Οι συντηρητικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο επαναλαμβάνουν το ίδιο εγκληματικό λάθος: προσπαθούν να περιχαρακώσουν, να ελέγξουν και να καθυποτάξουν το πιο ανυπότακτο, το πιο ελεύθερο και το πιο εξεγερσιακό κομμάτι της κοινωνίας που είναι η νεολαία. Πάντα, βέβαια, αποτυγχάνουν οικτρά.
Πεδίο εφαρμογής της πολιτικής τους είναι η μαθητική και φοιτητική νεολαία, λογίζοντάς την ως ένα κοινωνικό υποσύνολο το οποίο είναι λιγότερο ενταγμένο και συνδεδεμένο με τις ζωτικές ανάγκες της υπόλοιπης κοινωνίας, ωσάν να πρόκειται για υβρίδια μέσα σε ενυδρείο.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί το σύστημα απέναντι στη σπουδάζουσα (στο δημόσιο σύστημα) νεολαία έχει απολύτως παρακρατικά χαρακτηριστικά και υπακούει στη γραμμική ακολουθία: στοχοποίηση, κατασυκοφάντηση, υποχρηματοδότηση, υποβάθμιση, κοινωνικός αυτοματισμός, καταστολή, θεσμικό πλαίσιο με περιορισμό του αυτοδιοίκητου, της ελευθερίας διακίνησης των ιδεών και ενίσχυση του ιδιωτικού έναντι του συρρικνωμένου δημόσιου συστήματος.
Ομως το (παρα)κράτος όσες προσπάθειες κι αν κάνει είναι καταδικασμένο σε συνεχή αποτυχία, γιατί ποτέ δεν μελέτησε για να πιάσει τη βάση εισαγωγής στο μάθημα της Ιστορίας.
Η Ιστορία διδάσκει αυτούς που τη μελετούν και διδάσκονται από αυτήν, οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να τη βιώνουν πάλι και πάλι ως αρνητικοί πρωταγωνιστές και εντέλει ως μόνιμα ηττημένοι. Αλλιώς θα γνώριζαν ότι υπάρχουν δεκάδες ιστορικά παραδείγματα εξεγέρσεων που ξεκίνησαν από τη νεολαία με πρωταρχικό διακύβευμα την παιδεία αλλά προχώρησαν σε ευρύτερα σχέδια αντίστασης και διεκδικήσεων, συμπαρασύροντας ευρύτερες κοινωνικές διαστρωματώσεις των χαμηλών εισοδηματικά τάξεων.
Ο Μάης του 1968 στη Γαλλία ξεκίνησε με καταλήψεις από τους μαθητές και τους φοιτητές που κλιμακώθηκαν με γενικές απεργίες ολόκληρου του γαλλικού λαού. Η εξέγερση μεταλαμπαδεύτηκε σε όλη την Ευρώπη.
Η ταινία «Φράουλες και αίμα» εξιστορεί την εξέγερση (Απρίλιος 1968) των φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια ενάντια στο σύστημα της εκπαίδευσης, αλλά και ενάντια στα κέντρα κατάταξης στον στρατό (πόλεμος του Βιετνάμ) και στις φυλετικές διακρίσεις.
Τον Νοέμβριο του 1973 στην Ελλάδα η εξέγερση του Πολυτεχνείου ξεκίνησε με αφορμή την επιβολή μη εκλεγμένων ηγετών στην ΕΦΕΕ, την υποχρεωτική στράτευση των αντιστασιακών φοιτητών και εξελίχθηκε σε αντιδικτατορική εξέγερση του λαού που συνέβαλε καθοριστικά στην πτώση της χούντας λίγους μήνες μετά.
Τον Ιανουάριο του 1991 ο πατέρας Μητσοτάκης προσπάθησε να επιβάλει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αλλά η μαζική αντίσταση μαθητών και φοιτητών απέτρεψε τα σχέδιά του. Η νίκη εκείνη της νεολαίας σφραγίστηκε με το αίμα του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα που δολοφονήθηκε από παρακρατική ομάδα της ΟΝΝΕΔ.
«Πολλοί ρωτούν ποιοι είμαστε και μερικοί νομίζουν κιόλας πως το ξέρουν. Είμαστε, λέει, ένα μάτσο μυξιάρικα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Αλλά δεν έχουμε μύξες. Εκείνο που έχουμε είναι φόβος κι ελπίδα» (από το βιβλίο «Φράουλες και αίμα»).
