Η πρακτική της επιβολής κυρώσεων σε μη αρεστά στις αμερικανικές κυβερνήσεις καθεστώτα, από το Ιράκ ως την Κούβα και από το Ιράν ως τη Βενεζουέλα, δεν αποτελεί είδηση αλλά παραδοσιακό άξονα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Σκοπός των κυρώσεων είναι η εξαθλίωση του λαού, η οποία υποτίθεται ότι θα τον ξεσηκώσει ενάντια στην ηγεσία της χώρας του απαιτώντας αλλαγή εξουσίας, η οποία θα είναι προς όφελος των αμερικανικών αρχών.
Τι κι αν χρόνια οικονομικών κυρώσεων δεν έχουν οδηγήσει ούτε μία φορά στην πολυπόθητη αλλαγή καθεστώτος που επιθυμούν οι γιάνκηδες; Δεν έχει σημασία. Πολύ προτού εμφανιστεί η Covid-19 και πολύ προτού η κυβέρνηση του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ αποσύρει –παραδίδοντας μαθήματα υποκρισίας και ύβρεως– την οικονομική στήριξή της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) καταγγέλλοντάς τον για ανεπαρκή διαχείριση της υγειονομικής κρίσης, οι αμερικανικές κυρώσεις παραβίαζαν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μπορεί η εξαθλίωση εκατομμυρίων πολιτών ανά τον κόσμο εξαιτίας των κυρώσεων που οδηγούν σε εκτόξευση των τιμών βασικών τροφίμων και σε μεγάλες ελλείψεις φαρμάκων να μην είναι παρακαταθήκη του 73χρονου Τραμπ, ωστόσο η ανανέωσή τους εν μέσω μιας φονικής υγειονομικής κρίσης, η οποία σύμφωνα με τον ΠΟΥ πλήττει περισσότερο τα ευάλωτα στρώματα, είναι.
Πέραν της επιβολής νέων κυρώσεων στην Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν στα μέσα Μαρτίου, όταν οι νεκροί είχαν ήδη ανέλθει σε χιλιάδες, η Ουάσινγκτον «ενορχήστρωσε στο παρασκήνιο την αρνητική απάντηση του ΔΝΤ στο απεγνωσμένο αίτημα του Ιράν για δάνειο 5 δισ. δολαρίων με στόχο την ενίσχυση του κατεστραμμένου συστήματος υγείας της χώρας» καταγγέλλει η αναλύτρια Φίλις Μπένις.
