Η μυθική πλέον τηλεοπτική σειρά του Τζεφιρέλι, που εξακολουθεί να προβάλλεται σταθερά κάθε Πάσχα – και Χριστούγεννα σε ορισμένες περιπτώσεις- στους δέκτες δεκάδων χωρών (ανάμεσα τους και η Ελλάδα) είναι απόλυτα συνυφασμένη με το όνομα του φανατικού καθολικού σκηνοθέτη που απέδωσε με σεβασμό και πίστη στις Γραφές τα Πάθη του Χριστού στον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» που γυρίστηκε για λογαριασμό της ιταλικής τηλεόρασης το 1977.
Η επιλογή του άγνωστου τότε Bρετανού ηθοποιού Ρόμπερτ Πάουελ για το ρόλο του Χριστού (παρότι αρχικά ο Τζεφιρέλι τον υπολόγιζε για τον χαρακτήρα του Ιούδα) ήταν το σημείο-κλειδί πάντως για πολλούς κριτικούς της τεράστιας απήχησης που γνώρισε η σειρά. Το διαπεραστικό και ατάραχο βλέμμα του Πάουελ και κυρίως η ικανότητα του να μην κλείνει εύκολα τα μάτια, του «χάρισαν» εν τέλει ο κορυφαίο ρόλο της καριέρας του.
Μάλιστα για να του προσδώσει ακόμη περισσότερη ιερότητα και μεταφυσικά χαρακτηριστικά στο βλέμμα του, ο Τζεφιρέλι τόνιζε με ειδικό μακιγιάζ τα βλέφαρα του ηθοποιού. Το παρασκήνιο των γυρισμάτων πάντως αναφέρει ξεκάθαρα ότι ο Χριστός του Τζεφιρέλι ήταν μανιώδης καπνιστής και αλκοολικός σε σημείο που ουκ ολίγες φορές ακόμη και στις σκηνές της σταύρωσης του έδιναν τσιγάρο και κονιάκ για να αντέξει.
Ο Τζεφιρέλι δεν ήταν πρωτοπόρος του κινηματογράφου αλλά είχε αρκετά ταλέντα (ήταν εξαιρετικός σκηνογράφος) και πάθος σε ότι έκανε. Σπουδαία καριέρα έκανε κυρίως στην όπερα (ο «Οθέλλος» του θεωρείται αξεπέραστος) ενώ συνεργάστηκε αρκετές φορές με τον Πλάθιντο Ντομίνγκο και την Μαρία Κάλας. Στο σινεμά δούλεψε δίπλα στον Λουκίνο Βισκόντι με τον οποίο ήταν κι εραστές αλλά η σχέση τέλειωσε επεισοδιακά μετά από 5 χρόνια.
Η πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ήταν το «Ημέρωμα της στρίγγλας» το 1967 με το ζευγάρι Λιζ Τέιλορ- Ρίτσαρντ Μπάρτον που προτάθηκε για δύο όσκαρ (σκηνικά- κοστούμια) ενώ τον επόμενο χρόνο ήρθε η μεγάλη επιτυχία με μια άλλη οπτική πάνω στον Σαίξπηρ.
Το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» με τους άγνωστους Ολίβια Χάσεϊ και τον Λέοναρντ Γουίτινγκ που ήταν κοντά στην ηλικία των αυθεντικών ηρώων του Σαίξπηρ (πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό στην ιστορία του σινεμά για σαιξπηρικό δράμα) κέρδισε 2 όσκαρ (φωτογραφία και κοστούμια) ενώ ο Τζεφιρέλι είχε τη μοναδική του υποψηφιότητα ως σκηνοθέτης. Άλλη μια φορά προτάθηκε για το όσκαρ στην κατηγορία της καλλιτεχνικής διεύθυνσης το 1982 με την «Τραβιάτα».
Το 1979 έκανε το δακρύβρεχτο «Champ» με τον Γιον Βόιτ και το 1981 το νεανικό χιτ «Ατέλειωτη αγάπη» με τον Μάρτιν Χιούιτ και την Μπρουκ Σιλντς. Το 1988 πρωτοστάτησε στις επίσημες ενέργειες του Βατικανού κατά του «βλάσφημου» φιλμ του Μάρτιν Σκορσέζε «Ο Τελευταίος Πειρασμός» ενώ το 1990 ξανασυνάντησε τον αγαπημένο του Σαίξπηρ με τον «Αμλετ» με τον Μελ Γκίμπσον στον ομώνυμο ρόλο, που είχε άλλες δύο οσκαρικές υποψηφιότητες σε κοστούμια και σκηνικά. Ακολούθησε το άνισο «Τζέιν Έιρ» με τους Ουίλιαμ Χαρτ, Σαρλότ Γκενσμπούργκ και Αννα Πάκουιν το 1996 ενώ τρία χρόνια αργότερα το φιλμ «Τσάι με το Μουσολίνι» (με τις Μάγκι Σμιθ και Τζόαν Πλόουραιτ) είναι ουσιαστικά η εξομολόγηση του από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, το θάνατο της μητέρας του όταν ήταν έξι, την λιποταξία του από τον στρατό του Μουσολίνι και την απόφαση του να πολεμήσει στο πλευρό των παρτιζάνων στη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Η τελευταία ταινία του ήταν το «Callas Forever» με την Φανί Αρντάν στο ρόλο της Κάλας, που γύρισε το 2002 σε ηλικία 79 ετών, ενώ δεν κατάφερε να γυρίσει το «έργο ζωής» του την «Κόλαση» του Δάντη αφού δεν βρήκε χρηματοδότες.
Σε μια ερώτηση για το τι αγαπά περισσότερο στο σινεμά και τι στην όπερα απάντησε το εξής: «Δεν μπορείς να μεταφέρεις την όπερα στο σινεμά. Είναι άλλοι κόσμοι και δεν υπάρχουν κανόνες για το πως να επικοινωνήσουν αυτοί οι δύο κόσμοι μεταξύ τους».
