Ήταν 2012. Με παίρνει η μητέρα μου τηλέφωνο: «Αποφάσισα τι θα ψηφίσω». «Κι εγώ μόλις», της απαντώ. Ήταν η στιγμή που είχες μιλήσει για «κυβέρνηση της Αριστεράς». Ήταν η στιγμή που χτύπησες την καρδιά μας.
Τι μου ξύπνησες; Με έκανες να βγω μπροστά. Χωρίς φόβο. Με πάθος. Μου έλεγαν όλοι «γράφεις για τόσους καλλιτέχνες, μην εκφράζεσαι πολιτικά, μην εκτίθεσαι, εσένα πρέπει να να σε αγαπάνε όλοι».
Διάλεξα να μη με αγαπάνε όλοι. Έτσι κι αλλιώς -μη βαυκαλιζόμαστε- είναι μάταιο το κυνήγι της αγάπης όλων. Έλεγαν «ο ζαίος». Χέστηκα. Εγώ ήθελα να είμαι εκεί. Στον αγώνα που έγινε αγώνας μου.
Κι όσο πιο δυσβάσταχτο γινόταν το να είμαι στο πλευρό σου, τόσο πιο πολύ επέμενα. Το σύστημα σήκωνε τα τηλέφωνα, έχανα δουλειές, τα χυδαία τρόλ έπεφταν πάνω μου σωρηδόν για να με τσακίσουν.
«Δεν πειράζει. Και τι περνάω εγώ μπροστά στη δολοφονία χαρακτήρα που ζει αυτός ο άνθρωπος κάθε μέρα;», έλεγα σκεπτόμενος τη λύσσα του συστήματος να σε συντρίψει.
Και τα κατάφεραν, Αλέξη. Εκτός από την ιστορική τιμή να είσαι ο πρωθυπουργός που έβγαλε την Ελλάδα από τα Μνημόνια, έχεις και μία ακόμη ιστορική πρωτιά: Είσαι ο πρώτος πολιτικός που καταφέρνουν να δολοφονήσουν τα ΜΜΕ στην Ελλάδα.
Τόσο μένος. Τόσα fake news. Τόσα ψέματα. Τόση χυδαιότητα. Σ’ έβλεπα πια να ανέχεσαι τόσα πολλά με πράο ύφος, και νευρίαζα. Να πιστεύεις ότι «το καλό θα νικήσει» και να πηγαίνεις με το δίκιο σου υψωμένο στο χέρι. Αχ, Αλέξη. Στην Ελλάδα του 2023 δεν νικάει το δίκιο, όταν οι μεγαλοδημοσιογράφοι και τα συμφέροντα, ο Μωυσής και ο Πίνατ στήνουν όλοι μαζί επικοινωνιακό χορό.
Η άχρωμη αντιπολίτευση. Οι κακές καμπάνιες. Η συντριβή. Μάιος 2023. Ποιος το περίμενε αυτό το αποτέλεσμα; «Ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε, ξανατονώθηκε». Δεν έτυχε. Πέτυχε. Ο εκφυλισμός ενός λαού. Μέσα από οκτώ χρόνια καθημερινής, αέναης προπαγάνδας.
Σου έκανα έκκληση μετά το αποτέλεσμα του Μαΐου: Φύγε Αλέξη, ο λαός δεν αστειεύεται όταν γίνεται όχλος, δεν τους φτάνει να σε δουν ηττημένο, θέλουν να σου φάνε τις σάρκες.
Εσύ εκεί. Έσφιξες τα δόντια και, λαβωμένος, έδωσες έναν μαρτυρικό αγώνα επί έναν μήνα, γυρίζοντας πάλι από πόλη σε πόλη. Λίγος κόσμος. Γυρισμένη πλάτη. Όμως εσύ με τη γροθιά εκεί, να μεταφέρεις και πάλι ένα μήνυμα που και πάλι δε θα μετέδιδε κανένα κανάλι.
Τώρα, λοιπόν, που έκανες το σωστό για εσένα και έφυγες, που δεν άφησες άλλο το σύστημα να οικοδομεί το άλλοθι «ο Τσίπρας φταίει», που δεν άφησες άλλο τα κοράκια να τρώνε το πολιτικό σου μέγεθος, που δεν άφησες να σε μικρύνουν οι πολιτικοί νάνοι του κόμματός σου μέσα από ένα άχαρο εσωκομματικό παιχνίδι, στέκομαι απέναντί σου για να πω:
Ευχαριστώ, Αλέξη Τσίπρα, που αγωνίστηκες για την αξιοπρέπεια της χώρας μου.
Ευχαριστώ που δεν εγκατέλειψες τη μάχη για να μείνεις ένας «άσπιλος αριστερός» αλλά βούτηξες ολόκληρος μέσα στα σκ@τ@ για να βγάλεις την Ελλάδα από τη χρεοκοπία.
Ευχαριστώ που φρόντισες, σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης, να έχουν δωρεάν πρόσβαση στα νοσοκομεία 2,5 εκατομμύρια ανασφάλιστοι, να επεκταθούν σε όλα τα σχολεία τα σχολικά γεύματα και να μη λιποθυμούν τα παιδιά στις τάξεις, να μην πληρώνουν 5ευρω οι ανήμποροι ασθενείς στα νοσοκομεία, να ταξιδεύουν δωρεάν οι άνεργοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, να σταματήσει ο φτωχός κόσμος να τρώει από τα σκουπίδια.
Ευχαριστώ που δε διανοήθηκες να καταχραστείς ούτε ένα λεπτό του ευρώ, ούτε εσύ ούτε τα στελέχη σου, αφήνοντας στη χώρα σου 37 δισ. «μαξιλάρι» για να μην κινδυνεύσει πάλι από χρεοκοπία.
Ευχαριστώ που έκανες τα δικαιωματικά νομοσχέδια, το σύμφωνο συμβίωσης και τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, γιατί έτσι προχωρούν μπροστά οι κοινωνίες.
Ευχαριστώ που έλυσες το Μακεδονικό ακολουθώντας κατά γράμμα στην πάγια ελληνική θέση, που οδήγησες τη χώρα που όλοι ονόμαζαν «Μακεδονία» να αλλάξει όνομα, σύμβολα, Σύνταγμα, κυρίως όμως που δεν τρόμαξες μπροστά στις ιαχές των βαρβάρων λέγοντας «άσε μωρέ, κρύψ’ το κάτω από το χαλί το πρόβλημα, όπως κάνουν 30 χρόνια τώρα, μη χάσουμε τις εκλογές».
Ευχαριστώ, Αλέξη Τσίπρα, που με έκανες να πάρω θέση δημόσια. Να υπερασπιστώ τα θέλω μου, τις απόψεις μου, τις ελπίδες μου, να παλέψω επώνυμα και να μην κρυφτώ πίσω από την ιδιότητα του καλλιτέχνη που «πρέπει να τα έχει καλά με όλους».
Δε θα την ξεχάσω αυτήν τη διαδρομή από το 2012 μέχρι σήμερα, με τις μάχες, τις νίκες, τους θριάμβους, το μεθύσι, την έκσταση, τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις, την πίκρα, την οδύνη – όλα τα συναισθήματα για τα οποία αξίζει να ζεις.
Ευχαριστώ, Αλέξη Τσίπρα, που από τα φλογερά μάτια του 2015 μέχρι τα σκοτεινά του 2023, κοιτώντας εσένα βλέπω κάποιον που με τα σωστά του και τα λάθη του, τα χαρίσματα και τα ελλείμματά του, ήταν Άνθρωπος απέναντι στον Άνθρωπο.