Όντας κομμάτι μιας γενιάς που ζει συνεχώς σε καθεστώς κρίσης, εκτιμώ ότι είναι σημαντικό να σκιαγραφήσουμε και να διεκδικήσουμε το μέλλον που μας στερήθηκε. Ένα μέλλον στο οποίο η γενιά μας θα βγει μπροστά χωρίς να αποφασίζουν άλλοι για εκείνη. Ένα μέλλον που γίνεται σύνθημα στα χείλη των νέων και φωνάζει «Δικαιοσύνη Παντού». Αυτόν το νέο κόσμο καλούμαστε να κερδίσουμε στις εκλογές της 21ης Μαΐου, έναν κόσμο στον οποίο θα μπορούμε οι νέοι και οι νέες αυτής της χώρας να ονειρευτούμε και να χτίσουμε τη ζωή μας όπως επιθυμούμε. Θα μπορούμε, επιτέλους, να ζήσουμε.
Η πρόσβαση στη Δημόσια, Δωρεάν και Ποιοτική Παιδεία να μην τίθεται υπό αμφισβήτηση σε καμιά βαθμίδα της. Για την υλοποίηση αυτού του στόχου είναι απαραίτητη η αύξηση της χρηματοδότησης, ώστε να προσληφθούν δάσκαλοι και καθηγητές και να συντηρηθούν οι εγκαταστάσεις των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, με στόχο την αναβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αύξηση που θα εξασφαλίζει την σίτιση και την στέγαση των φοιτητών/-τριων ώστε να μη χρειάζεται να δουλεύουμε για να σπουδάζουμε. Σημαίνει, όμως, και κατάργηση της ΕΒΕ και των Πανελληνίων που αποτελούν ακόμα ένα ταξικό τείχος για την πρόσβαση στο πανεπιστήμιο.
Η δημοκρατία οφείλει να επιστρέψει ως απαραίτητο στοιχείο της εκπαιδευτικής και ερευνητικής διαδικασίας, αλλά και ενός ζωντανού κοινωνικού χώρου, όπως το σχολείο και το πανεπιστήμιο. Να καταργηθεί η πανεπιστημιακή αστυνομία, λοιπόν, αλλά να επαναφέρουμε και το άσυλο. Να επαναφέρουμε τη συνδιοίκηση με όρους συμμετοχικότητας και αναλογικότητας καταργώντας τα αντιδημοκρατικά Συμβούλια Ιδρύματος. Με την έρευνα υπό δημόσιο έλεγχο, με πλήρη εργασιακά δικαιώματα, το παραγόμενο προϊόν της οποίας θα ικανοποιεί επιστημονικές και κοινωνικές ανάγκες. Μια έρευνα υπό τον δημοκρατικό έλεγχο της ακαδημαϊκής κοινότητας που θα χρηματοδοτείται με όρους διαφάνειας και θα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εκπαιδευτική διαδικασία. Να ξαναγίνουν τα πανεπιστήμιά μας χώρος δράσης, συλλογικής συζήτησης και προβληματισμού.
Η εργασία με κατοχυρωμένα δικαιώματα αποτελεί συστατικό στοιχείο μιας ζωής με αξιοπρέπεια. Μέσα σε μια εποχή πληθωριστικής κρίσης και ανατιμήσεων αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε σε υποαμειβόμενες, και αρκετές φορές άσχετες με το αντικείμενό μας, θέσεις. Βιώνουμε την εργοδοτική αυθαιρεσία, τις απλήρωτες υπερωρίες, την απουσία συλλογικών συμβάσεων και την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών μας σχέσεων. Σε αυτήν τη δύσκολη συνθήκη έρχεται να προστεθεί η εκκωφαντική απουσία της κρατικής παρέμβασης, αφήνοντάς μας μόνους/-ες απέναντι στις ορέξεις των αφεντικών.
Τα πράγματα μπορούν και θα πάνε αλλιώς! Μία κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ θα ξεδιπλώσει ένα σχέδιο αποκατάστασης της δικαιοσύνης στις εργασιακές σχέσεις. Πρώτος στόχος οφείλει να είναι η σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού, με αρχή τα 880€. Το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας επιβάλλεται να ανασυγκροτηθεί και να βρει ξανά τη θέση του. Αυτή είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων κόντρα στην παραβίαση της εργατικής νομοθεσίας, ώστε ο φόβος ν’ αλλάξει πλευρά. Να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις και η Εθνική Συλλογική Σύμβαση ως προϊόν διαπάλης μεταξύ των συνδικαλιστικών φορέων των εργαζομένων και των εργοδοτών. Παράλληλα, είναι αναγκαίο να επανεπροσδιορίσουμε τον εργάσιμο χρόνο στις συνθήκες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Τα τεχνολογικά άλματα δίνουν τη δυνατότητα για λιγότερες ώρες εργασίας και για περισσότερες -καλύτερα αμειβόμενες – θέσεις. Να κάνουμε, λοιπόν, το βήμα προς τα μπρος θεσμοθετώντας το 35ωρο χωρίς μείωση των αποδοχών.
Βρισκόμαστε σε μια συνθήκη όπου μοιάζει σχεδόν αδιανόητο για εμάς τους νέους/-ες να βρουμε ένα σπίτι και να αφήσουμε μια για πάντα το παιδικό μας δωμάτιο. Το χαμηλό εισόδημα σε συνδυασμό με τα υψηλά ενοίκια, η έξαρση των Airbnb και το κύμα ακρίβειας μαζί με τους υπέρογκους λογαριασμούς της ΔΕΗ, έχουν καταστήσει την ενοικίαση στέγης πρακτικά αδύνατη. Πρόκειται για ένα ζήτημα που δεν λύνεται χωρίς την δημιουργία Τράπεζας Στέγης, για την αξιοποίηση ιδιωτικών και δημόσιων ανεκμετάλλευτων ακινήτων. Είναι αναγκαία, επίσης, η ενίσχυση της επιδότησης ενοικίου με ξεχωριστή πρόβλεψη για νέα ζευγάρια που θέλουν να ξεκινήσουν την κοινή τους πορεία. Ο περιορισμός των Airbnb είναι κρίσιμος στην προσπάθεια αποκλιμάκωσης των ενοικίων ώστε να σταματήσει μια ολόκληρη γενιά να βρίσκεται ουσιαστικά σε ομηρία.
Είμαστε η πρώτη γενιά που βιώνει τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης και η τελευταία που μπορεί να κάνει κάτι για αυτήν. Ο τρόπος λειτουργίας του ίδου του καπιταλιστικού συστήματος, με την υπερκατάλωση πόρων και αγαθών, φτάνει τον πλανήτη στα όριά του. Είμαστε η φωνή των μαθητών και των μαθητριών που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας να αλλάξει το σύστημα και όχι το κλίμα. Είναι χρέος μας να περάσουμε σε ένα μοντέλο βιώσιμης ανάπτυξης που θα παράγει ενέργεια και αγαθά κατανέμοντάς τα δίκαια, χώρις αποκλεισμούς, χωρίς να στερεί την ίδια δυνατότητα από την επόμενη γενιά.
Στις εκλογές της 21ης Μαΐου συγκρούονται δύο κόσμοι. Ο κόσμος των λίγων και εκλεκτών, που δεν έχει χώρο για τους/τις νέους/-ες και τα σχέδιά τους, και ο κόσμος των πολλών. Εκείνων που εργάζονται αδιάκοπα και δεν βγαίνει ο μήνας. Εκείνων που έρχονται αντιμέτωποι με την ανεργία. Εκείνων που, είτε σπουδάζουν είτε όχι, θέλουν να ζήσουν σε μια χώρα με προοπτική. Είμαστε αυτοί που στις 21 του Μάη θα βγούμε μπροστά για να τα αλλάξουμε όλα!
*Ο Αλέξανδρος Γερολυμάτος είναι υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του Β2 Δυτικού Τομέα Αθηνών