Στην αναζήτηση ενός μηνύματος.
Ούτε ο φόβος του Θεού, ούτε ο φόβος του θανάτου, αιώνες τώρα, έκανε τους ανθρώπους καλύτερους .
Ούτε της κόλασης ο φόβος, ούτε του παράδεισου η ελπίδα, έκαναν τον άνθρωπο ανθρωπινότερο.
Ο «ανθρωπινός νόμος» και η υποταγή σ’ αυτόν, ο «νόμος της λογικής», μετά την καταδίκη του «θείου νόμου» και του Θεού, δεν κατέστησαν τον άνθρωπο ούτε φιλόνομο ούτε φιλοδίκαιο, ούτε φιλάνθρωπο.
Ούτε η παράδοση του ανθρώπου στην εμπορευματοποιημένη επιστήμη, ούτε στην εμπορευματοποιημένη τεχνολογία έκαναν τον άνθρωπο ασφαλή και ευτυχισμένο.
Προφανώς ούτε και ο φόβος του κορονοϊού θα δημιουργήσει μια νέα συνείδηση, τοπικά, εθνικά, πλανητικά.
Ήδη κάποιοι χρησιμοποιούν τον φόβο για αισχροκέρδεια και κάποιοι άλλοι για να μας οδηγήσουν χωρίς αντιρρήσεις σε ποιο οργανωμένη υποταγή.
Ίσως δεν τυχαίο ότι Ο Αισχύλος στον Προμηθέα Δεσμώτη…. Βλέπει το Κράτος την Βία και τον Θεό Ήφαιστο να οδηγούν τον Προμηθέα στον τόπο του μαρτυρίου, του στον Καύκασο
Αν συμφωνήσουμε ότι ο φόβος δεν δημιουργεί συνείδηση. Αν συμφωνήσουμε ότι o φόβος, δεν υπήρξε πότε καλός δάσκαλος. Αν συμφωνήσουμε ότι ο φόβος δεν συνειδητοποιεί……Ότι μπορεί η ανάμνηση του να αφυπνίσει το ενδιαφέρον για την αναζήτηση μονοπατιών και δρόμων συνειδητοποίησης όταν κατακαθίσει .αλλά σήμερα, εδώ και τώρα ο φόβος δεν είναι δύναμη αλλαγής. Τότε ποιο μπορεί να είναι καλό μήνυμα για σήμερα.
Η γνώση ,η πίστη και η βεβαιότητα ότι εδώ, σε αυτή την ΓΗ, στον ίσκιο και το νόμο του θανάτου, μπορούμε να γευθούμε την Ομορφιά και την αιωνιότητα της ζωής ,μπορεί, μπορεί να αποτελέσει μια γνώση και μια πίστη ικανή να αλλάξει την ζωή μας.
Με μια τέτοια γνώση και πίστη Θα αγαπήσουμε την ζωή, χωρίς τον φόβο του θανάτου. Θα αγαπήσουμε την ζωή χωρίς τον φόβο του θανάτου αν κατάβαθα στις φλέβες μας νοιώσουμε να τρέχουν οι αιώνιες και ακατάλυτες πηγές που τρέχουν στους βλαστούς της άνοιξης..
Αν με το κρασί απ’τ’ αμπέλια που θα τρυγηθούν τον ερχόμενο τρύγο, μπορούμε να μεθύσουμε, τότε ζούμε μετέχοντας της συμπαντικής ελπίδας. Τότε μπορούμε να ζούμε μετέχοντας στον αναπότρεπτο ερχομό της Άνοιξης, της Περσεφόνης.
Αν αυτό το κρασί μπορούμε να το μοιραζόμαστε τότε η χαρά μας σμίγει και συντονίζεται με την δημιουργική πνοή του κόσμου. Τότε η «αγάπη και ο έρωτας μας», δεν είναι διαβατάρικα πουλιά, είναι πέρα από την δίψα για δύναμη και δόξα, είναι οι συνεκτικοί δεσμοί μας με τις δυνάμεις που συνέχουν και αναγεννούν την ζωή και την ομορφιά του κόσμου. Έτσι μπορούμε να ζούμε σε ένα κόσμο που έχει τρόπο, δρόμο, Νόμο , την «αγάπη και τον έρωτα καλού.