Αυτό το ιδιαίτερο καλοκαίρι που διανύουμε υπάρχουν ακόμη κάποιοι που επιμένουν να σκαλίζουν τα πράγματα γύρω τους, να βαδίζουν χωρίς να λογαριάζουν το κόστος και να μην επαναπαύονται σε μικρά βηματάκια γύρω από την ουρά τους.
Αυτοί που μάλλον δεν έχουν εμπεδώσει επαρκώς τι σημαίνουν «κανονικότητα» και «αριστεία» και εμποδίζουν τους εκπροσώπους της εξουσίας να ολοκληρώσουν την ιερή αποστολή τους. Να ξεφυτρώνουν πανάκριβα φαντεζί παγκάκια στην Πανεπιστημίου, ενώ στην πλατεία Βικτωρίας ο δήμαρχος να τα ξηλώνει για να μην κάθονται σε αυτά πρόσφυγες.
Να κατεβαίνει ο κόσμος στο κέντρο μόνο για να καταναλώσει και να περπατήσει στον «Μεγάλο περίπατο», αλλά όχι για να διαδηλώσει. Να κόβονται τα καλλιτεχνικά μαθήματα από τα σχολεία γιατί η τέχνη και η κοινωνιολογία κάνουν τα παιδιά μαρξιστές. Να μετατρέπονται οι καλλιτέχνες σε μάνατζερ του εαυτού τους και το Ακροπόλ σε χώρο παρέλασης μόδιστρων, χορηγών και οικογενειακών φίλων.
Να ξυλοκοπούνται άνθρωποι στη μέση του δρόμου, αλλά κανένας να μην τραβάει φωτογραφίες και βίντεο γιατί ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη το απαγορεύει. Οι γιατροί να τρέφονται με χάπενινγκ και χειροκροτήματα και όχι με μισθούς. Οι δημοσιογράφοι να αποθεώνουν τους υπουργούς της κυβέρνησης γιατί διαφορετικά θα βρίσκονται αντιμέτωποι με βιομηχανία μηνύσεων. Τα σκάνδαλα, οι αναθέσεις και οι δωροδοκίες να θεωρούνται σκευωρίες και φαντάσματα. Τα ΜΜΕ να μπουκώνονται κρατικό χρήμα χωρίς έλεγχο και διαφάνεια. Και η οικογένεια του Βασίλη Μάγγου, ενός παιδιού που βασανίστηκε άγρια σωματικά και ψυχικά, να φωνάζει ότι «κανένας από την κυβέρνηση ούτε καν εισαγγελέας δεν διέταξε ένορκη διοικητική εξέταση για τον ξυλοδαρμό του παιδιού μας».
Η πραγματικότητα είναι αυτή που μέσα από την κίνηση της ζωής διεμβολίζει τις μονόπλευρες αφηγήσεις και τις νεοφιλελεύθερες φαντασιώσεις. Και είναι βέβαιο ότι κάθε φορά που τα μηχανάκια της αστυνομίας θα μαρσάρουν με τα κλομπ υψωμένα στον αέρα, θα υπάρχουν εκείνοι που θα βάζουν μπροστά τα σώματά τους γιατί ξέρουν καλύτερα από όλους να διαβάζουν την ελευθερία.