρες και σταυροκόπηµα στο λεωφορείο, Τήνος, Βατοπέδι και Πούτιν
+ 10% αδυναµία διαχείρισης της µετα-οθωµανικής ταυτότητας: από τον καφέ µέχρι τα σκυλάδικα, δεν θα γίνεις µη Τούρκος ποτέ, Ελληνα, Ελληνα
+ 10% παραλία: λευκά σπιτάκια καρτ ποστάλ, δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, live your myth in Greece, φιλέλληνες
+ 10% bullies: αποθέωση της κανονικότητας και κατακρεούργηση του διαφορετικού, ρατσισµός, οµοφοβία, τρανσφοβία, χώρα νοικοκυραίων.
Ο (νεο)ελληνικός πολιτισµός είναι υπέροχα νεκρόφιλος ή νεκρόφιλα υπέροχος;
Η αθεράπευτη νεκροφιλία της ελληνικότητας γενικά δεν παλεύεται. Ειδικά όταν επιστρατεύονται τα πτώµατα του ένδοξου παρελθόντος για να χτιστεί µια νέα εθνική οµοψυχία τότε είναι που νιώθουµε ότι βρισκόµαστε αντιµέτωποι µε µια παρέλαση από αδηφάγα ζόµπι. Ο Πλάτωνας χέρι χέρι µε τον σουβλισµένο Αθανάσιο ∆ιάκο και από πίσω ακολουθεί το κουφάρι του Ιουστινιανού παρέα µε όλα τα άγια λείψανα. Για να ζήσουµε εµείς πρέπει να πεθάνουν τα ζόµπι, αλλά φοβόµαστε ότι εύκολη λύση για να ξεφορτωθούµε την κουστωδία των εθνικών φαντασιώσεων δεν υπάρχει. Ισως γι’ αυτό µερικές φορές προσκαλούµε τα ζόµπι για τσάι στο καλλιτεχνικό µας έργο, µπας και καταλάβουµε τι θέλουν από µας και γιατί µας καταδιώκουν.
Η ταινία είναι αφιερωµένη στον Ζακ/Zackie Oh. Η δολοφονία του ήταν µια πράξη που βρίσκεται σε ευθυγράµµιση µε την «εθνική» ιστορία «µας»;
Ναι, είναι. Ο Ζακ/η Zackie µιλούσε για όλα αυτά που η ελληνική κοινωνία θέλει να σκουπίζει κάτω από το χαλί στην εθνική αφήγησή της: για τα οροθετικά άτοµα, τ@ς sex workers και το sex positivity, για τις πολύχρωµες περιοχές των µεταναστών στο κέντρο, για τους χρήστες ουσιών, για τα non-binary άτοµα που καταπιέζονται από τα δίπολα των φύλων, για το bullying στα σχολεία, για τις γυναικοκτονίες και τη µατσίλα. Η Zackie δεν έπαψε ποτέ να µιλά, ζούσε την αλήθεια της ατρόµητη και γι’ αυτό και τη φοβούνταν και µισούσαν τόσο οι Ελληνάρες. Ασχέτως µε το τι ακριβώς έγινε εκείνη την ηµέρα στη Γλάδστωνος, ο τρόπος µε τον οποίο η Zackie κανιβαλίστηκε από τα ΜΜΕ και τα social media µετά τον θάνατό της δείχνει πως η ελληνική κοινωνία την ήθελε νεκρή. Κι αυτή είναι τελικά µια πολιτική δολοφονία.
INF0
Η ταινία «Orfeas2021» προβάλλεται τη Δευτέρα 8/11 (21.00) στην αίθουσα «Τζον Κασσαβέτης» στο πλαίσιο του τμήματος Film Forward – Διαγωνιστικό του 62ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Online προβολή από την πλατφόρμα του φεστιβάλ 9-14/11