Mία στροφή πριν ο ημιμαραθώνιος της κανονικής περιόδου της Euroleague φτάσει στο νήμα του, οι ελληνικές ομάδες βρίσκονται σε θέση ισχύος και απειλούν να επαναλάβουν με χρονοκαθυστέρηση 5 ετών το διπλό κατόρθωμα του 2012, όταν ταξίδεψαν μαζί στην Κωνσταντινούπολη για το φάιναλ-φορ.
Τότε, βέβαια, η αφετηρία ήταν διαφορετική. Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλοι συνέχιζαν απτόητοι την κούρσα των εξοπλισμών, οπότε οι δύο «αιώνιοι» είχαν τη δυνατότητα να προσελκύουν κορυφαία ονόματα της παγκόσμιας προπονητικής (Ίβκοβιτς, Ομπράντοβιτς) και του παρκέ.
Ο Ολυμπιακός πλήρωνε -και δημιουργούσε- υπεραξίες που γνώριζε ότι θα ήταν δύσκολο να εξυπηρετήσει στην εποχή ύφεσης που ερχόταν, ενώ ο Παναθηναϊκός αποχαιρετούσε τη χρυσή εποχή του «Ζοτς» και ξεκινούσε μία μάλλον δυσοίωνη αναδόμηση, αποψιλωμένος από προπονητή, παίκτες και ιστορικούς παράγοντες.
Ωστόσο, η δυναμική που απέκτησαν μέσα στην εικοσαετία 1996-2016 οι κορυφαίες ελληνικές ομάδες, με τα 6+3 ευρωπαϊκά τους τρόπαια, είναι ένα πλεονέκτημα που δεν γίνεται να αγνοηθεί. Όσοι το υποτίμησαν, το πλήρωσαν με οδυνηρές ήττες μέσα στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός ανακάλυψε σε εκείνον τον αλησμόνητο τελικό του 2012 τη συνταγή και τη χημεία που έμελλε να τον οδηγήσουν στον θρόνο και να τον καθιερώσουν ως σταθερό διεκδικητή των τίτλων,, ενώ ο Παναθηναϊκός έχει την τεχνογνωσία, το λαϊκό έρεισμα και το ειδικό βάρος για να σηκώνεται δυνατός κάθε φορά που σκοντάφτει.
Στην πραγματικότητα, ο χειρότερος εχθρός των δύο είναι ο κακός εαυτός τους, αυτός που βγαίνει στην επιφάνεια όποτε βρίσκονται αντιμέτωποι εντός των τειχών. Ο αλληλοσπαραγμός δρομολόγησε απρόσμενες αποτυχίες στην Ευρώπη όταν κάποιος νικητής εγχώριου ντέρμπι έβγαινε από τα σύνορα αλλοπαρμένος, ενώ οι παιδιάστικες κόντρες των δύο διοικήσεων ναρκοθετούν το ίματζ των δύο ομάδων, κατά τρόπο που ευτυχώς μένει κλειδωμένος στα ντουλάπια εσωτερικής κατανάλωσης.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι πλέον σχεδόν απίθανο να βρεθούν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αντιμέτωποι στα μαρμαρένια αλώνια της φετινής Euroleague. Εάν τα αποτελέσματα της ερχόμενης εβδομάδας ακολουθήσουν τη λογική, οι ομάδες μας θα βρεθούν σε παράλληλες τροχιές μέχρι τον τελικό του Μαϊου.
Mετά τα χθεσινά αποτελέσματα, με τον θρίαμβο του «τριφυλλιού» επί της ευρωπρωταθλήτριας ΤΣΣΚΑ, είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι ομάδες μας θα ξεκινήσουν τα προημιτελικά με πλεονέκτημα έδρας. Στη σειρά των 3-5 αγώνων που θα ξεκινήσουν την Τρίτη του Πάσχα, θα παίξουν σε ελληνικό έδαφος το πρώτο, το δεύτερο και -αν χρειαστεί- το πέμπτο παιχνίδι. Το πιθανότερο είναι να ζευγαρώσουν οι μεν «κόκκινοι» με την ισχυρότατη Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς, οι δε «πράσινοι» με την ίδια Βασκόνια που τους απέκλεισε πέρυσι.
Ωστόσο, η έδρα βγάζει φαβορί. Το ΟΑΚΑ είναι άπαρτο κάστρο για τις 14 ξένες ομάδες που το επισκέφτηκαν φέτος (0-14), ενώ το ΣΕΦ γίνεται βατό μόνο όταν ο Ολυμπιακός συλλαμβάνεται αφηρημένος, πράγμα που συμβαίνει μόνο στην κανονική περίοδο. Ο Παναθηναϊκός εμφανίζεται πια πλήρης και απίστευτα βελτιωμένος μετά την επιστροφή του Τζέιμς Γκιστ, αλλά ο τραυματισμός του Λοτζέσκι δημιούργησε ανεπιθύμητους κυματισμούς στο λιμάνι.
Όπως κι αν έχει το πράγμα -και εκτός συνταρακτικού απροόπτου- η Τρίτη του Πάσχα θα βρει κατάφωτα τα δύο ελληνικά λημέρια της Euroleague. Και μόνο αυτό το γεγονός είναι ένας θρίαμβος, για το άθλημα που επιμένει να πηγαίνει κόντρα στο ποτάμι της παρακμής και της κακομοιριάς.
