Θα γράψω κάτι που σε πολλούς δεν θα αρέσει αλλά εδώ είμαστε κάποιοι δημοσιογράφοι για να γράφουμε όσα δεν θέλουν οι οπαδοί της νεοφιλελεύθερης ορθότητας (μην εξηγήσουμε τώρα τι είναι αυτό, ας βάλει ο καθείς όποιο πρόσημο θέλει) να γράψουν.
Ο Φώτης Κουβέλης μπήκε στο στόχαστρο των συστημικών ΜΜΕ, των πολυπληθών οπαδών τους, της σημερινής ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που σέρνονται πίσω τους, διότι αφενός τα βρόντηξε τον Ιούλιο του 2013 από την τότε συγκυβέρνηση λόγω του κλεισίματος της ΕΡΤ αφετέρου δεν δέχθηκε (με ομόφωνη απόφαση της ΔΗΜΑΡ, να τα γράφουμε κι αυτά) να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας (άλλοι πέταγαν τη σκούφια τους) ένα χρόνο μετά οδηγώντας σε πτώση την τότε Κυβέρνηση.
Μέχρι τότε ήταν ένας «σοβαρός», «μετριοπαθής» Αριστερός που είχε το σθένος δύο χρόνια μετά την αποχώρησή (2010) του από τον ΣΥΡΙΖΑ να βάλει τη ΔΗΜΑΡ στη συγκυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ προκειμένου η χώρα να προχωρήσει, με το δεύτερο μνημόνιο εννοείτε, όπως έλεγε τότε τον Ευρωπαϊκό της δρόμο.
Τώρα που ο Φ. Κουβέλης δέχθηκε να μπει στην Κυβέρνηση στηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, με ορατό τον στόχο εξόδου από τα μνημόνια, μετατράπηκε σε μαύρο πρόβατο. Σε έναν οπορτουνιστή πολιτικό που δεν διστάζει να διανύσει τη διαδρομή από τον ΣΥΡΙΖΑ στη συγκυβέρνηση με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ξανά πίσω στην ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν αποκλείω μάλιστα να τον κατηγορήσει για οπορτουνισμό και ο άλλοτε σύντροφός του Βασίλης Οικονόμου ο οποίος σήμερα βρίσκεται στη ΝΔ και το καλοκαίρι του 2013, όταν έκλεινε η ΕΡΤ και η ΔΗΜΑΡ αποχωρούσε από την Κυβέρνηση, χαρακτήριζε τον Ευάγγελο Βενιζέλο «φωνή της λογικής» ή η κα. Κατερίνα Μάρκου που μέσα στην κρίση άλλαξε περισσότερα κόμματα από όσα τα μνημόνια που ψήφισε.
Όμως ο κ. Κουβέλης τον Απρίλιο του 2016 σε μία συνέντευξή του στο καθόλου φιλικό Κυριακάτικο «Βήμα» και στον ακραιφνή διώκτη των «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» Β. Χιώτη, είχε περιγράψει τους λόγους της μεταστροφής του. «Η εκτίμησή μου», έλεγε τότε ο κ. Κουβέλης, «είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο καλοκαίρι πραγματοποίησε μια σημαντική ευρωπαϊκή στροφή. Καρπός της μετακίνησης αυτής – προσωπικά θα τη χαρακτήριζα ως μετατόπιση στον χώρο του αριστερού ρεαλισμού – υπήρξε η σκληρή αλλά αναγκαία συμφωνία με τους δανειστές και η αποδοχή εκ μέρους του της θέσης ότι η ευρωζώνη αποτελεί μονόδρομο για τα συμφέροντα της χώρας και της κοινωνίας. Η εξέλιξη αυτή αίρει σε μεγάλο βαθμό τους λόγους που κατέστησαν επιβεβλημένη την αποχώρησή μας από τον Συνασπισμό το 2010».
Γι αυτό η απορία μου δεν είναι γιατί ο κ. Κουβέλης επανέκαμψε στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά γιατί ακριβώς αυτή η βίαιη «μετατόπιση στον χώρο του αριστερού ρεαλισμού» του σημερινού Κυβερνώντος κόμματος δεν οδήγησε με γρήγορα πηδηματάκια στην Κυβέρνηση τον χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας, του μετριοπαθούς κέντρου και τα κόμματα που τον εκφράζουν.
Το αντίθετο μάλιστα οι αθεόφοβοι «ΜενουμΕυρωπαίοι», αντί να ομνύουν στον μετανοημένο ΣΥΡΙΖΑ έκαναν και συλλαλητήριο στο Σύνταγμα για να φύγει από την Κυβέρνηση γιατί σε ένα εξάμηνο ασπάσθηκε τις θέσεις τους και άφησε στην άκρη τον ριζοσπαστικό εφηβικό εαυτό του. Είναι οι ίδιοι σήμερα που αγκαζέ με τους Κυριάκο Μητσοτάκη, Άδωνη Γεωργιάδη και με φόντο το κάδρο Σαμαρά εγκαλούν τον Φ. Κουβέλη για οπορτουνισμό.
Αισθάνομαι ότι κριτική στον κ. Κουβέλη δικαιούται να κάνουν δύο άνθρωποι (είτε έχουν δίκιο είτε όχι): ο Π. Λαφαζάνης (διαχρονικά από τότε που στον ΣΥΡΙΖΑ ανανεωτές και αριστερό ρεύμα έτρωγαν τα μουστάκια τους) και ο Π. Καμμένος για όσα του έχει κατά καιρούς σούρει, ειδικά τώρα που θά ‘ναι κοντοχωριανοί.