Επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι η Ιστορία είναι μαγαζί-γωνία που όλοι εποφθαλμιούν. Κάποιοι την ενοικιάζουν προσωρινά αλλά μόλις λήξει το συμβόλαιό τους αντικαθίστανται από τους επόμενους μισθωτές. Ετσι, οι αφοριστικές δηλώσεις του Πολάκη ότι η ΝΔ είναι παράταξη δωσίλογων και μαυραγοριτών άναψαν ξανά τα αίματα.
Την αναμόχλευση φυσικά της επώδυνης εκείνης περιόδου ξεκίνησαν στον αιώνα μας μερικοί επιστήμονες που με χρηματοδοτήσεις ιδιωτικών ιδρυμάτων και τραπεζών βάλθηκαν να αφηγηθούν από την πλευρά της Δεξιάς τα γεγονότα. Πολύ σύντομα οι απόψεις τους έσπασαν τα ακαδημαϊκά στεγανά και μετακόμισαν στη δημόσια σφαίρα. Αποκορύφωμα της μετανεωτερικής τους προσέγγισης υπήρξε το βιβλίο «Εμφύλια πάθη» που συνυπέγραψαν οι Νίκος Μαραντζίδης και Στάθης Καλύβας. Με ατεκμηρίωτες γενικεύσεις, εκκωφαντικές παραλείψεις, μεταχρονολογήσεις και αποσιωπήσεις, το βιβλίο διαποτίζεται από την άποψη ότι «όποιος υπερασπίζεται το εαμικό κράτος, στην ουσία υπερασπίζεται τον ολοκληρωτισμό εν τη γενέσει του». Σβήνεται έτσι με μια μονοκοντυλιά το έπος της Αντίστασης και ξεπλένονται τα Τάγματα Ασφαλείας, διότι η βία του ΕΑΜ υπήρξε πρωτογενής ενώ εκείνη των Γερμανών και των συνεργατών τους δευτερογενής και κατ’ επέκταση αμυντική. Ολες οι μακροσκελείς αναλύσεις που ακολούθησαν για να τους αντικρούσουν συνοψίζονται στους στίχους του Βάρναλη: «Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα».
Στη συνέχεια ο Καλύβας, άτυπος μέντορας του πρωθυπουργού, διέπραξε και άλλα ατοπήματα, όχι μόνο συγκρίνοντας το μετεμφυλιακό παρακράτος με τους «αγανακτισμένους» αλλά και υποστηρίζοντας ότι οι πραξικοπηματίες συνέβαλαν τελικά στον πλήρη εκδημοκρατισμό της Δεξιάς και –διά μέσου αυτής– της χώρας.
Ο καθηγητής της Οξφόρδης, λοιπόν, αφού πρώτα αμφισβητήθηκε σφόδρα για την επιστημονικότητα των μεθόδων του, άλλαξε πίστα. Στο τελευταίο του πόνημα «Το ελληνικό όνειρο» οραματίζεται ως άλλος προφήτης ανώτερος του Μωυσή ένα ευοίωνο μέλλον για τη χώρα του. Το συμπεραίνει δε από το ότι «η Ελλάδα αποτελεί προνομιακό τόπο και στο κοντινό μέλλον θα τραβήξει ανθρώπους από πλούσιες χώρες που θα θέλουν να ζήσουν σ’ αυτή για
την ποιότητα ζωής». Θα παράγουμε λοιπόν ευτυχία, η οποία θα εξάγεται σε πολυτελή συσκευασία ή θα καταναλώνεται επιτόπου από τους επισκέπτες της. Εκτός του ότι έχει επανειλημμένως ανατραπεί η γραμμική αντίληψη της Ιστορίας, πουθενά δεν αναφέρεται ότι τα συστατικά της ευτυχίας μπορεί να είναι η διασφάλιση δικαιωμάτων ή η κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά υπονοεί ότι συνίστανται στο φυσικό τοπίο, που αντιπαραβάλλεται με το καταθλιπτικό περιβάλλον των άλλων κρατών.
Ουδείς μπορεί να σου απαγορεύσει τα όνειρα, ειδικά όταν έχεις προηγουμένως σεργιανίσει στον ύπνο σου σε χώρους υγειονομικής ταφής παραμορφωμένων σκελετών. Την ευτυχία όμως στην ελληνική καλύβα δεν θα τη φέρει δώρο ο Αγιος Βασίλης αλλά μόνο όσοι διαχειρίζονται έντιμα τις μνήμες, τους παλιούς και τους καινούργιους αγώνες.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
