Τα Βριλήσσια, η Πεντέλη, ο Βαρνάβας, η Νέα Μάκρη, το Χαλάνδρι, ο Μαραθώνας μετράνε ακόμη τις πληγές τους.
Δεν έχουν μείνει πολλά να ειπωθούν που δεν έχουν ειπωθεί ήδη.
Κάθε χρόνο θρηνούμε και ένα μέρος αυτής της χώρας. Στην περίπτωση της Πεντέλης, αυτού του υπέροχου βουνού που δεν αξίζει σε αυτή την άθλια πόλη, ο θρήνος έχει επέλθει πολλές φορές τις τελευταίες δεκαετίες. Κάθε φορά που κάνει να ξεμυτίσει και να νιώσει ξανά κάτι περισσότερο από βράχος, μια φωτιά θα ισοπεδώσει κάθε ίχνος ζωής.
Δεν υπάρχει λόγος για δάκρυα όμως. Κλαις μόνο όταν αποτυγχάνεις σε μια υπαρκτή προσπάθεια. Αν δεν έχεις προσπαθήσει, τότε δεν υπάρχει και αποτυχία. Μόνο μια μαθηματικά δεδομένη εξέλιξη.
Έτσι και οι φωτιές. Κανείς δεν έκανε τίποτα ποτέ για να μην είναι καταστροφικές. Και όλοι συνεχίζουν να μην κάνουν τίποτα.
Αν μιλήσετε με δασολόγους, θα τους δείτε σχεδόν να γελάνε όταν κάποιος αποκαλεί τις φωτιές «ανυπέρβλητες», όπως είπε ο Κικίλιας προχθές. Θα σας πουν ότι η αντιπυρική δουλειά δε γίνεται μόνο τη στιγμή της φωτιάς, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα, όταν τα δάση καθαρίζονται από τη λεγόμενη βιομάζα που στα μεσογειακά δάση λειτουργεί ως επιταχυντής της φωτιάς. Η μόνη φορά φυσικά που πήγε να το συζητήσει αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν όταν μυρίστηκε το ενδεχόμενο να εμπλακεί η αγαπημένη του ιδιωτική πρωτοβουλία.
Η δουλειά γίνεται όπως λένε οι δασολόγοι σε όλο τον κόσμο από το έδαφος. «Ο βασικός εξοπλισμός των πυροσβεστών στις ΗΠΑ είναι οι αξίνες, οι τσάπες και οι πυρσοί. Δεν πάνε να πετάνε άκριτα νερό σε μια πυρκαγιά, γιατί πολύ απλά το νερό δε φτάνει καν στην εστία. Αν δεν βάλεις, όπως λένε οι Αμερικανοί, “boots on the ground”, δηλαδή “μπότες στο έδαφος”, για να χτυπήσεις την πυρκαγιά εκεί που είναι αδύναμη, δε θα τη σβήσεις με εναέρια μέσα». Αυτά τα έλεγε πέρσι στο Documento ο επίκουρος καθηγητής Δασοπροστασίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ερευνητής στη δασική υπηρεσία των ΗΠΑ Παλαιολόγος Παλαιολόγου με αφορμή μια άλλη φωτιά, στην Εύβοια, που είχε οδηγήσει και στον τραγικό θάνατο δύο πιλότων όταν συνετρίβη το Canadair που χειρίζονταν.
Τίποτα από αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα. Ούτε προετοιμασία πριν την «αντιπυρική» περίοδο, ούτε συντονισμένη κατάσβεση κατά τη διάρκεια της φωτιάς.
Τα εναέρια μέσα και οι επίγειες δυνάμεις υπακούνε σε «τηλέφωνα» και στα «πήγαινε εκεί γιατί έχουν μαζευτεί κάμερες και δείχνουν». Πολυδιάσπαση, λες και όλη η Πυροσβεστική πάσχει από μαζικό ΔΕΠΥ.
Οι πυροσβέστες διακινδυνεύουν καθημερινά τις ζωές τους, μόνο και μόνο για να τους λένε ήρωες για έξι μήνες και τεμπέληδες για άλλους έξι. Και φυσικά να μην τους προσλαμβάνουν ποτέ, είτε επειδή είναι… χοντροί, είτε επειδή ακόμη και εκεί δημιουργήσαμε μια θηριώδη γραφειοκρατία που τους χωρίζει σε εποχικούς, συμβασιούχους και μόνιμους.
Κάπως έτσι οδηγούμαστε στο να τρέχουν 700 πυροσβέστες να σβήσουν μια φωτιά που πιάνει τη μισή Αττική, σε αντίθεση με τους 7.000 αστυνομικούς που μαζεύονται κάθε χρόνο για να απολαύσουν αραχτοί την πορεία της 17ης Νοεμβρίου.
Κάπως έτσι οδηγούμαστε στο να φτάνουν οι πυρκαγιές από τον Βαρνάβα στα Βριλήσσια. Ή από τη μια «όχθη» της Εύβοιας στην άλλη, ή από τη βόρεια Ρόδο στη νότια, ή να απανθρακώνει το δάσος της Δαδιάς.
Και όσο συμβαίνουν αυτά, έχουμε κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις διαχρονικά να συμφωνούν μόνο σε ένα πράγμα: στην «προτεραιοποίηση» τη στιγμή της φωτιάς. Πρώτα οι ζωές, μετά οι περιουσίες, ε, και αν μας μείνει χρόνος, σβήνουμε και κανένα πεύκο.
Όμως όσο η «προτεραιοποίηση» δεν περιλαμβάνει στην κορυφή της το περιβάλλον, τότε και ζωές θα χάνονται, και περιουσίες θα καίγονται και τα δάση θα εξαφανίζονται. Μαθηματικά δεδομένο κι αυτό, κι ας με πείτε ακραίο.
Οπότε ας μην θρηνούμε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να στοκάρουμε αντιασφυξιογόνες μάσκες γιατί μόνο έτσι θα μπορείς σε λίγα χρόνια να κυκλοφορήσεις στην Αττική και ιδιαίτερα στην Αθήνα. Πάρτε πολλές, να έχουμε για καιρό γιατί είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στην «ομορφότερη χώρα του κόσμου». Πάρτε και σε μικρά μεγέθη για τα παιδιά σας, που είχαν την «ευλογία» να γεννηθούν σε γωνιά του πλανήτη που αυταναφλέγεται κάθε καλοκαίρι.
***
ΥΓ: Μετά από αυτό το «χαστούκι» που φάγαμε για άλλη μια φορά μαζικά και μας θύμισε ακριβώς σε ποια χώρα ζούμε, διάβασα μια δήλωση πολιτικού αρχηγού που έλεγε ότι αυτό που συνέβη, «ταιριάζει στην Καμπούλ, όχι στην Αθήνα». Ο ίδιος, την προηγούμενη μέρα είχε πει ότι «δεν είναι τώρα η στιγμή να μιλήσουμε για τις όποιες ελλείψεις». Και σκέφτηκα: πόσο δίκιο είχε τότε... Καλύτερα να μην ερχόταν η στιγμή να μιλήσει. Πάντως αυτό το κολληματάκι με τη Νότια Ασία, να το δούνε λίγο εκεί στην πολύ προοδευτική αριστερά. Μια με την «αντζέντα Ισλαμαμπάντ», μια με τα «ούτε στην Καμπούλ», αρχίζει και διαμορφώνεται ένα λίγο περίεργο μοτίβο, δε νομίζετε; Btw, στην Καμπούλ οι κυβερνήσεις (αμερικανοφόρετες, ταλιμπανικές, άλλες, ή όλα τα παραπάνω) αντιμετωπίζουν λίγο πιο σύνθετα προβληματάκια από τα δικά μας. Επίσης, όσο κι αν φωνάζαμε προχθές ότι «δε γίνονται αυτά τα πράγματα», κατά βάθος όλοι ξέρουμε ότι αυτό που συνέβη ταιριάζει μια χαρά στην Αθήνα. Είναι το ίδιο που έγινε στη Δαδιά, τη Ρόδο και την Εύβοια. Ε, πόσες φορές να (ξανα)σοκαριστείς πια;
ΥΓ2: Εύχομαι μια μέρα να αγαπήσετε ένα βουνό, με τον ίδιο τρόπο που αγαπάμε την Πεντέλη όσοι μεγαλώσαμε στους πρόποδές της.
