Φρου φρου και οράματα: Τεράστιες προσπάθειες των εντίμων αξιωματούχων ώστε η χώρα αργά μα σταθερά να γίνει επενδυτικός παράδεισος. Απειρες οι ώρες της σκληρής δουλειάς πάνω σε όλες τις κρίσιμες λεπτομέρειες ώστε ο αναπτυξιακός σχεδιασμός να ανοίξει πολύ σπουδαίους ορίζοντες για τα επόμενα 50 ή και 100 χρόνια. Μακρόπνοες επενδύσεις προετοιμάζονται που θα βελτιώσουν προς το καλύτερο τη ζωή όλων, τα βήματα προς την κατεύθυνση του αναγκαίου εκσυγχρονισμού διαδέχονται το ένα το άλλο. Από τις ράγες της προόδου που οι σπουδαίοι ταγοί μας με τόσες θυσίες και κόπους μπόρεσαν να μας βάλουνε δεν θα εκτροχιαστούμε ποτέ. Χαράς ευαγγέλια ενώπιον μας.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν ισχύει, ποτέ δεν ίσχυε. Όλα τα παραπάνω – ζωτικά τόσο γι’ αυτούς που τα παράγουν όσο και γι’ αυτούς που τα καταναλώνουν – καθημερινά ψεύδη συναντιούνται διαχρονικά ως (ο κυρίαρχος) τρόπος της πολιτικής επικοινωνίας μόνο σε πολύ καθυστερημένα κοινωνικό πολιτικά περιβάλλοντα, εκεί και μόνο όπου η ατέλειωτη παπαρολογία των (εκάστοτε) κυβερνητικών αξιωματούχων προς το εύπιστο ποίμνιο λειτουργεί ως το μόνιμο υποκατάστατο της παντελούς αδυναμίας τήρησης από μέρους τους ακόμα και των πλέον στοιχειωδών και αυτονόητων.
Το ένα και μοναδικό πραγματικό κριτήριο που κρίνει αυτούς που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη διοίκησης μιας στοιχειωδώς προηγμένης (μη καθυστερημένης) χώρας – πόσο μάλλον αν είναι (και συστήνονται ως) έμπειροι πολιτικοί καριέρας, μια ζωή σε αυτή την αγορά κινούμενοι κι από αυτήν βιοποριζόμενοι – είναι η έμπρακτη επί καθημερινής βάσεως απόδειξη της ικανότητάς τους να επιβλέπουν και να εγγυούνται την τήρηση των στοιχειωδών και αυτονόητων.
Η παραβίαση αυτού του κριτηρίου (στοιχειώδους διοικητικής ικανότητας), αυτόματα σημαίνει ότι όλα τα μεγάλα λόγια και στρατηγικά οράματα που θέλουν τους όποιους κυβερνώντες σπουδαία οραματικά (άριστα) μυαλά ταμένα να καθοδηγούν ένα πολύ χαμηλού επιπέδου ποίμνιο στο θείο δρόμο της προόδου – ωσάν ποίμνιο και ποιμένες να παράγονται από διαφορετικό ανθρωποείδος/κοινωνικό δείγμα – δεν είναι παρά ο αυταπόδεικτος ‘‘κωδικός της καθυστέρησης’’ που επιβάλλεται το ταχύτερο δυνατό να τερματιστεί.
Ορθά – κοφτά: Ώρα μη προχωρημένη βραδινή, ημέρα αιχμής (τέλος γιορταστικού τριημέρου), καιρικά φαινόμενα μια χαρά, ούτε σεισμός, ούτε καταποντισμός, ούτε πυρκαγιά, ούτε πλημμύρα, ούτε ομίχλη, ούτε καταιγίδα, ορατότητα καλή, στο κέντρο της Ελλάδας (λίγο έξω από τη Λάρισα), δέκα λεπτά από κεντρικότατο (κομβικό) σταθμό. Το πιο φτηνό από τα δημόσια μεταφορικά μέσα γεμάτο με νέους ανθρώπους, ανάμεσά τους και πολλούς φοιτητές οι οποίοι επιστρέφουν στα μαθήματά τους, συγκρούεται αμέριμνα μετωπικά full ταχύτητα με εμπορικό τρένο χωρίς τίποτε να παρεμβαίνει έστω ύστατη ώρα – ακόμα και λίγα δευτερόλεπτα πριν να επιχειρείτο φρενάρισμα μπορεί (κοινή λογική) ο αριθμός των θυμάτων να ήταν κλάσμα του τελικού – για να μην υπάρξει εκατόμβη.
Σε συνθήκη στοιχειωδώς προηγμένης χώρας, ή αλλιώς, σε μιά χώρα όπου η βασική (στοιχειώδης) μεταξύ κυβερνητών και κυβερνωμένων συμφωνία δημοκρατικής συνύπαρξης δεν θα μπορούσε παρά να εδράζεται στο ‘‘ελάχιστο της ντροπής’’ – αυτό που στη δημοκρατική γλώσσα μας συστήνεται ως ευθιξία – όλο το υπό την υψηλή προεδρία του υψηλοτάτου (1.89) Κυρ. Μητσοτάκη γραβατωμένο γελοιωδέστατο σοβαροφανές μικροαστικό μαλακό συναπάντημα ”κομματικών και φίλων” που εδώ και 3,5 χρόνια παριστάνει την υπεύθυνο κεντροδεξιά κυβέρνηση, μετά το δυστύχημα των Τεμπών θα όφειλε να εξαφανιστεί (πολιτικά) από προσώπου γης, να εξαϋλωθεί όπως τα ανύποπτα παιδιά στα πρώτα βαγόνια του – αυταπόδεικτα – παρατημένου στην τύχη του και στην εύνοια των (αρίστων) θεών του Ολύμπου τρένου των Τεμπών.
Αυτό θα όφειλε να κάνει αντί κουτοπόνηρα όσο δε πάει άλλο να περιφέρει από μέσου σε μέσο τους επαγγελματίες ντελάληδες της ψευτό επάρκειάς του κακότεχνα να παριστάνουν τους βαθύτατα συντετριμμένους, σερβίροντας ηθικολογίες/ κενολογίες του συνήθους χριστιανό καθοδηγητικού πρώτου πληθυντικού τύπου ”δεν είναι ώρα αντιπαραθέσεων αλλά βαθιάς θλίψης και περισυλλογής, όλοι θα πρέπει να αναλογιστούμε τις διαχρονικές ευθύνες μας και να φροντίσουμε ότι θα γίνει διερεύνηση σε βάθος ώστε ποτέ κάτι τέτοιο να μην επαναληφθεί’ με μοναδικό (προκλητικά εμφανή) στόχο την αποσύνδεση στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό των αυταπόδεικτων (συντριπτικών) ευθυνών από το πολιτικό κόστος
*ΥΓ (για αυτές και αυτές μονάχα που μπορούμε βαθύτερα και συνεννοούμαστε): Βολικά, μα την αλήθεια όλα όσα – εκκινώντας από τη περίοδο των αγρίων ιδιωτικοποιήσεων της Θάτσερ 4 δεκαετίες πριν στη μετά βιομηχανική Αγγλία, περνώντας μια μικρή βόλτα από την αγία (φερόμενη ως) αριστερή ημιμάθεια με τις συνήθεις στάσεις αποστήθισης στις κάμποσες εικονοποιημένες κινηματογραφικές φαντασιώσεις και καταλήγοντας στη (πιό) μικρή οθόνη που όλους και όλες (πλέον) μας ενώνει – συμπυκνώνονται στο ελαφρολαϊκό δοξαστικό ‘‘φταίει ο καπιταλισμός ηλίθιε’’.
Όμως: Δεν φταίει ΜΟΝΟ ο καπιταλισμός ηλίθιε, μια τέτοια (ελαφρολαϊκή) γενίκευση – ρε πανηλίθιε! – καταρχάς βολεύει (θρέφει) αυτούς που εσύ θέλεις μια ζωή να νομίζεις πως είναι τ’ αποκλειστικά – εσύ δεν είσαι; – γεννήμματα και θρέμματά του.
