Δίνουν και παίρνουν τα σενάρια για το νομοσχέδιο που θα αφορά τη ρύθμιση χρεών προς τις εφορίες.
Ας μου επιτραπεί να εκφράσω σε πρώτο πρόσωπο την αγωνία πολλών πολιτών που επικοινωνούν με την εφημερίδα για το είδος της ρύθμισης βάσει… αλγορίθμου. Αυτοί που βρέθηκαν με μεγάλες φορολογικές οφειλές λόγω προ κρίσης εισοδημάτων, ακόμη και αν τα εισοδήματά τους είναι πολύ μεγαλύτερα από 30.000 ευρώ ετησίως, δεν σημαίνει ότι –αν σέρνουν από το παρελθόν ασφαλιστικές οφειλές και δάνεια προς τις τράπεζες– πρέπει αντί για 120 δόσεις να ρυθμίσουν με 18 ή 24 ή 30 δόσεις επειδή το εισόδημά τους είναι μαγική εικόνα που εξατμίζεται στις προαναφερθείσες υποχρεώσεις.
Αλλά ας περιμένουμε το τελικό νομοσχέδιο…
Και όσο είναι καιρός να προσθέσουμε και τη δική μας αντίθεση σε αυτή την ιστορία της προκαταβολής φόρου 100%. Εντάξει, μέτρο έκτακτης μνημονιακής ανάγκης ήταν, το οποίο στην κυριολεξία ξετίναξε τους ειλικρινείς φορολογούμενους. Αλήθεια, πού αλλού εφαρμόζεται τέτοιο μέτρο;
Αν θέλει να πάρει μέτρα βαθιάς ανάσας για τους μικρομεσαίους ο υπουργός Οικονομικών, ας κάνει την προκαταβολή και πάλι 50% και ας δρομολογήσει ένα πρόγραμμα ελαχιστοποίησής της σε ακόμη χαμηλότερα επίπεδα. Βεβαίως «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει» και χιλιάδες συμπατριώτες μας, εκμεταλλευόμενοι τη δυνατότητα που δίνει ο νόμος για 50% προκαταβολή φόρου αντί 100% τα τρία πρώτα χρόνια στις νέες εταιρείες, σπεύδουν και τις ιδρύουν αφειδώς (εξού και η έξαρση των δύο τελευταίων ετών, κατα τα οποία οι εταιρείες που ιδρύονται ξεπερνούν αυτές που κλείνουν, γεγονός που κάποιοι αποδίδουν σε… αναπτυξιακό οίστρο).
Για να μην τρέφουμε αυταπάτες δηλαδή…
