Ένα νέο θεατρικό φεστιβάλ γεννιέται στο ψηφιακό κανάλι της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
To φεστιβάλ Future N.O.W. της Στέγης ξεκινάει το ψηφιακό του ταξίδι. Καλλιτέχνες προερχόµενοι από διάφορα πεδία (θέατρο, περφόρµανς, εικαστικά) αποκωδικοποιούν το µέλλον ως παρόν στη Στέγη και στο YouTube κανάλι του Ιδρύµατος Ωνάση µε τέσσερις ψηφιακές πρεµιέρες, µια διεθνή διαδικτυακή ανοιχτή συζήτηση και µια εκ βαθέων κουβέντα µε τους καλλιτέχνες του φεστιβάλ για τον πολιτισµό και την έλλειψή του το 2021. Οι δηµιουργοί του στο µικροσκόπιο του Docville.
Από τη δυστοπία στην απελευθερωτική ελπίδα
∆ηµήτρης Μπαµπίλης, (Babybird babybird): «Υπάρχει µια φράση που µε εκφράζει: “Σκοπεύουµε το παρελθόν υπό το πρίσµα του παρόντος”. Παραλλάσσοντάς τη θα πω ότι στοχεύουµε το µέλλον µέσα από τη διόπτρα του παρόντος. Οσοι µας εχθρεύονται καταστρέφουν τον κόσµο µας, επιβάλλονται στα σώµατά µας, µας περιµένουν και όσο νωρίτερα το αντιληφθούµε τόσο καλύτερα θα τους αντιµετωπίσουµε. Ακούγεται δυστοπικό, ωστόσο δεν είναι αναπόδραστο. Αυτό λέει και η παράσταση. Σήµερα οι δυνάµεις που εκβάλλουν στην απόφαση να αναπαραχθούµε είναι ανυπολόγιστες. Ξεπερνούν κατά πολύ αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί την πλέον προσωπική επιλογή. Και ήδη έχουν διαµορφώσει το µέλλον µας µέχρι να τις ανατρέψουµε. Το ότι φαντάζοµαι ένα µέλλον σκοτεινό δεν µε βοηθά, γιατί απλώνει τη σκιά του έως το σήµερα. Ενώ το ότι οραµατίζοµαι –επιθυµώ– ένα µέλλον µε ελεύθερα όντα σε αρµονία µε κάνει να αντιστέκοµαι σε όσους το επιβουλεύονται στο παρόν».
Εύα Γιαννακοπούλου («Kin baby»): «Παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις για το µέλλον είµαι αισιόδοξη, οπότε τα έργα µου αντικατοπτρίζουν αυτή την ελπίδα που έχει να κάνει µε έναν πιο ισότιµο και συµπεριληπτικό κόσµο. Καµιά φορά βέβαια σκέφτοµαι και την αβάσταχτη πιθανότητα ενός τέλους. Η µοναδική σκέψη που απαλύνει αυτούς τους φόβους είναι η συµπόρευση και η παρέα µε αγαπηµένες/ους/α. Φαντάζοµαι µια τέχνη αταξινόµητη και διευρυµένη. Σκέφτοµαι έργα που δεν είναι κάτι όπως αυτά που ξέρουµε, που είναι ίσως καταστάσεις και αποτελούν την καθηµερινότητά µας. Ποτέ άλλοτε η τέχνη δεν ήταν τόσο εκλαϊκευµένη και τόσο παρούσα. Ας σκεφτούµε την τέχνη στον δηµόσιο χώρο, αλλά και το άπλετο πεδίο της ψηφιακής συνθήκης ή την επιτελεστικότητα των social media. Ναι, ο πολιτισµός µας είναι οπτικός όσο ποτέ άλλοτε, αυτό όµως σηµαίνει ότι οποιοδήποτε οπτικό ερέθισµα αποτελεί έργο τέχνης; Εγώ θα έλεγα πως ναι, καθώς αυτό που τελικά ορίζει τι είναι ή δεν είναι τέχνη δεν είναι άλλο από την προδιάθεση και την πρόθεση σε σχέση µε αυτό. Πιστεύω λοιπόν ότι αυτή η σκέψη είναι απελευθερωτική».
Το momentum της µετάβασης και οι ευχές
Ηλίας Αδάµ («We are in the army now): «Στο έργο βλέπουµε τέσσερις ανθρώπους αποξενωµένους, σε µόνιµη θλίψη και σύγχυση, σε δυσκολία να συνάψουν σχέσεις, σε διαρκή κατάσταση ακραίου θυµού που δεν ξέρει πού να διοχετευτεί. Αυτό δείχνουµε και στην παράσταση. Η µεγάλη κρίση στην οποία βρισκόµαστε είναι ένα είδος κατάθλιψης µε πολιτικό υπόβαθρο, είναι αυτό ίσως που έχει ονοµαστεί καπιταλιστικός ρεαλισµός. Είµαστε σε φάση ακινησίας, λες και µας έχει αφαιρεθεί η δυνατότητα να οραµατιζόµαστε κάποια εναλλακτική έξω από τη σαπίλα. Πρέπει να βρούµε τη δύναµη –καλλιτεχνικά και κινηµατικά– να αντισταθούµε και να κάνουµε το επόµενο βήµα. Το θέατρο στην Αθήνα –µαζί µε µεγάλο µέρος της κοινωνίας– αντιλαµβάνεται ότι είµαστε σε ένα momentum µετάβασης. Κάποιες προβληµατικές των συστηµάτων στα οποία ζούµε ήρθαν στην επιφάνεια και εκτίθενται. Θέλω όταν ανοίξουν τα θέατρα αυτές να γίνουν υλικό της καινούργιας δραµατουργίας. Ελπίζω να αναπτυχθεί ένα ρεπερτόριο το οποίο θα αγγίζει τη σηµερινή πραγµατικότητα, θα συµπεριλαµβάνει όλα τα υποκείµενά της και θα έρχεται σε ρήξη µε αυτό που ξέραµε ως mainstream θέατρο µέχρι χτες».
Βίκυ Κυριακουλάκου («Η τέχνη του πολέµου»): «Το µέλλον πάντα είναι αβέβαιο και απρόβλεπτο, όπως ένα παγόβουνο που λιώνει. Η τέχνη, από την άλλη, όχι, καθώς υφίσταται ως ανάγκη και έκφραση σταθερή και ζωντανή. Αυτό που έχει παρασυρθεί από τη µελλοντική αβεβαιότητα είναι η επαγγελµατική ασφάλεια και αποκατάσταση των εργαζοµένων γύρω από αυτή, καθώς και η επισφάλεια στη νεότερη γενιά που θα ήθελε ενδεχοµένως να ασχοληθεί µε την τέχνη. Μέχρι τώρα ήταν ένα ρίσκο οικονοµικό να ασχοληθεί κάποιος µε την τέχνη, πλέον στις νέες γενιές µπορεί να φαντάζει αυτοκτονικό. Οπότε µπορεί και το µέλλον να µας πλησιάσει λίγο γερασµένο, χωρίς τη σπιρτάδα της νέας γενιάς που κάνει την τέχνη κάθε φορά ακραία, ρηξικέλευθη άρα και σύγχρονη. Φαντάζοµαι το µέλλον πολύ συµπαραγωγικό, συµµετοχικό, συµπεριληπτικό και συµπαντικό. ∆εν ξέρω πόσο εφικτό είναι, αλλά έτσι το φαντάζοµαι και θα το φανταστώ µε ευχές. Εύχοµαι λοιπόν µέσα από αυτήν τη συγκυρία της απραξίας να προκύψει µια µεγάλη άνθηση του θεάτρου, τόσο στο αισθητικό κοµµάτι όσο και στην παραγωγή. Εύχοµαι να τεθούν οι όροι εργασίας και συνεργασίας που να προάγουν την αξιοπρέπεια του εργαζοµένου και την εξασφάλισή του σε περίπτωση ασθένειας, αδυναµίας και γήρατος. Εύχοµαι να πάρει ο κάθε καλλιτέχνης τον χώρο που του αναλογεί, ανεξαρτήτως χρώµατος, αρτιµέλειας ή ταυτότητας. Εύχοµαι να σταµατήσει πλέον να θεωρείται χόµπι και να αξιολογηθεί ως εργασία».
INFO
Έως τις 9 Μαΐου στο YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση (www.youtube.com/channel/UCXM78ckp7n3ubyNBjQA65JA)
