Το reunion των «Friends» θα ήταν είδηση αν έδινε απαντήσεις σε κάποια παλιά ερωτήματα.
Ήταν σε ένα διάλειμμα –όπως όλοι μας– και επιστρέφουν. Τα «Φιλαράκια» και η πολυαναμενόμενη επανένωσή τους θα προβληθούν στο HBO Max στις 27 Μαΐου σε ένα τηλεοπτικό ραντεβού που αν και ήταν προγραμματισμένο για το 2020 το πρόλαβε η πανδημία και πήρε αναβολή για τη χρονιά που η κανονικότητα φλερτάρει με την επιστροφή της.
Προφανώς και το επεισόδιο φέρει τίτλο «The one where they get back together», με τους πρωταγωνιστές και τους πολλούς –εξουθενωτικά πολλούς– καλεσμένους τους να συμμετέχουν σε ένα επετειακό επεισόδιο υβρίδιο sitcom και reality TV, ένα πείραμα του ΗΒΟ να συστήσει ξανά το εμβληματικό sitcom του παρελθόντος σε νέες γενιές καταναλωτών.
Το λευκό που ξεχωρίζει, το μαύρο που απουσιάζει
Οι Τζένιφερ Aνιστον (52), Ντέιβιντ Σουίμερ (54), Κόρτνεϊ Κοξ (56), Λίσα Κούντροου (57), Ματ ΛεΜπλάνκ (53) και Mάθιου Πέρι (51) λοιπόν μαζεύτηκαν, ωστόσο πολλοί αμφισβητούν κατά πόσο αυτό το τηλεοπτικό προϊόν είναι επίκαιρο σήμερα. Στο επεισόδιο θα συμμετάσχει πλήθος καλεσμένων από αστέρες που έχουν εμφανιστεί στους δέκα κύκλους της σειράς, όπως οι Ελιοτ Γκουλντ, Τομ Σέλεκ, Ρις Ουίδερσπουν, αλλά όχι ο Μπραντ Πιτ ή ο Τζορτζ Κλούνεϊ. Ούτε καν ο Πολ Ρουντ, που ήταν και ο έρωτας της Φίμπι αλλά σε αυτό το reunion ξεχάστηκε. Με τον ίδιο τρόπο που ξεχάστηκε η αφροαμερικανική κοινότητα από το σύμπαν των λευκών «Friends».
Οι παραγωγοί φέρνουν στο πλατό τους Τζάστιν Μπίμπερ, Σίντι Κρόφορντ, Ντέιβιντ Μπέκαμ, ακόμη και τη Μαλάλα Γιουσαφζάι για νοσταλγικές παρόλες. Ναι, το ρετρό είναι εθιστικό, μεθυστικό, ιδανικό για binge watching όπως το καθιέρωσε το Netflix – ο κολοσσός της streaming βιομηχανίας φέρει απόλυτη ευθύνη για τη διαχρονικότητα της σειράς. Η σέπια είτε ως Instagram φίλτρο είτε ως αφήγημα συνεχίζει να πουλάει όπως και οτιδήποτε 90s και το τραγούδι των «Friends» ακούγεται ξανά επίκαιρο.
«Όταν δεν είναι η ημέρα, η εβδομάδα, ο μήνας ή ακόμη και η χρονιά σου/ Θα είμαι εκεί για σένα» τραγουδάνε οι Rembrandts, αλλά τα «Φιλαράκια» δεν ήταν ποτέ εκεί για μαύρους, παρά μόνο όταν ήταν δευτεραγωνιστικά μπαλώματα σε ένα δημογραφικό patchwork πιο λευκό από μάρμαρο περασμένο με λευκαντικό.
Μετά το #MeToo ή το Black Lives Matter αυτή η επίμονη αδιαφορία των «Friends» για τους Αφροαμερικανούς –όχι τους Λατίνους ούτε τους μουσουλμάνους– ενοχλεί περισσότερο με τη Νέα Υόρκη να μετράει 2,6 εκατομμύρια Αφροαμερικανούς σε σύνολο μαύρου πληθυσμού 42 εκατομμυρίων στις ΗΠΑ.
Οι «Friends» προβλήθηκαν από το 1994 έως το 2004 στο NBC, τα τηλεοπτικά syndications κράτησαν τη φιλία ζωντανή, το Netflix την αναζωπύρωσε το 2015, αλλά όσο και αν η Ελληνοαμερικανίδα Ανιστον σε συνέντευξή της στο «People» το 2017 όρισε τη δύναμη της σειράς ως «παρηγορητική», διαπιστώνοντας ότι «εξακολουθεί να μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων ακόμη κι αν όλα γύρω μας έχουν αλλάξει», κάτι είναι λάθος. Ακριβώς όπως και παλιά. Οι Ρέιτσελ, Ρος, Μόνικα, Τσάντλερ, Φίμπι και Τζόι βρίσκονται ξανά μαζί, μόνιμα ανίκανοι να συμπεριλάβουν στο σύμπαν τους το πραγματικό διαφυλετικό, πολυπολιτισμικό πρόσωπο της Νέας Υόρκης που αποθεώνουν στον φιλικό τους κύκλο.
«Εύχομαι να ήξερα τότε όσα ξέρω τώρα. Θα είχα κάνει πολύ διαφορετικές επιλογές. Δεν είναι ότι εμπόδισα ποτέ τη διαφορετικότητα στην παραγωγή μας, όχι. Αλλά δεν έκανα και τίποτε για να την εξασφαλίσω» είπε πρόσφατα η Μάρθα Κάουφμαν, συνδημιουργός της σειράς, για τον ρατσισμό στα πλατό. «Μακάρι να είχα τότε την αφύπνιση που έχω σήμερα» είπε. O ίδιος ο Ντέιβιντ Σουίμερ, ο Ρος, τη διέψευσε. Οπως έχει πει ο ίδιος, πάλεψε «συστηματικά και συνειδητά» ώστε ο χαρακτήρας του να έχει διαφυλετικές συντρόφους. Κάποιες φορές το κατάφερε.
Τσιχλόφουσκες στις φτωχοποιημένες ΗΠΑ
Τα «Φιλαράκια» έκαναν πρεμιέρα το 1994 και έριξαν αυλαία το 2004 με ρεκόρ τηλεθέασης και το κάθε μέλος του καστ να παίρνει αμοιβή 1 εκατομμυρίου για κάθε επεισόδιο – άλλη μια κατάκτηση που κερδήθηκε από τον Σουίμερ. Η σειρά εισήγαγε μια άλλη σύνθεση στην οικογενειοκρατούμενη μέχρι τότε κωμική τηλεοπτική παραγωγή των ΗΠΑ και ήταν η χαρά της Generation X – και κάποιων από τους millennials.
Aφελής σε προθέσεις και αθώα σαν τσιχλόφουσκα, η παρέα και τα τερτίπια της εντός και εκτός Central Perk ήταν μια όαση για να μη σε απασχολεί τίποτε στις ΗΠΑ της ανεργίας, της οικονομικής κρίσης ή του πολεμοκάπηλου Μπους. Τα «Φιλαράκια» είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν που θα μπορούσε να υπάρξει μόνο τότε και η επαναξιολόγησή τους σε καιρούς αφύπνισης είναι απόλυτη και αναγκαία.
Η επαναπροσέγγιση των κλισέ και η κριτική στάση απέναντι στα λάθη του χθες δείχνει ότι τόσο εμείς ως κοινό όσο και η βιομηχανία του θεάματος ενηλικιωθήκαμε.
Με τις ρυτίδες μας εκεί, να μας υπενθυμίζουν ότι η χοντροφοβία, η ομοφοβία, ο φυσικοποιημένος ρατσισμός –όλα καρδιακά φιλαράκια μεταξύ τους– αξίζει να μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της τηλεοπτικής ιστορίας καθεμία από τις 1.069 φορές που ακούγεται ένα «Oh… my… Gawwwd…» από τα στόματα των πρωταγωνιστών. Τα γράφω αυτά όπως θα τα έλεγα σε έναν φίλο μου – με ειλικρίνεια ωμή, αληθινή, όπως τα λέμε σαν φιλαράκια μεταξύ μας.
