Ο Τζον Νταν Ράμος αφηγείται στον Independent τα όσα πέρασε εκείνος, αλλά και εκατοντάδες άλλοι καλεσμένοι ενός γάμου, που έλαβε χώρα λίγα χιλιόμετρα μακριά από το ηφαίστειο Τάαλ, την ημέρα της «αφύπνισής» του. Ο Ράμος περιγράφει με λεπτομέρειες το πως οι καλεσμένοι παγιδεύτηκαν για ώρες στο ξενοδοχείο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίον κατάφεραν να φύγουν, σώοι και αβλαβείς από την περιοχή, με τη βοήθεια του Twitter.
«Έμοιαζε ότι θα είναι ένα υπέροχο απόγευμα, όταν έφτασα στο ξενοδοχείο της περιοχής για τον γάμο του ξαδέλφου μου, την Κυριακή 12 Ιανουαρίου. Ο ήλιος έλαμπε, αλλά τον συνόδευε ένα απαλό αεράκι, προερχόμενο από τα γύρω βουνά. Όλη η οικογένεια είχε συγκεντρωθεί για να γιορτάσει το χαρμόσυνο γεγονός, κλείνοντας δωμάτια σε ένα ξενοδοχείο κοντά στη Μανίλα.
Η τελετή άρχισε στις 2 το μεσημέρι. Ο γαμπρός έφτασε στο μέρος μαζί με τους γονείς του, ακολουθούμενος από τη νύφη. Όλα κυλούσαν ομαλά. Τότε ξαφνικά, έλαβα ένα μήνυμα από τον πατέρα μου, ο οποίος βρισκόταν στη Σαουδική Αραβία: «Τι γίνεται εκεί; Το ηφαίστειο Τάαλ ξύπνησε».
Ένιωσα σοκαρισμένος καθώς μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει το παραμικρό. Κοιτώντας όμως στα δεξιά μου, είδα τι συνέβη. Το ηφαίστειο, το οποίο βλέπαμε από το ξενοδοχείο, είχε ”φτύσει” ένα μαύρο σύννεφο από στάχτη στον ουρανό. Δίχως να μας απασχολεί, συνεχίσαμε με τα του γάμου. Όταν η τελετή ολοκληρώθηκε, στις 4 το απόγευμα, κι ενώ αναμέναμε να αρχίσουμε το πάρτι, η στάχτη άρχισε να πέφτει.
Τα αυτοκίνητα καλύφθηκαν από τη στάχτη και οι γκρι καρέκλες που χρησιμοποιήθηκαν στην τελετή έγιναν κατάμαυρες. Κάποιοι καλεσμένοι φοβήθηκαν και αποφάσισαν να φύγουν για τα σπίτια τους. Οι περισσότεροι όμως μείναμε εκεί. Ήθελα να φύγω και εγώ, διότι ένιωθα ότι ίσως βρεθούμε σε κίνδυνο, αλλά ένιωσα ότι δεν μπορούσα να παρατήσω τον ξάδελφό μου, σε μία τέτοια ξεχωριστή ημέρα.
Έπειτα από μερικά τραγούδια και προσευχές για εξασφάλιση ασφάλειας, άνοιξε ο μπουφές. Κι ενώ όλοι είχαν πέσει με τα… μούτρα στο φαγητό, νιώσαμε την πρώτη δόνηση της νύχτας. Όλο το μέρος τραντάχτηκε και ξαφνικά, άπαντες σταμάτησαν να τρώνε, εμφανώς τρομοκρατημένοι. Το υπόλοιπο μέρος της τελετής έγινε σε χρόνο ρεκόρ, με στόχο να τελειώναμε το συντομότερο δυνατό για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
Ωστόσο, την ώρα που το πάρτι έλαβε και επίσημα τέλος, στις 9 το βράδυ, ήμασταν παγιδευμένοι. Οι δρόμοι είχαν μπλοκαριστεί από τη λάβα και τα στενά ήταν επικίνδυνα ώστε να τα περάσεις. Ορισμένοι νέοι μετασεισμοί ακολούθησαν. Για την ακρίβεια, το έδαφος έτρεμε ανά 20 με 30 λεπτά. Όλοι βρίσκονταν σε πανικό αλλά προσωπικά, θεώρησα ότι θα ήταν καλύτερο να παραμείνω ψύχραιμος.
Ο αέρας ήταν ”βαρύς”, λόγω της στάχτης, ενώ η ατμόσφαιρα είχε έντονη μυρωδιά θείου και μπαρουτιού. Κάποια στιγμή αποδεχθήκαμε το γεγονός πως θα έπρεπε να μείνουμε όλη τη νύχτα στον χώρο, δίχως να έχουμε κάποια σιγουριά για την ασφάλειά μας, διότι το έδαφος έτρεμε συνεχώς.
Όσοι καλεσμένοι παρέμειναν στον χώρο έψαξαν σημεία για να ξαπλώσουν και να πάρουν έναν υπνάκο. Κοιμήθηκα κάτω από ένα τραπέζι, έχοντας κατά νου ότι θα μπορούσε να έλθει ένας νέος, μεγαλύτερος σεισμός. Ήταν 3 το πρωί όταν είδα τη λάβα να κυλάει από το ηφαίστειο.
Η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη και τα νεύρα τεντωμένα. Ορισμένοι ξέσπασαν σε κλάματα. Άλλοι σκέφτηκαν ότι θα ήταν προτιμότερο να εγκαταλείψουν τα αυτοκίνητά τους και να φύγουν με τα πόδια, αλλά έξω είχε πολύ κρύο. Τότε ήταν που αρχίσαμε να χάνουμε τις ελπίδες μας για το ότι θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να επιστρέψουμε στα σπίτια μας.
Αυτές οι ώρες κύλησαν βασανιστικά. Τότε νιώσαμε τον ισχυρότερο από όλους τους σεισμούς, στις 5 το πρωί. Τα κηροπήγια έπεσαν στο έδαφος και τα τζάμια των παραθύρων ράγισαν. Καταλάβαμε ότι δεν ήμασταν ασφαλείς μένοντας μέσα. Αποφασίσαμε να βγούμε και ξεκινήσαμε μία προσπάθεια να αφαιρέσουμε τη σκόνη από τα αυτοκίνητά μας, χρησιμοποιώντας λάστιχο υψηλής πίεσης.
Τότε ένιωσα απελπισμένος και ζήτησα βοήθεια μέσω του Twitter. Εκατοντάδες από τους καλεσμένους ήταν παγιδευμένοι στον χώρο. Ζήτησα να βρεθεί μία ομάδα διάσωσης. Δίχως να το περιμένω, το tweet μου έγινε viral, συγκεντρώνοντας χιλιάδες retweets, likes και απαντήσεις.
Στις 6 το πρωί, ο ήλιος είχε ήδη ανατείλει. Καταφέραμε να φύγουμε χρησιμοποιώντας το αυτοκίνητο του ξάδελφού μου. Κινούμασταν αργά, ενώ όλοι βοηθούσαν στο να καθαριστεί ο δρόμος από τη στάχτη και από άλλα εμπόδια, όπως κουκουνάρια που έπεσαν από τους σεισμούς της νύχτας. Σιγά σιγά, όλοι καταφέραμε να… αποδράσουμε.
Τότε, συναντηθήκαμε με ένα γκρουπ από διασώστες, οι οποίοι βοήθησαν στο να καθαριστεί ο δρόμος και να αποχωρήσουμε. Έφεραν πετσέτες για να αφαιρέσουν τις σκόνες και τη στάχτη και ένα φορτηγό μετέβη στο ξενοδοχείο ώστε να πάρει όσους είχαν απομείνει πίσω.
Έπειτα από 15 ώρες εγκλωβισμού, καταφέραμε να δούμε τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στη Μανίλα. Νιώσαμε τόση χαρά, ο ξάδελφός μου ξέσπασε σε κλάματα. Το ηφαίστειο ήταν μακριά μας, αλλά όλοι θα μπορούσαμε να ήμασταν θύματά του. Δεν κατάφερα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διασώστες, αλλά εξαιτίας αυτών, καταφέραμε να φύγουμε σώοι»
Πηγή: independent.co.uk
