Φάνης Μουρατίδης και Σπύρος Παπαδόπουλος. Οι δύο δημοφιλείς ηθοποιοί συνεργάζονται για πρώτη φορά στην οθόνη και αναλαμβάνουν να μας πάνε ταξίδι στην «Τζαμάικα» με όχημα μια δραμεντί που μιλάει για πολύ περισσότερα από μια αδελφική σχέση που περνά κρίση. Τους συναντήσαμε και μας μίλησαν για την ελληνική ταινία στην οποία πρωταγωνιστούν, την πολιτική, την κωμωδία και φυσικά τον Βλάσση Μπονάτσο, στον οποίο στηρίχτηκε ο βασικός χαρακτήρας του φιλμ.
Πώς καταφέρατε να κάνετε το κοινό να συμπαθήσει δύο χαρακτήρες όχι και τόσο συμπαθείς, έναν εμμονικό οδηγό ταξί και έναν ψωνισμένο τηλεπαρουσιαστή;
Σπύρος Παπαδόπουλος: Καταρχάς εγώ διαφωνώ. Δεν είναι αντιπαθείς. Ο ένας είναι μεροκαματιάρης που πασχίζει για την επιβίωση και άλλος ένας άνθρωπος που ζει τη ζωή του με απίστευτο πάθος, σαν να είναι η κάθε μέρα η τελευταία.
Φάνης Μουρατίδης: Οντως είναι δύο χαρακτήρες θετικοί. Αλλωστε δεν ήταν στις προθέσεις μας να δημιουργήσουμε δύο αρνητικούς χαρακτήρες. Πρόθεσή μας ήταν μέσα από τη σχέση δύο διαφορετικών αδερφών να δούμε πώς διαχειρίζονται τα προβλήματά τους. Ο ένας τα έχει όλα κι ο άλλος σχεδόν τίποτα.
Ολο το πρότζεκτ είναι εμπνευσμένο από μια ιδέα σας, κ. Μουρατίδη. Ποιος ήταν ο βασικός σκοπός του σεναρίου;
Φ.Μ.: Ηταν η εξύμνηση της ίδιας της ζωής. Δεν θέλαμε να κάνουμε μια θλιβερή ιστορία, αν και η ταινία συγκινεί. Κυρίως θέλαμε να δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας και κουράγιου στον θεατή.
Ποιο είναι το πολιτικό στίγμα του φιλμ με την ευρεία έννοια;
Σπ.Π.: Καταρχάς και οι δύο ήρωες είναι πολιτικά όντα. Ο πρώτος παλεύει με όλο του το είναι να τα βγάλει πέρα. Ο δεύτερος έχει ως αποστολή να κάνει τον κόσμο να γελάσει, να τον ψυχαγωγήσει καλύτερα. Είναι προοδευτικοί –ας μην πούμε αριστεροί– επειδή ενδιαφέρονται πραγματικά για τους γύρω τους. Είναι πολιτισμένοι. Η βάση του πολιτισμού είναι να νοιάζεσαι για τον άλλο.
Πολιτικά πού ανήκουν;
Σπ.Π.: Μάλλον πουθενά. Βέβαια μιλάω εκ πείρας, επειδή έχω απογοητευτεί από την πολιτική. Τόσα χρόνια που ασχολήθηκα με την Αριστερά δεν είδα να αλλάζει κάτι. Περισσότερο πλέον με νοιάζει να είμαι όπως οι ήρωες του φιλμ. Να θέλω να βλέπω τους γύρω μου να είναι καλά.
Εχετε χάσει την ελπίδα σας στους πολιτικούς;
Σπ.Π.: Η ελπίδα από μόνη της είναι οπτιμισμός. Για να υπάρχει πραγματική ελπίδα πρέπει να υπάρχουν και οι κατάλληλες συνθήκες αλλαγής. Εγώ είμαι λίγο κυνικός σήμερα. Η μόνη ελπίδα που μπορεί να υπάρξει είναι να βρίσκονται οι άνθρωποι μαζί. Να ζουν, να ταιριάζουν, να νιώθουν πράγματα και να μην καθορίζεται η ζωή τους από λογιστικές καταστάσεις ή αριθμούς που φτιάχνονται είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό.
Ο κυνισμός σας από πού πηγάζει;
Σπ.Π.: Από τη βεβαιότητα ότι τα πάντα διοικούνται από το κεφάλαιο. Χωρίς να είμαι ειδικός, πιστεύω πως είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι σε παγκόσμια κλίμακα δέκα οικογένειες ορίζουν τις τύχες λαών. Με αυτή την έννοια δεν έχουμε ελπίδα. Τόσο απλά.
Φ.Μ.: Οσον αφορά τη δική μας πραγματικότητα, είναι τραγικά τα πράγματα και η ελπίδα έχει πεθάνει προ πολλού. Τα κόμματα τελείωσαν, δεν έχουν να μας προσφέρουν τίποτα πλέον, ενώ μόνο οι διεθνείς συγκυρίες μπορούν να αλλάξουν κάτι.
Πρέπει κι εμείς να κάνουμε κάτι όσο περνάει από το χέρι μας…
Φ.Μ.: Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην την ξαναπατήσουμε. Πάντα βλέπαμε έναν ηγέτη-καθοδηγητή και τον ακολουθούσαμε πιστά. Η συνειδητοποίηση ότι μπορούμε μόνοι μας να αλλάξουμε το μέλλον μας ίσως να μας βγάλει από το τέλμα. Και ναι, είναι προτιμότερο από το να περιμένουμε τον επόμενο μεσσία που θα μας πει «πάμε, παιδιά, να κάνουμε την επανάστασή μας». Πάει αυτό, μας τέλειωσε.
Ας επιστρέψουμε στο φιλμ. Το σενάριο είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα;
Φ.Μ.: Είναι συνδυασμός αληθινών περιστατικών και χαρακτήρων (τα δύο αδέρφια όντως υπήρξαν) που εμπλουτίστηκαν από εμπειρίες δικές μας και των σεναριογράφων. Ομως η ολοκλήρωση της ταινίας είναι άλλη ιστορία, εντελώς μυθοπλαστική.
Πώς έγινε η διανομή των ρόλων;
Σπ.Π.: Μόλις διάβασα το σενάριο, λέω δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω τον παρουσιαστή. Αλλά ευτυχώς το ίδιο σκέφτηκαν και οι υπόλοιποι.
Φ.Μ.: Αλλωστε για τον ρόλο αυτό είχα άλλο πρότυπο και ήταν ο Βλάσσης Μπονάτσος. Μπορεί να μην τον είχα γνωρίσει αλλά τον είχα αγαπήσει μέσω της αγάπης των άλλων.
Εσείς όμως, κ. Παπαδόπουλε, τον είχατε ζήσει και καλά μάλιστα.
Σπ.Π.: Μόνο τον είχα ζήσει; Ο Βλάσης ήταν φαινόμενο. Κάτι μοναδικό.
Πώς δουλέψατε τις δικές σας σκηνές και πετύχατε αυτήν τη χημεία;
Σπ.Π.: Δεν είναι στη φύση μας ο ανταγωνισμός. Δεν θέλαμε να κάνουμε πράγματα για το εγώ μας ή να φανεί ο ένας πιο καλός ή πιο αστείος από τον άλλο.
Φ.Μ.: Ναι, το μόνο που μας απασχολούσε ήταν η ταινία. Θα μπορούσαμε να κάνουμε τρικ που υπάρχουν στη δουλειά μας, αλλά δεν θα ήταν έντιμο. Θέλαμε να κάνουμε κάτι έντιμο και όχι φτιαχτό.
