Η Λιλή Ζωγράφου είχε γράψει κάποτε ένα συγκλονιστικό βιβλίο «Μου σερβίρετε ένα βασιλόπουλο, παρακαλώ». Αυτό το υπέροχο βιβλίο της θυμήθηκα μετά τις εκλογές του 2023 βλέποντας παντού τις βαρύγδουπες αναλύσεις για το πώς χάσαμε. Φταίει ο Κατρούγκαλος, οι 53, η κυρά Θεανώ με τα γεμιστά της, ο Τσίπρας που δεν πήρε εγκαίρως το καπελάκι του να φτιάξει άλλο κόμμα, να μην υπάρχει και φαγωμάρα με τον Σκουρλέτη, βρε αδερφέ.
Ε ναι λοιπόν, ηττηθήκαμε, κύριοι. Ηττηθήκαμε, που να πάρει, γιατί δεν ψωνίζαμε από το Κολωνάκι και με τις γραβάτες ήμασταν τσακωμένοι.
Ηττηθήκαμε γιατί πετάει το μαλλί του Πολάκη και δεν πηγαίναμε για αστακό αλλά τη βγάζαμε με τσίπουρο και σουβλάκια. Γιατί οι άλλοι έδειχναν πλάνο με το ωραίο φόρεμα της Σταχτοπούτας –τύφλα να ’χει η Μαρί Σαντάλ– και εμείς δείχναμε τις σκηνές που κόπηκαν, δηλαδή πως ξανάγινε η άμαξα κολοκύθα.
Χάσαμε, σύντροφοι. Γιατί αφήσαμε κάτω το μαγικό ραβδί της ελπίδας. Γιατί σ’ ένα λαό που μεθά με τις νίκες του Ολυμπιακού εμείς δείχναμε τι έκαναν τα κορίτσια που ο πρίγκιπας τα παράτησε για την επόμενη Σταχτοπούτα.
Εκεί που οι άλλοι έδειχναν ορεινή ποδηλασία και πρωθυπουργικά αεροπλάνα και ομιλίες στο Χάρβαρντ και «Λάμψη» του Φώσκολου με Βίρνα και Γιάγκο Δράκο εμείς μιλούσαμε για το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Εκείνοι με την γκλαμουριά κι εμείς με την αλήθεια μας. Και θέλαμε να κάνουμε προκοπή στον κόσμο του λαϊφστάιλ;
Το δικαίωμα στο όνειρο κόψαμε στους Νεοέλληνες, σύντροφοι. Και οι Δον Κιχώτηδες δεν μας συγχώρεσαν την αποκοτιά, που τους ξυπνήσαμε απ’ τον έρωτα με την αγαπημένη Δουλτσινέα. Εκείνοι έδειχναν τη νύφη του πρίγκιπα κι εμείς τους δείχναμε τη θλιμμένη πριγκίπισσα που την κεράτωνε με την καλύτερή της φίλη, το τέρας.
Εκείνοι μιλούσαν για εξαγωγές κι επενδύσεις και άλλα βαρύγδουπα τύπου «Δυναστείας» κι εμείς δείχναμε τις ετεροθαλείς αδερφές της Σταχτοπούτας που παντρεύτηκαν τους γείτονες, που έπιναν κάπου κάπου και τις έδερναν κιόλας.
Και αυτήν τη δίψα ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης για να κοιμηθούμε χορτάτοι, για να βάλουμε πολλές σοκολάτες, κυρ Παντελή μου, δεν την είδαμε.
Μας ξέφυγε τούτη η λάμψη κι ας ήταν από πετσωμένα δάχτυλα και παρακολουθήσεις τύπου Predator. Δεν είδαμε ότι στην Ελλάδα καταλάγιασε η οργή για τα Τέμπη αλλά ο Ελληνας τα σπάει άμα κάτι δεν πάει καλά στο «Survivor».
Τα μάτια στραμμένα τα είχαμε μόνο στη φέτα και στο γάλα και στο σουπερμάρκετ που έχει γίνει χρυσοχοείο.
Φταίμε, λοιπόν, γιατί δεν μάθαμε ότι καλύτερα να σερβίρεις στον άλλο ένα ωραίο παραμύθι να ονειρεύεται, αντί να του δείχνεις τον λογαριασμό του ρεύματος και της εφορίας και να τον κάνεις να βαρυγκoμάει κι άλλο.
Φταίμε γιατί αντί να δείχνουμε στον ψηφοφόρο την Κουλιανού, που είναι κορμάρα η αθεόφοβη πενηντάρα, του δείχναμε την πεθερά του με άβαφο μαλλί, αγουροξυπνημένη.
Φταίμε λοιπόν, σύντροφοι. Γιατί δεν βάλαμε φρου φρου κι αρώματα κι αλατοπίπερο στην πεζή καθημερινότητα των πολιτών. Και το χαμόγελο του Αλέξη ήταν το μόνο που τους έδινε ελπίδα και τους το πετσοκόψαμε κι αυτό. Τους χαλάσαμε το όνειρο και τους στερήσαμε την αστερόσκονη.
Κι ας ήξεραν κατά βάθος πως το όνειρό τους ήταν μαγιάτικης νυκτός, δεν μας το συγχώρησαν. Κι αν θέλουμε να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας, μόνο με χαμόγελο και θετική στάση μπορούμε να κερδίσουμε ξανά αυτό τον κόσμο…
*Η Αννα Στεργίου είναι υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στον νομό Θεσπρωτίας
