Την Τετάρτη πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη Τύπου του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, όπου ανακοινώθηκε το πρόγραμμα της φετινής διοργάνωσης του κορυφαίου θεσμού χορού της χώρας. Αφού μίλησαν η καλλιτεχνική του διευθύντρια Λίντα Καπετανέα, εστιάζοντας στα highlights, και η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, η συνέντευξη Τύπου σφύριξε λήξη χωρίς να δοθεί η ευκαιρία σε όσους δημοσιογράφους παρευρέθηκαν να κάνουν ερωτήσεις. Αλήθεια, ποιος ο λόγος να πάει κάποιος σε μια τέτοια συνέντευξη Τύπου –που θα έπρεπε να λέγεται παρουσίαση– όταν δεν κάνει ερωτήσεις και μάλιστα για ένα φεστιβάλ που διαχειρίζεται κρατικά χρήματα; Και γιατί να μην κάτσουμε στο ωραίο μας γραφείο να περιμένουμε το πρόγραμμα με mail και να τρέχουμε; Οπως δηλαδή έγινε και με το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, που φέτος εγκαινίασε μια νέα πρακτική, που καθόλου δεν συνάδει με τον δημόσιο χαρακτήρα του. Δεν δόθηκε καν συνέντευξη Τύπου, το πρόγραμμα ανακοινώθηκε με mail το πρωί και το ίδιο βράδυ ήμασταν καλεσμένοι σε πάρτι, όπου θα ήταν παρούσα η καλλιτεχνική του διευθύντρια Κατερίνα Ευαγγελάτου, υποθέτω πρόθυμη να απαντήσει σε ερωτήσεις και απορίες, αλλά κατά μόνας, σε παρέες, «κεκλεισμένων των θυρών» και όχι δημοσίως, εκτεθειμένη σε πιο μαζικό κοινό δημοσιογράφων. Η αλήθεια είναι ότι πέρυσι στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου ζορίστηκε όταν της ζητήθηκε να πάρει θέση για το θέμα του προεδρικού διατάγματος για την εξίσωση των πτυχίων καλλιτεχνικών σχολών με το απολυτήριο του λυκείου.
Τα νέα αυτά ήθη έχουν πολλαπλές αναγνώσεις. Κατ’ αρχάς είναι το λιγότερο απαράδεκτο να μη δίνεται βήμα στους δημοσιογράφους να θέσουν ερωτήσεις σε καλλιτεχνικούς διευθυντές θεσμών που επιχορηγούνται από το κράτος. Είναι όμως και βαθιά προσβλητικό. Γιατί ενδεχομένως θεωρούν ότι οι δημοσιογράφοι είναι απλώς διαφημιστές των ωραίων προγραμμάτων τους, κάτι σαν επικοινωνιακοί πλασιέ. Και εδώ που τα λέμε, στη χώρα της ενημέρωσης 107 δεν περνάνε και από Ιερά Εξέταση από την πλειονότητα του Τύπου.
